Η ευρώ-λαγνεία, ο ευρωσκεπτικισμός και ο… γρύλλος!

 Μην τύχει δηλαδή και κάνουμε καμιά «κουταμάρα» και χάσουμε τη γη της Επαγγελίας, όπως θεωρούν την Ευρώπη. Προσοχή: Όταν λένε Ευρώπη, το αφήνουν στο γενικό, ότι υπάρχει δηλαδή μία και μοναδική Ευρώπη, χωρίς πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο, χωρίς ταυτότητα και φυσιογνωμία. Από μόνη της η Ευρώπη δηλαδή είναι ένα ιδανικό, είναι μία «ιδέα», που δεν πρέπει να την αφήσουμε. Εντέχνως πίσω από την προσπάθεια αυτή κρύβεται η αγωνία όλων αυτών να υπερασπίσουν την πιο άγρια εκδοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτή που χαρακτηρίζεται από την νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική και την αντιδημοκρατική λειτουργία της. Μία ΕΕ, που καθοδηγείται από το Βερολίνο και το χρηματοοικονομικό, τραπεζικό σύστημα, δεν ελέγχεται και δεν λογοδοτεί σε κανέναν.

Η Ενωμένη Ευρώπη λοιπόν δεν είναι μία ουδέτερη έννοια, σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Για άλλους η Ένωση νοείται ως μία κοινή προσπάθεια των λαών, ως ένα εγχείρημα υπέρβασης καταστροφικών διαφορών ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες, ως ένα σύνολο, που ενισχύει την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς αυτούς, ένα νέο, δημιουργικό πεδίο για τους ευρωπαίους πολίτες.

Σήμερα η ΕΕ μόνο ένα τέτοιο σύνολο δεν θυμίζει. Έχει μετατραπεί σε μία «σιδηρά» ένωση, με την επιβολή πλαισίων, κανόνων και πρακτικών, που ενισχύουν την ανισότητα και τις διαφορές ανάμεσα στους λαούς και στα κράτη. Τα είδαμε κυρίως με το χειρισμό της κρίσης χρέους – και ειδικά στην Ελλάδα το «νιώσαμε» πιο πολύ από κάθε άλλη χώρα.

Ο ευρωσκεπτικισμός που φουντώνει είναι αποτέλεσμα και αυτής της μετεξέλιξης της ΕΕ. Δεν εννοώ τον αντιευρωπαϊσμό που πηγάζει από εθνικισμούς, σωβινισμούς και ακροδεξιές ομάδες. Εννοώ τον προβληματισμό, τη δυσπιστία και την απέχθεια που έχει προκαλεί το «γερμανικό, νεοφιλελεύθερο, αντιδημοκρατικό» τέρας, που γίνεται προϊόντος του χρόνου τη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε κάθε Ένωση υπάρχει η αρχική επιλογή της συμμετοχής κάθε μέλους, αλλά υπάρχει και η έξοδος από αυτή. Κάθε κακός γάμος έχει και τη λύση του, που συχνά είναι και το διαζύγιο – δεν είναι κάτι κακό, τουναντίον συχνά λυτρώνει.

Όλοι λοιπόν όσοι έχουν βγει στο σεργιάνι για να μας μιλήσουν για το «αγαθό» του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» ας έχουν  υπόψη τους στο εξής, για να μην εκπλαγούν το βράδυ της 25ης Μαΐου: Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ευρώπη δεν είναι οι ευρωσκεπτικιστές, αλλά οι λεγόμενες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Οι οποίες αντί να δουν και να προσπαθήσουν να λύσουν το πραγματικό πρόβλημα, απειλούν τους υπόλοιπους, που αμφισβητούν και κριτικάρουν το σημερινό μοντέλο ότι θα τους βγάλουν από την Ευρώπης – και από το ευρώ – αν συνεχίζουν να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται. Μέχρι τώρα από τις απειλές τους τρόμαξαν κάποιοι, φοβήθηκαν άλλοι και προβληματίστηκαν ακόμη περισσότεροι. Όμως οι απειλές κάποτε τελειώνουν – ιδίως εάν η λεγόμενη ευρωπαϊκή πολιτική συνεχίζει να σπέρνει τον κοινωνικό όλεθρο στις πιο αδύναμες χώρες. Και τότε μπορεί να ισχύει αυτό που λέει εκείνος ο ταλαίπωρος στο γνωστό ανέκδοτο. Άντε… και σεις και ο γρύλος σας…