Όταν σπέρνεις ανέμους, θύελλες θα μαζέψεις!

Με τις μνημονιακές πολιτικές να συνεχίζονται, μέσω του μεσοπρόθεσμου και την όποια προοπτική για ουσιαστικά ανάταξη των συνεπειών της κρίσης να χάνεται στον μακρινό ορίζοντα των επόμενων δεκαετιών, πρέπει να έχει φτάσει κανείς στο ανώτατο στάδιο του αιθεροβάμονα για να νομίζει ότι ο κόσμος θα πει και μπράβο στην κυβέρνηση, ή έστω ένα «δεν πειράζει».

Με τις ελληνικές επιχειρήσεις, δημόσιες και ιδιωτικές να ξεπουλιούνται, το πλέγμα προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων να έχει σμπαραλιαστεί και τη Μέρκελ να έχει διακορεύσει και το τελευταίο ίχνος εθνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατικής λειτουργίας της χώρας, μόνο με χάπια είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι ζεις σε μια κανονική χώρα.

Κάποιοι πιστεύουν ότι με πωλήσεις τραπεζών και με βόλτες κερδοσκοπικών κεφαλαίων στο ελληνικό χρηματιστήριο, το «κλίμα αλλάζει» και «αρχίζουν τα ωραία», αλλά ξεχνούν ότι με κλανιές, αβγά δεν βάφονται και η Χαλιμά είναι πολύ μακριά για να μας κοιμίσει με ωραία παραμύθια. Ούτε με δήθεν κοινωνικά μερίσματα, που φτάνουν μόνο για κουλούρια και το μόνο που κάνουν τελικά είναι να προσβάλουν και τη νοημοσύνη των ανθρώπων.

Δεν ξέρω τι θα βγάλουν ακριβώς οι κάλπες των ευρωεκλογών, αν και το υποψιάζομαι βασίμως. Εάν τα νούμερα θα είναι έτσι ή αλλιώς, εάν η πρόσθεση των κυβερνητικών ποσοστών θα ξεπερνά την επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ, ή εάν το Ποτάμι θα εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του Θεοδωράκη και ο Γιώργος θα απογειώσει τον Κουβέλη.

Μου φαντάζει όμως εξαιρετικά απίθανο να μην έχουν ένα δυνατό ράπισμα προς την πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση και το δρόμο, που αποφάσισαν να βαδίσουν από κοινού πριν τρία χρόνια ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης – έστω κι αν ο τελευταίος μυρίστηκε τη δουλειά και την έκανε πριν ένα χρόνο πανικόβλητος, ούτε καν με ελαφρά πηδηματάκια.

Μου φαντάζει δύσκολο να μην ήρθε ούτε τώρα η ώρα ενός κάποιου «λογαριασμού». Εντάξει, στις δημοσκοπήσεις οι πολίτες δεν απαντάνε, ούτε δείχνουν και καμιά διάθεση να τρέχουν τις διαδηλώσεις – ίσως τις βρίσκουν πλέον αναποτελεσματικές.

Ακόμη κι αν δεν έχουν βρει ποιος θα τους εκφράσει και δεν ελπίζουν ότι όντως υπάρχει σοβαρή εναλλακτική λύση, η τιμωρία για όσους θεωρεί ότι τους φόρτωσαν τα βάρη της κρίσης, είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη διαδικασία από οτιδήποτε άλλο. Όπως έλεγε και ο Χάρρυ Κλυν ήδη από την δεκαετία του 80, ο Έλληνας έχει πάνω του δύο «φονικά» όπλα, το δίπλωμα οδήγησης και το εκλογικό βιβλιάριο. Και μου φαντάζει πολύ δύσκολο να μην αδράξει την ευκαιρία των ευρωεκλογών για να εκδικηθεί. Κι ας μην έχουν κάποιοι αυταπάτες. Όταν σπέρνεις ανέμους θα θερίσεις θύελλες. Και οι μνημονιακές κυβερνήσεις, πρώην και νυν, έσπειραν πολλούς ανέμους στην ελληνική κοινωνία την τελευταία τετραετία για να πιστεύουν τώρα ότι μπορούν να κυκλοφορούν σαν να έχει λιακάδα…