«Εθνική ομοψυχία» δεν μπορεί να υπάρξει

Για «εθνική ομοψυχία» μίλησαν, για ανάγκη «συναινέσεων», για την «πατρίδα» έριξαν μερικούς δεκάρικους και διάφορα δακρύβρεχτα, ακόμη και ένας πιλότος λέει φώναξε «ψηλά το κεφάλι» και συγκίνησε, λέει, όλους τους Έλληνες!

Τώρα το πώς μπορεί να είναι όλοι της ίδιας «πατρίδας» και να καλούντα να δείχνουν «εθνική ομοψυχία» όταν η κοινωνική καταστροφή είναι τέτοια, που ένα στα τέσσερα παιδιά στη χώρα μας ζει στη φτώχεια είναι κανονικό ανέκδοτο.

Αλήθεια, μοιραζόμαστε όλοι την ίδια «πατρίδα»; Και οι άνεργοι του 27%; Και οι εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι; Και οι κοινωνικά αδύναμοι, που ουσιαστικά η πολιτεία τους αναγκάζει να επαιτούν την κυβέρνηση για ένα ψευτοεπίδομα; Είναι της ίδιας «πατρίδας» και «εθνικά ομόψυχοι» και εκείνοι που έχουν παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές και τους Γερμανούς, εξαιτίας των καταστροφικών πολιτικών που ακολούθησαν επί δεκαετίες; Είναι, για να μην ξεχνάμε τι λέει μέχρι και το γραφείο κρατικού προϋπολογισμού της Βουλής, που δεν είναι και της αντιπολίτευσης, και όσοι δεν έχουν το παραμικρό σχέδιο για την επόμενη ημέρα της χώρας, παρά μόνο περιμένουν οδηγίες από τον Σόιμπλε και ένα νέο μνημόνιο – έστω σε άλλη συσκευασία και άλλο όνομα – για να συνεχίσουν να κυβερνούν;

«Εθνική ομοψυχία» ή όπως αλλιώς πέστε τη, μπορεί να υπάρξει μόνο σε συνθήκες κοινωνικής δικαιοσύνης και δίκαιης κατανομής του πλούτου, με κοινωνική αλληλεγγύη και ενιαία θέληση για εθνική κυριαρχία.

Αλλιώς έχουμε κάγκελα στις παρελάσεις. Έχουμε μια πολιτική τάξη σε γυάλινο πύργο και μια κυβέρνηση υπό την προστασία αστυνομικών, όταν κυκλοφορεί στους δρόμους.    

Επί τρεις μέρες λοιπόν έδωσαν στους πολίτες «εθνική ομοψυχία», με μπόλικη «πατρίδα» να φάνε. Και κάπως έτσι θα συνεχίσουν τη δουλειά, με μοναδικό κριτήριο τη διατήρηση της εξουσίας τους. Ακόμη και ο ύμνος του ΕΑΜ τους πείραξε, καίτοι συμβολίζει την πραγματική εθνική αντίσταση στα μαύρα χρόνια.

Όμως απέναντι στα διάφορα «εθνικά» και τις «πατρίδες» που επικαλούνται, ο Μπρεχτ τα λέει όλα. Και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο:

«Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι

(Άννα μην κλαις)

θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.



Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή

(Άννα μην κλαις)

στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί



Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει

(Άννα μην κλαις)

Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

 

Ο στρατός ξεκινά

(Άννα μην κλαις)

Σαν γυρίσω ξανά

θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες».