Το πρόβλημα είναι το μνημόνιο, όχι ο Λαφαζάνης

Θα ήταν για κανονική διασκέδαση, εάν δεν ήταν τα πράγματα γενικά τόσο σοβαρά με το μέλλον της χώρας.

Πάρτε για παράδειγμα τι λένε στον Τσίπρα μερικοί: Κάνε συμφωνία με τους εταίρους και μην ανησυχείς, αν δεν ψηφίσει η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, θα ψηφίσουμε εμείς! «Έχεις εμάς, άσε τον Λαφαζάνη» του λένε από το Ποτάμι, ενίοτε και το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και τύποι σαν τον Γεωργιάδη ή άλλοι δεξιοί.

Το θέμα δηλαδή δεν είναι τι συμφωνία θα φέρει η κυβέρνηση, αλλά ποιος θα την ψηφίσει! Κι αφού την ψηφίζουν οι «πάση θυσία» ευρωπαϊστές, ο Τσίπρας δεν έχει να φοβάται ούτε τον… Λεωτσάκο, ούτε τον Στρατούλη, ούτε κανένα αριστερό – του λένε και, παραδόξως πώς, δεν γελάνε δυνατά.

Του λένε εν ολίγοις, «φέρε μνημόνιο και μεις είμαστε εδώ, θα περάσει από τη Βουλή, μην ανησυχείς». Προσπαθούν να σύρουν την κυβέρνηση σε ένα ανέντιμο, εκτός λαϊκής εντολής συμβιβασμό, που θα οδηγήσει σε μία αδιέξοδη, κοινωνικά άδικη και οικονομικά αναποτελεσματική συμφωνία με τους εταίρους, με το «δέλεαρ» ότι θα συνεχίσει να κυβερνά με νέες συμμαχίες.

Του λένε και κάτι άλλο: Διέλυσε το κόμμα σου, περιθωριοποίησε τον ΣΥΡΙΖΑ και φτιάξε άλλο συνασπισμό εξουσίας.

Με άλλα λόγια αυτοί θέλουν να… υιοθετήσουν τον Τσίπρα, χρησιμοποιώντας τον ως… όχημα για να μπουν στην διακυβέρνηση. Και να ακυρώσουν δια αυτού του τρόπου την ίδια την Αριστερά και οποιονδήποτε εναλλακτικό δρόμο για τη χώρα.

Θεμιτές, πάντα, οι πολιτικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες. Αλλά εδώ μιλάμε για παραμύθια της Χαλιμάς αφενός και αφετέρου για υπονόμευση των ίδιων των δημοκρατικών λειτουργιών. Διότι στις 25 Γενάρη οι πολίτες δεν ψήφισαν να τους κυβερνήσει ο Θεοδωράκης και ο Ψαριανός, αλλά ο Τσίπρας ως επικεφαλής του ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ και όχι των απομειναριών μίας παρακμιακής, συντηρητικής και αντιδραστικής κεντροαριστεράς.

Θα ήταν μάταιο βέβαια να περιμένει κανείς κάποια άλλη συμπεριφορά από τους πολιτικούς που επέβαλαν με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα τον Παπαδήμο. Δείτε πόσοι εκείνης της κυβέρνησης -εξάμβλωμα περιφέρονται στο πολιτικό σκηνικό ως «σωτήρες» δήθεν της ευρωπαϊκής, λέει, πορείας της χώρας: από κάτι Ποταμίσιους, μέχρι τους ακροδεξιούς, που ήταν υπουργοί του παραδομένου στον Σόιμπλε τραπεζίτη.

Το κρίσιμο ζητούμενο βέβαια, που κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά, δεν είναι το «ποιοι», αλλά το «τι». Τι πολιτική δηλαδή θα επιλέξει να εφαρμόσει ο Τσίπρας. Διότι το πρόβλημα δεν είναι τι θα κάνει ο Λαφαζάνης, ο οποίος ως ιστορικό στέλεχος της ριζοσπαστικής αριστεράς ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι πρέπει να κάνει. Αλλά τι θα συμφωνήσει και θα εφαρμόσει η κυβέρνηση. Εάν είναι να εφαρμόσει μία πολιτική Σαμαρά, όπως του λένε οι ευρω-υποτακτικοί, τότε το πρόβλημα δεν θα είναι ο Λαφαζάνης, αλλά η συγκεκριμένη πολιτική, που όλοι ξέρουμε σε τι αποτελέσματα οδηγεί.

Μπορεί να εφαρμόσει ο Τσίπρας πολιτικές λιτότητας, να λάβει υφεσιακά μέτρα και να εγκλωβιστεί στις συνταγές των νεοφιλελεύθερων των Βρυξελλών και του Βερολίνου, όπως τον παροτρύνουν κάποιοι; Αυτά είναι τα ερωτήματα, όχι με τους ποιους μπορεί να τα ψηφίσει. Και μάλλον, την απάντηση την ξέρει καλύτερα απ’ όλους ο ίδιος ο Τσίπρας.