Διασκεδάσαμε αλλά σοφότεροι δεν γίναμε

Ιδίως όταν υπάρχει από τη μια ο πάντα χαρισματικός στη ρητορική Αλέξης Τσίπρας και ο αυθόρμητος λαϊκός Βαγγέλης Μεϊμαράκης, καθώς και η άνεση με την οποία συνεννοούνται και επικοινωνούν οι δυο τους – αν και ο πρόεδρος της ΝΔ έδειξε να «μαζεύει» χθες βράδυ πολλά από εκείνα τα στοιχεία που τον κάνουν αλέγκρο χαρακτήρα με μία ιδιόμορφη ελευθεριότητα στην έκφραση.

Όμως ούτε το debate αυτό μας έκανε σοφότερους. Για την ακρίβεια θα το θυμόμαστε αργότερα σαν γεγονός από μόνο του, αλλά για τίποτα από αυτά που ειπώθηκαν. Και οι δύο αρχηγοί έκαναν επικοινωνιακή διαχείριση. Κοίταξαν πώς δεν θα κάνουν το κρίσιμο λάθος, πώς θα πουν το «ποίημα» με πειστικό τρόπο και πώς θα «κλειδώσουν» κυρίως τις στενές εκλογικές τους δυνάμεις, τους πιστούς, ώστε να πάνε τις επόμενες ημέρες για το… άλμα.

Περισσότερο κοίταξε ο Μεϊμαράκης να δείξει ότι είναι ψηλότερος από τον Τσίπρα και ο έρμος ο σκηνοθέτης να τους δείχνει ισοϋψείς και λιγότερο πώς θα ξεχωρίσει τις θέσεις του – ο Μεϊμαράκης, όχι ο σκηνοθέτης - από εκείνες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτε μία ιδέα, ούτε μία πρόταση, ούτε καν μία φράση που να μείνει στην ιστορία.

Λέει για παράδειγμα ο Τσίπρας για ισοδύναμα. Θα περίμενε λοιπόν κανείς να πει μία ιδέα, μία πρόταση για το πώς θα αποφύγει τις ραγδαίες μειώσεις των συντάξεων που συνεπάγεται η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος ή πώς θα ακυρωθεί πλήρως το 23% στην παιδεία, που στο τέλος του μήνα κιόλας θα πρέπει να τεθεί ξανά σε εφαρμογή.

Λέει επίσης ο Μεϊμαράκης ότι θα κυβερνήσει με νέους αντί των παλιών που τα έκαναν  όπως τα έκαναν, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι εννοεί. Ή υπόσχεται ιδιωτικές επενδύσεις, αλλά δεν λέει μία ιδέα συγκεκριμένη πώς θα μας έλθουν αυτές. Γενικολογίες και αοριστολογίες.

Ίσως φταίγαν τα «κουστούμια»: Ο μεν Τσίπρας πρέπει να χωρέσει σε εκείνο το στενό του μνημονιακού, που δεν αφήνει πια και πολλά περιθώρια. Και ο δε Μεϊμαράκης σε εκείνο του υποψήφιου πρωθυπουργού που τον πρόλαβαν οι εξελίξεις και δεν έφτιαξε ούτε το στρίφωμα.
Ωραίοι στο θέαμα λοιπόν, αλλά από… άρτο τζίφος.