Βρίσκει και (τους) τα κάνει ο Τσίπρας

Ως προς το εύρος και την οξύτητά της, τον τρόπο εκφοράς, και την αντίληψη που κρύβει. Άλλοτε ο Τσίπρας θεωρείται περίπου «δικτάτορας» - ειδικά όταν κλείνει τους καναλάρχες σε κάτι κλουβιά για τον διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών – και άλλοτε παραδομένος στους ισχυρούς με τους οποίους «νταραβερίζεται». Άλλοτε καταστρέφει τη χώρα με όσα κάνει στην οικονομία κυρίως και άλλοτε εφαρμόζει παραδομένος στην τρόικα το μνημόνιο και είναι χρήσιμος στους δανειστές γι’ αυτό και τον στηρίζουν.

Σχεδόν πάντα όμως θεωρείται περίπου υπεύθυνος για όλα τα δεινά του τόπου, ο οποίος τόπο υποτίθεται ότι χωρίς τον Τσίπρα είχε κλείσει θέση στον παράδεισο και βάδιζε ολοταχώς προς τα εκεί, πριν ανακόψουν την πορεία του οι παπάδες, οι κρέτσοι και οι τσακαλώτοι.

Είναι γενικά σχεδόν αστείο να παρακολουθεί κανείς την κριτική που ασκούν στον Τσίπρα οι πολιτικοί του αντίπαλοι και οι πανίσχυροι παράγοντες του τόπου (είτε ήταν, είτε παραμένουν πανίσχυροι).

Κι αυτό γιατί ο Τσίπρας δεν κινείται στο κενό. Ο Τσίπρας παρέλαβε μία κατάσταση στη χώρα, που ήταν εξόχως προβληματική - σε όλα της! Στην οικονομία, στο κράτος, στους θεσμούς, στη σχέση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας! Χωρίς κανόνες και καθαρό πεδίο πουθενά. Προβληματική, προσβλητική για το ίδιο το κράτος και επώδυνη για το μέσο πολίτη. Γι’ αυτό άλλωστε νίκησαν η αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας σε σειρά εκλογικών αναμετρήσεων. Επειδή εξέφρασαν το αίτημα της κοινωνίας να αλλάξουν κάπως τα πράγματα.

Ο Τσίπρας λοιπόν εκφράζει ένα κοινωνικό αίτημα. Απαντά στο πρόβλημα, που είναι δεδομένο και ολοφάνερο για τους περισσότερους πολίτες.

Απαντά με τον καλύτερο τρόπο; Μάλλον όχι. Απαντά σύμφωνα με τις προσδοκίες των κοινωνικών ομάδων που εξέφρασε; Πιθανότατα όχι. Διορθώνει με το σωστό τρόπο τις παλιές ασθένειες; Ενδεχομένως όχι.

Αλλά τώρα αυτός έχει και το πεπόνι και το μαχαίρι και αυτός καθορίζει τις απαντήσεις. Και τις καθορίζει και με βάση τι και ποιους έχει απέναντί του.

Απέναντί του έχει για παράδειγμα οικονομικά συμφέροντα που τρέχουν να κρυφτούν και να σωθούν – για τις λαμογιές που έκαναν τόσα χρόνια.

Απέναντί του έχει μία παρασιτική αστική – τρόπος του λέγει δηλαδή αστική – τάξη, που τρέχει να κάνει να νταραβέρια, μπας και διασώσει το τομάρι της.

Απέναντί του έχει νέους φιλόδοξους χαλίφηδες, έτοιμους να σκύψουν όσο πρέπει για να καθιερώσουν τη θέση τους.

Με τέτοιους κοινωνικούς αντιπάλους πρέπει να σπάει πλάκα ο Τσίπρας. Και να τους κάνει ό,τι θέλει. Πάρτε ένα παράδειγμα: Πολλοί από αυτούς που μιλούν σήμερα για φοροκαταιγίδα, συμφώνησαν προ μηνών να αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές για να μην μειωθούν οι συντάξεις.  

Άλλο παράδειγμα: τους πιο πολλούς δήθεν φοβερούς επιχειρηματίες τους έχει ο Τσίπρας ή μπορεί να τους βρει σε λίστες φοροφυγάδων. Να βράσω την αστική τάξη που έχει η χώρα. Περισσότερο με… «αστειακή» μοιάζει, παρά με αστική. Μες στον παρασιτισμό, τη διαφθορά και τη λοβιτούρα.

Ακόμα και για τα κανάλια: διαμαρτύρονται τώρα όλοι, ακόμα και για δήθεν παραβίαση, λέει, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επειδή τους έκλεισε τρεις μέρες σε ένα κτήριο. Ας είχαν φροντίσει, προηγούμενες κυβερνήσεις και καναλάρχες να ξεκαθαρίσουν το τηλεοπτικό πεδίο, να έχουν βάλει κανόνες λειτουργίας, να έχουν πληρώσει για τις συχνότητες, ώστε να μην είναι έρμαια στα χέρια του κάθε Τσίπρα. Αφού δεν το έκαναν ας μην διαμαρτύρεται τώρα κανένας.

Απέναντί του ο Τσίπρας έχει και αστείους πολιτικούς αντιπάλους. Η δεξιά είναι μοιρασμένη: η καραμανλική υποτάσσει τα πάντα στο πώς θα δικαιωθεί για την κατάσταση που παρέδωσε το 2009. Εξ ου και φλερτάρει, στηρίζοντας όχι πάντα διακριτικά τον Τσίπρα. Η δε μητσοτακική διαμαρτύρεται γιατί έχουν βάλει τον Τσίπρα να εφαρμόζει τα μνημόνια και δεν την αφήνουν εκείνη να το κάνει, που τα αγαπάει κιόλας. Η κεντροαριστερά είναι σχεδόν θίασος: τη μια μέρα συμφωνούν να ανασυγκροτηθούν και την άλλη πλακώνονται.   

Με τέτοιους αντιπάλους λοιπόν, κοινωνικούς και πολιτικούς και με τέτοιο διαλυμένο κράτος, ο Τσίπρας κάνει τη δική του πολιτική. Η οποία ακόμη κι αν δεν είναι σοβαρή και δεν διορθώνει στην πραγματικότητα την κατάσταση, είναι αποτέλεσμα και του γεγονότος ότι «βρίσκει και τα κάνει»!