Το σύνδρομο της Στοκχόλμης στην πολιτική

Η εύκολη προσχώρηση της κυβέρνησης στη λογική ότι αρκεί να καταγραφούν θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης για να είναι όλα καλά, είναι εντυπωσιακή. Έφτασαν μερικοί μήνες στη μνημονιακή διακυβέρνηση για να υπάρξει μεταβολή μίας θεμελιώδης αρχής για την αριστερά. Ότι δηλαδή δεν έχει σημασία από μόνη της η ανάπτυξη, αλλά ποιος κερδίζει από αυτή και πώς επιδρά στην κοινωνία. Ανάπτυξη έχει και η Κίνα, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών και εργαζομένων ζει άθλια.

Η κυβέρνηση στην αγωνία της να παρουσιάσει «έργο» έχει υιοθετήσει όλη τη συντηρητική και σχεδόν νεοφιλελεύθερη λογική αποθέωσης των «αριθμών». Του «επενδυτικού παραδείσου» πάση θυσία. Τα όσα συζητούνται με την τρόικα για το μέλλον της εργασίας στη χώρα μας είναι ενδεικτικά.  

Αλλά και ο προϋπολογισμός για το 2017 είναι αποκαλυπτικός: 2,5 δις επιπλέον φορολογικά έσοδα, τα συντριπτικά περισσότερα από έμμεσους φόρους. Δηλαδή απ’ όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως δυνατότητας. Και της Εκάλης ο ζάμπλουτος και ο άνεργος ή υποαπασχολούμενος από το Πέραμα να πληρώνουν τον ίδιο ΦΠΑ ή τον ειδικό φόρο στα καύσιμα. Θα μου πείτε ο πρώτος όντως θα πληρώνει γιατί καταναλώνει χωρίς όριο, ενώ ο δεύτερος δεν καταναλώνει σχεδόν τίποτα, άρα δεν θα πληρώσει τελικά! – σωστό κι αυτό. Η αριστερά «ξέχασε» φαίνεται πως οι έμμεσοι φόροι είναι οι πλέον άδικοι κοινωνικά.

Υπάρχουν, λέει, αντισταθμιστικά οφέλη και μέριμνες. Όπως το κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης. 700 ολόκληρα εκατομμύρια προβλέπονται προς τούτο στον προϋπολογισμό. Παίρνουν συνολικά σχεδόν 4 δις από την κοινωνία – κυρίως από μεσαίους, αλλά και από αδύναμους – για να δώσουν το ένα έκτο στους πλέον αδύναμους και εξαθλιωμένους. Αναδιανομή της φτώχειας δηλαδή.

Μα, και η κυβέρνηση Σαμαρά δεν μοίρασε το 2014 περίπου 500 εκατομμύρια ως κοινωνικό επίδομα; Εκείνα ήταν ψίχουλα και τούτα είναι «αριστερή» και ευαίσθητη πολιτική;

Πού είναι οι παρεμβάσεις που οδηγούν σε κοινωνικές ανακατατάξεις, σε πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη, σε αλλαγές με αριστερή σφραγίδα; Το «παράλληλο πρόγραμμα» τέλος πάντων!

Το χειρότερο ίσως δεν είναι ότι τα κάνουν. Στο κάτω κάτω αυτά φέρνει η ήττα του 2015. Ξανά μνημόνιο σημαίνει και ανάλογη πολιτική πάνω κάτω. Το χειρότερο είναι ότι τα πιστεύουν και τα διαφημίζουν κιόλας. Τα πανηγυρίζουν μάλιστα ενίοτε! Αυτό κι αν είναι σύνδρομο της Στοκχόλμης. Τους… απήγαγε ο Σόιμπλε και τον ερωτεύτηκαν!