Συγκρίσεις

Και επειδή στο παρελθόν όλο και υπάρχει κάποια στιγμή που τα πράγματα ήταν χειρότερα, ισχυρίζεται ότι δεν είναι αυτή που έκανε τα χειρότερα – υπήρξαν σου λέει και χειρότεροι από αυτήν, άρα πάλι καλά και ευχαριστημένοι να είμαστε που δεν γίνανε χειρότερα πράγματα.

Και μάλιστα κακώς μένει στις εγχώριες συγκρίσεις. Να τις κάνει διεθνείς. Διότι στο τέλος θα μας πει ότι δεν έγινε δα και της… Νότιας Καλιφόρνιας, όταν το 2003 κάηκαν 1,1 εκατομμύρια, ή της Μοντάνας, που το 1910 κάηκαν 3 εκατομμύρια στρέμματα, ούτε του Γουισκόνσιν το 1871, όταν κάηκαν 1,2 εκατομμύρια στρέμματα και χάθηκαν 2500 ανθρώπινες ζωές. Σίγουρα από κείνες τις περιπτώσεις τα πήγε καλύτερα!!

Αυτή ήταν περίπου η λογική των επιχειρημάτων της πυρκαγιές, αυτή είναι και σε κάθε άλλο θέμα, (π.χ. με τις περικοπές στις συντάξεις) που τη φέρνει σε δύσκολη θέση. Κατεβάζει τον πήχη τόσο από μόνη της, που (νομίζει ότι) περνά εύκολα από πάνω και αυτοϊκανοποιείται και πολύ της αρέσει ο εαυτός της. Κι ως γνωστόν «σ’ όποιον αρέσουμε, στους άλλους δεν θα μπορέσουμε» - ωραίοι ως πολιτευόμενοι!

Από μόνη της αυτή η λογική είναι τουλάχιστον ανόητη, φυσικά και προσβλητική για τη νοημοσύνη των πολιτών. Η κάθε κυβέρνηση κρίνεται με βάση και τους προηγούμενους, αλλά και με άλλα κριτήρια, όπως τις  δικές της υποσχέσεις ή τα δικά της λάθη και τις επιδόσεις, ανεξάρτητα τι έκαναν οι άλλοι. Μπορεί για παράδειγμα κάποια άλλη χρονιά, επί των ημερών, ας πούμε, των δεξιών φίλων της σημερινής κυβέρνησης να έγιναν στάχτη εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα και τώρα να πάθαμε τη μισή ζημιά. Αμ, δεν είναι μόνο αυτό το θέμα: αν τα λάθη σου είναι εγκληματικά, αν ολοφάνερα η ανικανότητά σου ευθύνεται για κάτι, τότε ακόμα κι αν κάηκαν 1000 στρέμματα που λέει ο λόγος, είσαι ίδιος και χειρότερος σε σχέση με τους προηγούμενους. Διότι αν είσαι ανίκανος, κάποια στιγμή θα έρθει και η μεγάλη καταστροφή.     

Η κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει στη συγκεκριμένη κριτική που της ασκείται. Για τις δικές της ενέργειες, τις επιλογές και τις πολιτικές της. Αν θέλει να τη συγκρίνουμε με τους προηγούμενους, να τη συγκρίνουμε ευχαρίστως. Αλλά οφείλει να απαντήσει πρωτίστως και να δεχθεί την κριτική για τα δικά της. Το στρίβειν δια των άλλων, δεν θα την πάει μακριά. Ούτε την τιμά. Τις έκαναν κι άλλοι στο παρελθόν, αυτές τις υπεκφυγές. Πιάσανε στην αρχή, αλλά μετά ήρθε ο κανονικός λογαριασμός.  

Και τούτος ο λογαριασμός είναι όλος της κυβέρνησης. Για όσο φταίει και για όσα έκανε ή δεν έκανε. Χωρίς τις υπερβολές που ακούστηκαν πιθανόν από διάφορες πλευρές όλες αυτές τις μέρες. Και ανεξάρτητα από την άγαρμπη προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης της κατάστασης.

Η κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει γιατί πιάστηκε απροετοίμαστο το κράτος, γιατί έφτασε στο σημείο να ζητάει βοήθεια σε πυροσβέστες από την… Κύπρο, γιατί άφησε «γυμνό» τον μηχανισμό από μέσα, γιατί οι υπουργοί εξαφανίστηκαν τις κρίσιμες ώρες.

Οι φαιδρότητες περί σχεδίου αποσταθεροποίησης μέσω των πυρκαγιών, τις είχαν πει κι άλλοι, δεν είναι κάτι καινούργιο και σε κάθε περίπτωση δεν έχει σημασία – θα προσφερόταν για γέλιο αν δεν επρόκειτο για μία τόσο δραματική κατάσταση.

Ούτε τα περί «ευθύνης των μνημονίων», καλύπτουν τις κυβερνητικές ευθύνες. Προφανώς και ο μνημονιακός κορσές έχει αρνητικές επιπτώσεις σε όλα τα μέτωπα. Τα μνημόνια όμως είναι και δικά της - δικής είναι και η επιλογή να το παρακάνει με τα υπρβολικά υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, άλλωστε! Κι αν τέλος πάντων φταίει πάντα κάποιο μνημόνιο, τότε δεν έχει σημασία και ποιοι κυβερνάνε, έτσι; Είναι σαν να παραδέχονται ότι κάνουν πως κυβερνάνε! Μήπως αυτή όμως είναι η μόνη αλήθεια που ειπώθηκε αυτές τις μέρες;