Τα μνημόνια έφυγαν (;) ο αυταρχισμός έμεινε

Μία νοοτροπία, που ανέχθηκε και τελικά υιοθέτησε και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, έναντι κάθε ακτιβιστικής δράσης που μπορεί να αποτελέσει πολιτική απειλή για τους κυβερνώντες. Για ξεκάρφωμα, η αυτοδιαφημιζόμενη ως αριστερή κυβέρνηση, δείχνει ανοχή στον ακτιβισμό του Ρουβίκωνα – μόνο και μόνο γιατί γνωρίζει ότι δεν έχει να χάσει ψήφους προς εκεί. Αλλά όταν πρόκειται για πολιτικούς σχηματισμούς, που μπορούν να προκαλέσουν πολιτική φθορά και να εκφράσουν απογοητευμένους και δυσαρεστημένους από τον ΣΥΡΙΖΑ, αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους τότε τα πράγματα αλλάζουν. Τότε αρχίζει ο εκφοβισμός, ο αυταρχισμός και τακτική της πολιτικής εξολόθρευσης με κάθε μέσο. Κι ας πρόκειται για παλαιούς συντρόφους, με τους οποίους οι σημερινοί κυβερνώντες συμπορεύτηκαν δεκαετίες.

Κι ας χρησιμοποίησαν τον ριζοσπαστισμό που εκείνοι εξέφραζαν, γοητεύοντας τμήματα της κοινωνίας, που κινούνται στα όρια του ευρωσκεπικισμού και του αντιευρωπαϊσμού. Τμήματα, που σε κρίσιμες στιγμές συνέβαλαν στη συγκέντρωση της κρίσιμης κοινωνικής και πολιτικής μάζας, ώστε να διαμορφωθεί το πλειοψηφικό ρεύμα, που έφερε στη διακυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ. Φανταστείτε να εμφανίζονταν από την αρχή, από το 2011 και το 2012 ή και αργότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ ως συνεχιστής του ΠΑΣΟΚ και ο Αλέξης Τσίπρας ως καρικατούρα του Ανδρέα Παπανδρέου – όπως τελικά έγιναν! Θα μπορούσαν έτσι, χωρίς τη ριζοσπαστική πτέρυγα την οποία τώρα κυνηγούν ποινικά (!!!), να εκφράσουν την εξεγερμένη, εκείνη την περίοδο κοινωνία;

Η συμπεριφορά των κυβερνώντων απλώς επιβεβαιώνει το αξίωμα ότι η λιτότητα και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές συνοδεύονται πάντα από αυταρχισμό. Και μπορεί να έφυγαν, που λέει ο λόγος δηλαδή, τα μνημόνια, αλλά ο αυταρχισμός έμεινε. Κι αυτό διότι, οι μνημονιακές δεσμεύσεις είναι εδώ και καθορίζουν την πορεία της χώρας. Η λιτότητα παραμονεύει. Η εκποίηση, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου συνεχίζεται. Η επιτροπεία εξακολουθεί. Η ανάπτυξη που υπόσχονται, μόνο δίκαιη δεν είναι – παρουσιάζουν τη χώρα σαν επαίτη, που είναι έτοιμη να «διευκολύνει» τον οποιοδήποτε «επενδυτή».

Γι’ αυτό και ενοχοποιούν τις κοινωνικές αντιδράσεις. Λες και ήρθε το «τέλος της ιστορίας», επειδή ασκούν τη διακυβέρνηση – χάρη και για χάρη των δανειστών!

Σε λίγο θα μιλάνε σαν τον αείμνηστο Λάσκαρη, που είχε καταργήσει, όχι ακριβώς «με ένα νόμο και ένα άρθρο», αλλά κάπως έτσι απλοϊκά, την… πάλη των τάξεων.

Απλώς η υπόθεση με τη δίωξη σε βάρος του Λαφαζάνη, έπεσαν εντελώς οι μάσκες. Για να αποδειχθεί και κάτι άλλο: ότι συνήθως ο αυταρχισμός πάει αγκαζέ με τη βλακεία.