Αχ, αυτή η αύρα των νέων!

Βασικός πια ο εκπληκτικός Κουλιεράκης. Βασικός ο σούπερ εξελίξιμος Τζόλης. Στην 18άδα ο άγνωστος σε πολλούς, Ζαφείρης. Ντεμπούτο ο Μουζακίτης. Ερχεται όπου να’ ναι και ο Κωστούλας. Απροσδόκητα καλές εμφανίσεις από Σιώπη και Κουρμπέλη στα περισσότερα ματς. Γκολ ο Ιωαννίδης, γκολ ο Παυλίδης, γκολ ο Μπακασέτας.

Αυτή η Εθνική του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν παράγει υπερθέαμα. Δεν μπορεί να παράξει υπερθέαμα. Κάνει, όμως, το καλύτερο που μπορεί! Εγινε, πολύ σύντομα, ταχύτερη. Εβγαλε, πολύ γρήγορα, περισσότερες συνεργασίες. Εγινε, γρήγορα, πιο συμπαγής κι ας δέχθηκε εκείνη τη βραδιά τρία γκολ από τους διψασμένους για «εκδίκηση», πληγωμένους Βρετανούς. Παρουσίασε καινούρια πρόσωπα. Εφερε ξανά πάρα πολύ κόσμο στο γήπεδο, ως συνέχεια της παρουσίας του εναντίον του Εμπαπέ και του Φαν Ντάικ πέρυσι στην OPAP Arena.

O Γιοβάνοβιτς, έξυπνος και έμπειρος ων, έχτισε πάνω στα θεμέλια που είχαν μπει επί Φαν’τ Σχιπ και στους ορόφους που προστέθηκαν επί Πογέτ. Η Εθνική Ελλάδας μαθαίνει ξανά να «καθαρίζει» τους υποδεέστερους: αυτό είναι το βασικό. Μαθαίνει ξανά – όχι απλώς να κοιτάζει στα μάτια, αλλά – να νικά σπουδαίους αντιπάλους. Όπως παλιά νικούσε τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Γάλλους, τους Κροάτες, τώρα νικά και τους Αγγλους. Το σημαντικότερο; Οι παίκτες το χαίρονται, οι φίλαθλοι το χαίρονται. Κάθονται ξανά να την παρακολουθήσουν στην τηλεόραση, ψάχνουν μανιωδώς και υπομονετικά να βρουν εισιτήριο για να πάνε με τα παιδιά τους στο γήπεδο.

Τα παιδιά που θέλουν να βλέπουν τον Τζόλη. Τον Ιωαννίδη. Τον Κωνσταντέλια. Τον Κουλιεράκη. Τον Μουζακίτη. Τον Τζίμα και τον Κωστούλα που θα κληθούν σύντομα. Τον Τζολάκη και τον Βαγιαννίδη, παρότι κάθονται τις περισσότερες φορές στον πάγκο. Πρόσωπα νεανικά, πιο κοντά στα δικά τους πρότυπα. Αλλά και τον Τσιμίκα της Λίβερπουλ, τον Παυλίδη της Μπενφίκα. Τον Μάνταλο της ΑΕΚ, τον Μπακασέτα του Παναθηναϊκού, τον Μασούρα του Ολυμπιακού. Τους «παλιούς» που μπόλιασαν τους νέους.

Οι «μεγάλοι», είναι η αλήθεια, δεν εμπιστεύονται πολύ τους νέους Ελληνες. Δυστυχώς, ούτε οι «μικρότεροι» στο βαθμό που το έκαναν παλαιότερα! Χρόνια και χρόνια - μάλλιασε η γλώσσα πια – λέμε όλοι ότι είναι προτιμότερο να δίνεις τα ζεστά σου εκατομμύρια για την Ακαδημία σου παρά να αποκτάς αμφίβολης αξίας ξένους παίκτες. Το έκανε και συνεχίζει να το κάνει συστηματικά ο ΠΑΟΚ (Τζόλης, Nτέλιας, Κουλιεράκης, Τζίμας, παλαιότερα Πέλκας, Σταφυλίδης…), το κάνει συστηματικά ο Ολυμπιακός. Προσπαθεί για καλύτερα ο Παναθηναϊκός, φαίνεται διατεθειμένος να επενδύσει σοβαρά και ο Μάριος Ηλιόπουλος στις αναπτυξιακές ηλικίες της ΑΕΚ. Ο Ατρόμητος, ο Αστέρας, ο ΟΦΗ, ο Παναιτωλικός που έχουν σοβαρές εγκαταστάσεις, ο Αρης βέβαια, μπορούν να κάνουν πολύ περισσότερα και καλύτερα σ’ αυτό το πεδίο.

Όμως επί Γιοβάνοβιτς, με τον Μάκη Γκαγκάτση πρόεδρο και τον Δημήτρη Παπαδόπουλο επικεφαλής των «μικρών» εθνικών πλέον, φαίνεται ότι κάτι αλλάζει και στην ΕΠΟ. Το ψάχνουν πιο οργανωμένα, πιο ζεστά, πιο τεχνοκρατικά, με μεγαλύτερο ενθουσιασμό! Και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Οι νίκες φέρνουν καλύτερες θέσεις στο FIFA Ranking. Οι καλύτερες θέσεις φέρνουν καλύτερες κληρώσεις. Και οι καλύτερες κληρώσεις κάποια στιγμή θα φέρουν και την επιστροφή σε «μεγάλη» διοργάνωση. Θα είναι στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αμερικής το 2026; Δύσκολο πολύ κι ας λένε τώρα όλοι το «μπορούμε»! Αυτό το «μπορούμε» είναι μεγάλη κατάκτηση της Εθνικής ομάδας και κατακτήθηκε επί Πογέτ, ο οποίος έχασε την πρόκριση στο Euro για ένα πέναλτι εναντίον της Γεωργίας.

Η Εθνική του Γιοβάνοβιτς σε κάνει να πιστεύεις ότι εκείνο το μπαράζ δεν θα το είχε φτάσει στην άσπρη βούλα. Μα η σημαντικότερη νίκη της Ελλάδας είναι αυτή η αύρα. Η αύρα θετικής ενέργειας, νεανικότητας, συσπείρωσης, ομόνοιας. Κι ας μην έχουμε στη μεσαία γραμμή την τετράδα Καραγκούνη, Ζαγοράκη, Κατσουράνη, Μπασινά. Εχουμε σούπερ τερματοφύλακες, σούπερ αμυντικούς, καλούς εξτρέμ, τρία «δεκάρια», δυνατούς φορ, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα! Καμία εθνική ομάδα δεν τα έχει όλα!