Από την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα μέχρι σήμερα…

Τότε ο φόβος ήταν να μην έρθει ο Παπάγος. Στη συνέχεια λανσαρίστηκε σε διαφορετική μορφή όταν ο «γέρος της Δημοκρατίας» κήρυξε τον ανένδοτο. Εξελίχτηκε στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ όπου ο λαός δεν έπρεπε να ξεχάσει τι σημαίνει Δεξιά. Πάντα ο στόχος ήταν να λεηλατηθούν οι ψήφοι της Αριστεράς και να κουρνιάσουν φοβισμένες στις φωλιές των κομμάτων που κάθε φορά διεκδικούσαν την εκλογική πρωτιά με αντίπαλο κάποιο από τα κατά καιρούς κόμματα της Δεξιάς. Πάντα στη λογική του μικρότερου κακού για να μην έρθει τάχα το μεγαλύτερο.

Σχεδόν εβδομήντα χρόνια τώρα η ίδια ιστορία. Εκβιαστικά ως ανήθικα διλήμματα για να εγκαταλείψουν οι Αριστεροί τις κάλπες των δικών τους κομμάτων και να ενισχύσουν τις κάλπες των «ορκισμένων εχθρών» της Δεξιάς άσχετα αν στην πράξη εφάρμοζαν περίπου την ίδια πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόδρομός του ΣΥΝ, είχαν υποστεί αυτά τα διλήμματα επί ΠΑΣΟΚ. Η μνήμη όμως είναι κοντή ειδικά όταν οι ανάγκες για κάθε ψήφο είναι μεγάλες. Τώρα τα ίδια διλήμματα με τον ίδιο τρόπο επανέρχονται. Τα θύματα των διλημμάτων έχουν μετατραπεί σε θύτες. Το θέμα είναι να πειστούν οι πολίτες να υποκύψουν σε αυτά. Το δίλημμα στην ουσία του δεν ενοχλεί καθόλου της Δεξιά. Δεν επιχειρεί να αποσπάσει ψήφους από αυτή. Δεν στρέφεται εναντίον της. Επιχειρεί καθαρά να στερήσει την ψήφο από τα κόμματα της Αριστεράς για να την προσθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην απλουστευτική λογική που λέει ψηφίστε εμάς για να μην έρθουν οι άλλοι που είναι χειρότεροι.

Πρόκειται για την τελευταία καταφυγή του κυβερνώντος κόμματος. Είναι μια τακτική που επιχειρεί να μην γίνει καμιά συζήτηση για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, πως γιγαντώθηκε η επιρροή της Νέας Δημοκρατίας και μετατοπίστηκε ο άξονας της πολιτικής ζωής προς τα δεξιά. Στην ουσία πρόκειται για ένα εντελώς απολίτικο δίλημμα. Εμφανίζεται η διαφαινόμενη νίκη της Νέας Δημοκρατίας ως ένα περίπου φυσιολογικό γεγονός που δεν γεννήθηκε από τις απανωτές διαψεύσεις που προκάλεσε η πολιτική του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, η υποταγή του στα μνημόνια και στις πολιτικές της λιτότητας για τους πολλούς. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα, και με δεδομένο το μεγάλο προβάδισμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι αριστεροί πολίτες καλούνται επί της ουσίας να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ για να τον καταστήσουν μια ισχυρή αντιπολίτευση με σκοπό να επανέλθει αργότερα στην εξουσία στο πλαίσιο της δικομματικής εναλλαγής. Να ψηφίσουν οι αριστεροί για να διασφαλίσουν το πολιτικό μέλλον του Αλέξη Τσίπρα και του επιτελείου γύρω από εκείνον.

Οι αριστεροί καλούνται να ξεχάσουν τους λόγους για τους οποίους φούσκωσαν τα πανιά της Νέας Δημοκρατίας και φαίνεται τώρα να επελαύνει προς την κυβερνητική εξουσία. Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να πειστεί ότι έρχονται οι δράκουλες να του πιουν το αίμα με το πουρί της σόμπας ενώ οι… φιλεργατικοί του έπιναν με το καλαμάκι. Η πολιτική ως αντιπαράθεση θέσεων και προγραμμάτων ενόψει εκλογών, ευτελίζεται. Μετατρέπεται σε μια προβολή εκβιαστικών διλημμάτων στη λογική του μικρότερου κακού. Στην τακτική του ΣΥΡΙΖΑ βοηθάει το γεγονός ότι τα διάσπαρτα κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς δεν έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν μια συνεκτική και ενιαία πρόταση, έστω ένα εκλογικό μέτωπο αλλά αυτό είναι θέμα ενός ξεχωριστού σημειώματος…