Γιώργος Καραγιάννης

Κι όμως, αυτή η σκέψη που αρχικά μοιάζει “τραβηγμένη” για την πρωτεύουσα και τη μητρόπολη της χώρας, μπορεί να αποτελεί μια βάση για τη… λύση όλων των προβλημάτων μας. Ή, έστω, πολλών εξ αυτών.

-Το κυκλοφοριακό πρόβλημα είναι το πρώτο από αυτά. Οι συγκοινωνιολόγοι συμφωνούν πως το πρόβλημα -όσα έργα υποδομών και αν γίνουν- δεν πρόκειται να λυθεί. Κι αυτό γιατί οι οδικοί άξονες της πόλης έχουν “κρασάρει”, όρος που χρησιμοποιείται για τον κόρεσμό ενός δικτύου που έχει ξεπεράσει τη μεταφορική του ικανότητα. Τα 6 εκατομμύρια αυτοκίνητα που κυκλοφορούν καθημερινά στους δρόμους της πρωτεύουσας είναι πάρα πολλά. Και αυτό, χωρίς τα ΜΜΜ, δηλαδή τα λεωφορεία, τα Μετρό και λιγότερο το Τραμ, να κυκλοφορούν άδεια (ιδιαίτερα στις ώρες αιχμής).

Ο πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων, έχει προβλέψει, μιλώντας στο protothema.gr ότι σε μια δεκαετία από σήμερα, , το κυκλοφοριακό πρόβλημα θα επιδεινωθεί δραματικά, αφού ενδέχεται να διπλασιαστούν οι χρόνοι κάλυψης των διαδρομών. «Το πρόβλημα της κίνησης κάθε χρόνο θα χειροτερεύει και κάποια στιγμή θα γίνει αβίωτο», είπε ο κ. Τσιάνος για την Αθήνα,η οποία σήμερα, είναι η 16η πόλη της Ευρώπης με το μεγαλύτερο κυκλοφοριακό πρόβλημα. Κάτι που αναμένεται να αλλάξει προς το χειρότερο, αφού κάθε χρόνο η μέση ταχύτητα των οχημάτων στις ώρες αιχμής (σήμερα στα 18 χ.α.ω.) μειώνεται κατά 2 ως 5 χιλιόμετρα την ώρα.

Το τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα που έχει η Αθήνα προκαλεί απώλεια εργατοωρών, περιβαλλοντική επιβάρυνση, ηχορύπανση, αύξηση των μικροατυχημάτων, εκνευρισμό στους οδηγούς και μια σειρά ακόμα από προβλήματα.

-Ακόμα και το στεγαστικό πρόβλημα που έχει προκύψει το τελευταίο διάστημα, έχει ως μια από τις αιτίες του την υπερσυγκέντρωση πληθυσμού σε συγκεκριμένες περιοχές, οι οποίες πλέον τσιμεντοποιούνται. Και έτσι έχουμε το οξύμωρο φαινόμενο οι περιοχές αυτές να προσφέρουν όλο και χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης, αλλά όλο και πιο δυσβάσταχτο κόστος στέγασης.

-Ζητήματα όπως οι καλύτεροι μισθοί, η αντιμετώπιση της μακροχρόνιας ανεργίας, η αύξηση της εγχώριας -και δη αγροτικής- παραγωγής, θα μπορούσαν επίσης να αντιμετωπιστούν και να μετατραπούν σε αιχμές του δόρατος για την ελληνική οικονομία, εάν δεν υπήρχε αυτή η διαρκώς αυξανόμενη αστυφιλία- Αθηνοφιλία και ο γιγαντούμενος υδροκεφαλισμός.

-Με την υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού στις πόλεις (και κυρίως σε… μία), για μια χώρα που πέρασε μια τόσο βαριά δεκαετή κρίση, το δημογραφικό αποτελεί το εκρηκτικότερο και σοβαρότερο πρόβλημα που έρχεται να μας απασχολεί (όσους απομείνουμε) τα επόμενα χρόνια. Για έναν (όχι και τόσο) περίεργο λόγο, οι νέοι κάνουν λιγότερα, ή δεν κάνουν καθόλου παιδιά και, αν συνεχίσουμε έτσι, μέχρι το 2050 θα έχουμε απομείνει μια χώρα κατά τι περισσότερων 7 εκατομμυρίων γερόντων.

Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν;

Η αλήθεια είναι “όχι πολλά”, με δεδομένο ότι ζούμε σε μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου. Έχει κανείς αμφιβολία ότι αν δίνονταν (σοβαρά) κίνητρα για τη μετεγκατάσταση νέων και μη ζευγαριών σε ακριτικά νησιά και σε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας που ερημώνουν με ταχείς ρυθμούς, θα ήταν πολλά τα ζευγάρια που θα έσπευδαν να τα εκμεταλλευθούν;

Η κυβέρνηση, αλλά και επιχειρηματικοί φορείς παρουσιάζουν κατά καιρούς τέτοια κίνητρα, όπως τις επιδοτήσεις για τους νέους αγρότες, αλλά προφανώς αυτά δεν είναι αρκετά.

Παραδείγματα και μάλιστα εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας, υπάρχουν πολλά. Για παράδειγμα, η ισπανική πόλη Πόνγκα προσφέρει ως 3.000 ευρώ σε οικογένειες, ζευγάρια, ή άγαμους για να εγκατασταθούν εκεί και άλλα τόσα για κάθε παιδί που γεννάνε. Στο χωρίο Πρεσίτσε Ακουάρικα, στο Λέτσε της Ιταλίας, οι νέοι κάτοικοι επιδοτούνται με ποσό ως και 30.000 ευρώ (συν 1.000 ευρώ για κάθε παιδί που “εισφέρουν” στον πληθυσμό), ενώ στο Ολολάι της Σαρδηνίας, το πρόγραμμα “Work for Ollolai” καλύπτει τα έξοδα διαμονής και παρέχει επιδότηση 20.000 ευρώ σε όσους πάνε εκεί για δουλειά.

Ίσως να μην είναι ούτε κακό, ούτε δύσκολο να επιδοτηθούν τα κίνητρα για αγορές ακινήτων στην ελληνική επαρχία, στα ελληνικά νησιά, η μετεγκατάσταση νέων, ζευγαριών και οικογενειών, η επιδότηση της επαγγελματικής αποκατάστασής τους και πολλά ακόμα. Ίσως με αυτό τον τρόπο να πάρει μια “ανάσα” η Αθήνα και να δοθεί ξανά πνοή σε πόλεις και χωριά, σε ακριτικά και μη νησιά που ερημώνουν, ή έχουν ήδη μετατραπεί σε “φαντάσματα” του παρελθόντος...