Εθνική τραγωδία ή εθνικό έγκλημα;

Μετρώντας ακόμη τους νεκρούς και τους αγνοούμενους και παρακολουθώντας τις αλλεπάλληλες επικοινωνιακές προσπάθειες της κυβέρνησης να αποφύγει τις ευθύνες της ή να τις μεταθέσει σε άλλους, ερχόμαστε πλέον αντιμέτωποι με το καίριο και ουσιαστικό ερώτημα που αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα απαντηθεί: θρηνούμε τα θύματα μιας εθνικής τραγωδίας ή ενός εθνικού εγκλήματος; Καθώς περνούν οι μέρες όλο και περισσότερα στοιχεία συνηγορούν ότι έχει συντελεστεί ένα εθνικό έγκλημα το οποίο προφανώς δεν μπορεί να κλείσει χωρίς την απόδοση συγκεκριμένων κατηγοριών.

Μέχρι τώρα έχουμε το εξής οξύμωρο. Δεν κατηγορούν οι πολίτες την Πολιτεία γιατί δεν φρόντισε ή δεν κατάφερε να προστατεύσει ανθρώπινες ζωές, αλλά κατηγορεί η Πολιτεία τους πολίτες ως υπαίτιους της τραγωδίας-εγκλήματος. Χαρακτηριστική η περίπτωση Καμμένου στην επίσκεψή του στο Μάτι, όπου, αντί να πάει με σκυμμένο το κεφάλι, να ζητήσει συγγνώμη, να ακούσει και να νιώσει την αγανάκτηση αυτών που έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες και περιουσίες, προτίμησε να κουνήσει το δάχτυλο κατηγορώντας τους ότι οι ίδιοι φταίνε γιατί έχτισαν αυθαίρετα και έκλεισαν τους δρόμους που οδηγούν στη θάλασσα. Αφού, δε, έβγαλε το εισαγγελικό του πόρισμα, με άταφους ακόμη τους νεκρούς, έδωσε και υπόσχεση: «Θα ανοίξουμε τους δρόμους προς τη θάλασσα. Αυτά έγιναν... Τώρα θα υπάρξει πρόσβαση στην παραλία!»

Αθελά του, βέβαια, ο κατήγορος έγινε μόνος του κατηγορούμενος. Διότι, αν πράγματι το έγκλημα στο Μάτι έχει αυτουργούς όλους εκείνους που εμπόδισαν την απρόσκοπτη πρόσβαση στη θάλασσα λόγω αυθαίρετης δόμησης, τότε πρέπει να πάει κατηγορούμενος για το έγκλημα και ο Καμμένος και όλοι όσοι νομιμοποιούν χρόνια τώρα με απανωτές ρυθμίσεις τα αυθαίρετα. Τελευταία αυτή που πανηγύριζε με πρωτοσέλιδό της η «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 9 Ιουνίου του 2017, επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με κεντρικό τίτλο «Το αφεντικό τρελάθηκε» και υπέρτιτλο «Νομιμοποίηση αυθαιρέτων με μεγάλες εκπτώσεις και πολλές δόσεις».

Σε αυτό το «crime of the past», όπως το αποκάλεσε στο BBC, ο Καμμένος συμμετείχε ενεργά όταν ψήφιζε τις νομιμοποιήσεις. Εάν δε κρίνουμε από τα λεγόμενά του στο Μάτι, είχε και ενδεχόμενο δόλο διότι αντιλαμβανόταν ότι η αυθαίρετη δόμηση μπορεί να οδηγήσει σε τέτοια τραγωδία. Γι’ αυτό τώρα, για να μην έχουμε ξανά τα ίδια, δεσμεύεται ότι «θα ανοίξουμε τους δρόμους προς την παραλία». Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, όπως τα λέει ο Καμμένος, η μελλοντική διάνοιξη των δρόμων με κατεδάφιση αυθαιρέτων αθωώνει τον ίδιο και όλους όσοι νομιμοποίησαν αυθαίρετα για μελλοντικά εγκλήματα, αλλά όχι για αυτά που ήδη έχουν συντελεστεί.
Η... ομολογία ενοχής Καμμένου στο Μάτι δεν ήταν η μόνη που παρακολουθήσαμε αυτές τις μέρες. Καθεμία από τις επικοινωνιακές προσπάθειες της κυβέρνησης περιείχε και μια έμμεση ομολογία ενοχής για το εθνικό έγκλημα που τελέστηκε στη Ραφήνα και στο Μάτι.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση να κάνει σύσκεψη τα μεσάνυχτα της Δευτέρας 23 Ιουλίου, την ώρα που είχαν ήδη καεί ζωντανοί δεκάδες άνθρωποι και αυτά που ακούστηκαν και έχουν καταγραφεί στις κάμερες προκαλούν ανατριχίλα: στη σύσκεψη δεν γίνεται κουβέντα για το γεγονός ότι μια ολόκληρη πόλη έχει γίνει στάχτη. Αντίθετα, ο επικεφαλής της Πυροσβεστικής και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη λένε στον πρωθυπουργό ότι το μέτωπο είναι σε ύφεση. Οτι καίει κάποια σπίτια, αλλά οι προσπάθειες όλων είναι να διασωθούν οι άνθρωποι. Οι υπουργοί κάνουν λόγο για διάσωση των ανθρώπων από τη θάλασσα με μέσα του Λιμενικού, για σημεία συγκέντρωσης του πληθυσμού στο δημαρχείο και στο Πνευματικό Κέντρο στο Μάτι... που ήδη έχει γίνει στάχτη.

Ούτε κουβέντα για τις απώλειες. Δεν το ξέρουν; Εχουν τέτοιου επιπέδου άγνοια της κατάστασης; Το κρύβουν; Λένε ψέματα για λίγα λεπτά προπαγάνδας; Οποια απάντηση και αν δώσει κανείς, δεν μπορεί να αποφύγει την αναζήτηση ευθυνών.

Και φτάνουμε στη δίωρη συνέντευξη Τόσκα - Τζανακόπουλου. Και μόνο η αποστροφή «ψάχνω μεγάλα λάθη, αλλά δεν βρίσκω» του Νίκου Τόσκα είναι αποκαλυπτική. Προφανώς εννοεί ότι βρίσκει «μικρά λάθη», τα οποία όμως δεν μας τα λέει. Οταν όμως χάνονται ανθρώπινες ζωές, πολλά μικρά λάθη αθροιζόμενα ίσως αρκούν για να συντελεστεί το έγκλημα.

Ας μην κρύβονται λοιπόν οι κυβερνώντες πίσω από τις ευθύνες άλλων. Είτε το θέλουν είτε όχι, η τραγωδία είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να μη διερευνηθεί για την απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών.