Γιώργος Κουβαράς

Οι δύο κυβερνητικοί εταίροι λένε ότι δήθεν συμπορεύονται παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές για δύο λόγους: πρώτον, για να βγάλουν την Ελλάδα από τα μνημόνια και, δεύτερον, για να πολεμήσουν μαζί τη διαφθορά. Ο πρώτος στόχος υποτίθεται ότι επετεύχθη, τουλάχιστον έτσι διατείνονται οι ίδιοι, οπότε τέλειωσε αυτός ο λόγος για τη συνεργασία τους.

Ο δεύτερος στόχος, η καταπολέμηση της διαφθοράς, όπως προκύπτει από το τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο, όχι απλώς δεν τους ενώνει, αλλά και τους διχάζει, αφού κορυφαίοι υπουργοί ανταλλάσσουν πυρά για κακοδιαχείριση μυστικών κονδυλίων στα υπουργεία επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. Ο ένας, δηλαδή, δείχνει τον άλλον για διαφθορά, με τον Κοτζιά μάλιστα να δηλώνει ότι όποιος ρίχνει λάσπη έχει λερωμένα χέρια. Τι σημαίνει πολύ απλά αυτό; Οτι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. όχι απλώς δεν πολεμάνε μαζί τη διαφθορά, αλλά, κατά δική τους ομολογία, αποτελούν μέρος της.

Πόσο ελκυστικά είναι όλα αυτά για τους κεντροαριστερούς οπαδούς της συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι. Ισως το γνωρίζει και ο πολυσυζητημένος κ. Μπούλμαν, ο Γερμανός επικεφαλής της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών, που αν και το κόμμα του (SPD) κυβερνάει με τους Χριστιανοδημοκράτες της Ανγκελα Μέρκελ, καλεί την ελληνική Κεντροαριστερά (ΚΙΝ.ΑΛ.) να στηρίξει τον Αλέξη Τσίπρα για να μην έρθει στην εξουσία ο δεξιός Κυριάκος Μητσοτάκης. Λογικά, ο κ. Μπούλμαν θα πρέπει να έχει στείλει και τα συγχαρητήριά του στον πρωθυπουργό για την αποπομπή Κοτζιά και το σφιχταγκάλιασμα με τον Καμμένο γιατί -όπως προκύπτει- ήταν ο μόνος σίγουρος τρόπος να μείνουν οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. στην εξουσία και να μην έρθει μια ώρα αρχύτερα η Δεξιά. Βαθιά... ιδεολογικό το ζήτημα και αν δεν τον έχει συγχαρεί ακόμη ο κ. Μπούλμαν τον κ. Τσίπρα, καλό είναι να το πράξει σύντομα.

Επειδή όμως το θέμα μας τελικά είναι η πολιτική υποκρισία, ας τη δούμε σε όλο της το μέγεθος. Αυτοί που σήμερα εμφανίζουν τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ως μονόδρομο για κάθε «προοδευτικό», έχουν οι ίδιοι τη δική τους ιστορία. Κάποιοι ήταν υπουργοί στην κυβέρνηση Παπαδήμου, μαζί με τον Αδωνι Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη, οι οποίοι τότε δεν ανήκαν καν στη Ν.Δ. αλλά στον ΛΑΟΣ. Τότε δεν τους θεωρούσαν ακροδεξιούς, τώρα τους θεωρούν. Κάποιοι άλλοι πρωταγωνιστούσαν στην προσπάθεια επανίδρυσης της Κεντροαριστεράς από τους «58», με κύριο επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα λαϊκιστικό και όχι ένα προοδευτικό φιλοευρωπαϊκό κόμμα. Στήριζαν δε τότε την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου και προέβλεπαν ότι ο Τσίπρας θα είναι «καταστροφή». Αλλοι, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, ξιφουλκούσαν κατά του Αλέξη Τσίπρα, γιατί επέλεξε ως παντοτινό συνοδοιπόρο τον Πάνο Καμμένο. Τώρα τα ξέχασαν όλα αυτά. Γιατί; Πολύ απλά γιατί οι περισσότεροι είναι κυρίως καριερίστες της πολιτικής και λιγότερο «προοδευτικοί» κεντροαριστεροί.