H καταστροφολογία και η συναίνεση

Ίσως να ευθύνεται η πολυετής οικονομική κρίση και κυρίως η πανδημία. Ισοπεδώθηκαν πάντως ανεπιστρεπτί Ζάππεια και Θεσσαλονίκες, αυτόκλητοι και δήθεν χαρισματικοί σωτήρες, κομπορρημονούντες δημαγωγοί και λαοπλάνοι, συνωμοσιολόγοι, μπουρδολόγοι, λαϊκιστές, ανιστόρητοι και αμετανόητοι υπερεθνικιστές και εθνολάγνοι. Η αναβίωσή τους ακούγεται μελαγχολικό αστείο. Παράπλευρη ωφέλεια των κρίσεων, «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Οι πρωτόγνωρες κρίσεις αυτές ανέδειξαν και επιβράβευσαν αρχές, όπως η απλότητα, η αμεσότητα, η γνώση, η επιστημοσύνη, το κύρος, ο ρεαλισμός, η αποφασιστικότητα, η αποτελεσματικότητα και η επιδίωξη της συναίνεσης. Αρχές που αποτέλεσαν τη βάση και τον πυρήνα της κοινής, εθνικής, προσπάθειας και του αγώνα ενάντια σε πανίσχυρους εχθρούς. Αλλά και νέα πρόσωπα που τις ενσάρκωσαν: Τσιόρδας, Χαρδαλιάς, Παπαθανάσης, Κοντοζαμάνης, και κυρίως ο Πρωθυπουργός . Άλλο πνεύμα πολιτικής συμπεριφοράς που κέρδισε την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, προτάσσοντας τις αρχές αυτές, όπλα στον κοινό αγώνα. Ακούστηκαν αλήθειες , που μέχρι πρότινος δεν είχαν ακουστεί. Δόθηκαν, κερδήθηκαν, συναινέσεις πρωτόγνωρες, και, έστω ψιθυριστά, ακούστηκαν και κάποιες συγγνώμες. Πείστηκαν οι πολίτες, συμμορφώθηκαν σε δύσκολες εντολές, άρχισαν να ελπίζουν. Δημιουργήθηκε κλίμα εθνικής πανστρατιάς που νίκησε την υγειονομική κρίση. Η κοινωνία ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Προτάσσει όμως και ζητάει άλλα πράγματα από την πολιτική σε σχέση με το παρελθόν. Συναίνεση, συνεργασία, ήθος, αλήθεια, συγγνώμη. Το θετικό, ανεκτίμητο και ελπιδοφόρο κλίμα και πνεύμα της αντιμετώπισης της πανδημίας.

Κλίμα και πνεύμα που επιβάλλεται και μπορεί να αποτελέσει τη βάση και της νέας εξ ίσου δύσκολης προσπάθειας για ανόρθωση της ζημιάς που έκαμε η πανδημία στην οικονομία, στη χώρα, την ανθρωπότητα. Δεν αντέχει η χώρα την πολυτέλεια για παλινόρθωση του λαϊκισμού, της καταστροφολογίας και της μαξιμαλιστικής αντιπολίτευσης, ούτε αντίστοιχα κυβερνητικής υπεροψίας.

Αν και τα πράγματα έχουν αλλάξει αισθητά είναι πολλοί αυτοί που εμμένουν στον μέχρι πολύ πρόσφατα τρόπο άσκησης της πολιτικής , ειδικά από την εκάστοτε αντιπολίτευση, σήμερα , χθες, προχθές. Δυστοκία στη συναίνεση, ακόμα και σε θέματα ύψιστης εθνικής σημασίας, όπου η εθνική ομοψυχία είναι επιτακτική και επιβεβλημένη πράξη ευθύνης. Αλλά και σε θέματα δευτερεύοντα, απλούστερα και ανώδυνα. Εκεί που τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα και η λύση εξόφθαλμα και αυτονόητα μοναδική και δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ως εάν το «όχι» επί παντός είναι αυτοσκοπός.

Φταίμε μάλλον κι εμείς οι πολίτες που τους έχουμε δώσει να καταλάβουν πως προτιμούμε πόλεμο, τυφλή άρνηση, αίμα, μονομαχίες και κονταροχτυπήματα, λαϊκισμό. Όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Και ειδικά όταν τα μέτρα που λαμβάνονται ή πρέπει να ληφθούν είναι σκληρά, έστω και αν είναι αναγκαία και δίκαια, έστω και αν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ούτε καν πρόταση.

Το χειρότερο όμως σύμπτωμα είναι η Καταστροφολογία. Επενδύουν κάποιοι στην αποτυχία της οικονομικής πολιτικής και αντί ουσιαστικών και εφικτών προτάσεων, σπεκουλάρουν στην πρόβλεψη επερχόμενης καταστροφής, αποτέλεσμα δήθεν της λαθεμένης πολιτικής της κυβέρνησης. Σε τέτοιο βαθμό που να φαίνεται πως την επιθυμούν διακαώς. Αδιαφορώντας για τις συνέπειές της στην κοινωνία, από την αρνητική κυρίως ψυχολογική επίδραση που σίγουρα έχει η καταστροφολογία στην οικονομία. Προτάσσουν την διακαή επιθυμία τους να κληθούν εκ των υστέρων βέβαια, αυτοί, ως δικαιωμένοι στις προβλέψεις τους, να σώσουν την χώρα από την καταστροφή που έφεραν οι αντίπαλοι. Έστω και αν, όχι μόνο δεν βοήθησαν στην αποτροπή της όταν έπρεπε, αλλά την υποβοήθησαν με την καταστροφολογία. Πρόβλημα διαχρονικό. Χέρι –χέρι με το μαξιμαλισμό και τον λαϊκισμό. Αρνούμαστε τα πάντα, τάζουμε τα πάντα στους πάντες. Κολακεύουμε επιθυμίες και ένστικτα μέχρι και τα ταπεινότερα. Στο βωμό της πολυπόθητης εξουσίας.

Τι κι αν, όταν πετύχουν το στόχο και κατακτήσουν την πολυπόθητη Κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας την πραγματική ζωή και τη σκληρή και αμείλικτη πραγματικότητα, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ψέματα και ιδεοληψίες, αρχίζουν τις κυβιστήσεις και τις «διευκρινήσεις» για το είχα πει και τι ήθελα να πω, τι αναγκάστηκα να κάνω, βλέπετε η ξένοι, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τα Βαλκάνια και άλλα τέτοια. Ούτε λόγος βέβαια για μια καθαρή και ευθεία συγγνώμη. Το ειρωνικό βέβαια είναι ότι τότε, αναζητούν υποκριτικά συναίνεση από τους αντιπάλους , στους οποίους όμως , χθες που τη ζητούσαν εκείνοι, δεν έδιναν. Φαύλος κύκλος και συλλογική παράνοια.

Τέτοιες λογικές δεν θα έπρεπε να έχουν θέση σήμερα στην πολιτική ζωή, μετά τις οδυνηρές εμπειρίες των κρίσεων. Δεν τις θέλει πλέον ο κόσμος.

Δυστυχώς όμως τα μηνύματα είναι δυσοίωνα. Έσκασαν πάλι μύτη μετά τον εφησυχασμό που έφερε η ανάσχεση της πανδημίας, μαξιμαλιστικά συνθήματα και απαιτήσεις, λαϊκισμός και κολακεία των πολιτών, παροχολογία, μονοπώληση της γνώσης και της πολιτικής ορθότητας. Διχαστικός λόγος. Τι είχες Γιάννη…
Κυρίως όμως επανήλθε η καταστροφολογία. Απειλείται, λένε κάποιοι, εθνική καταστροφή από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Που όμως προσπαθεί να βγάλει τη χώρα από την ήδη επελθούσα καταστροφή. Την ανεμίζουν ήδη ως σημαία της πολιτικής τους. Σε βαθμό που να φαίνονται πως προσβλέπουν, επενδύουν και επιθυμούν την οικονομική αποτυχία και καταστροφή, ως εφαλτήριο για την παλινόρθωσή τους στην εξουσία, εν ονόματι της πρόβλεψης αυτή. Με την στάση τους όμως αυτή όχι μόνο δεν αποτρέπουν την αποτυχία αλλά την επιβοηθούν.

Και ο αγώνας όμως αυτός είναι, επιβάλλεται να είναι, κοινός – εθνικός και η προσπάθεια εξ ίσου μεγάλη. Η καταστροφή απειλεί ολόκληρη την κοινωνία και μπορεί να είναι ανεπανόρθωτη. Δεν υπάρχουν πολυτέλειες για πολιτικάντικες επιδιώξεις, λογικές και διαφωνίες. Οι πολίτες που «έμαθαν», ως «παθόντες», θα απομονώσουν τους καταστροφολόγους και τους επίδοξους εκ των υστέρων σωτήρες και θα επιβάλουν συναίνεση και συστράτευση. Αρκεί το κράτος, κύριε πρωθυπουργέ, να συνεχίσει να πολιτεύεται και στην αντιμετώπιση του προβλήματος της οικονομίας με τις ίδιες αρχές και το πνεύμα που στήριξαν τον επιτυχημένο αγώνα κατά της πανδημίας. Και με πρόσωπα εξ ίσου άριστα, να τις πιστεύουν. Απλότητα, αμεσότητα, γνώση, επιστημοσύνη, κύρος, ρεαλισμό, αποφασιστικότητα, αποτελεσματικότητα και κυρίως συναίνεση.

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος