Το παρακράτος
17.07.2020
06:49
Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα, όσα καταγγέλλονται και δημοσιοποιούνται για την πρωτοφανή, εν κρυπτώ, έκνομη δραστηριότητα προβεβλημένων αξιωματούχων της Κυβέρνησης Σύριζα, που μυρίζει παρακράτος, αναβίωσε συζήτηση και ήρθε στην επικαιρότητα, από τους ίδιους μάλιστα, η «ιστορική» αυτή λέξη.
Παρακράτος: παράνομες δράσεις, μηχανισμοί, παρασκήνιο, παράκεντρα εξουσίας, χειραγώγηση θεσμών και ανθρώπων, θεσμική εκτροπή εν τέλει.
Η αλήθεια είναι πως κάποτε, στην μετεμφυλιακή περίοδο μέχρι και την 7ετία, η λέξη παρακράτος ήταν πιπίλα στα χείλια κάθε αριστερού. «Παρακράτος της δεξιάς». Φράση κλισέ με την οποία μεγάλωσαν οι αριστεροί και κατακεραύνωναν μετεμφυλιακά τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Και μέχρι κάποιο σημείο είχαν δίκιο τότε, μιας και στην σκληρή αιματηρή εμφύλια αντιπαράθεση που ταλάνισε και συνέχισε να ταλανίζει την χώρα αρκετές δεκαετίες, δημιουργήθηκαν πολιτικές και προσωπικές αντιπαλότητες, κάποιες σημαδεμένες και με αίμα, που συντήρησαν μίσος και παράνομους μηχανισμούς, που είχαν δημιουργηθεί τότε και συνέχισαν την έκνομη δράση τους.
(Ευτυχώς βέβαια δεν χρειάστηκε να μάθουμε, ως χώρα, τι θα είχε συμβεί εδώ , μετεμφυλιακά, αν στον εμφύλιο είχε επικρατήσει η αριστερά. Μπορούμε όμως να το φανταστούμε ακούγοντας τις άλλες χώρες που ευτύχησαν (!!!) να το ζήσουν).
Επειδή όμως , σε αντίθεση με την παγκόσμια παραδοχή, στη χώρα μας η ιστορία γράφτηκε τελικά, ίσως να εξακολουθεί, να γράφεται από τους ηττημένους, η λέξη παρακράτος ταυτίστηκε με τη «δεξιά». Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να αποδειχθεί πως οι τότε πράγματι «δεξιοί» παρακρατικοί μηχανισμοί, δρούσαν αυτόνομα και ανεξέλεγκτα, ελεγχόμενοι από παράκεντρα, εκτός και σε αντίθεση προς την επίσημη «δεξιά» Κυβέρνηση και πολιτική εξουσία, την οποία εν τέλει συκοφάντησαν και έβλαψαν πολλαπλώς με την έκνομη δράση τους.
Κι εδώ έγκειται η ιστορικά αποδεδειγμένη θεμελιώδης διαφορά του σήμερα σε σχέση με το παρελθόν.
Τα τελευταία χρόνια και ειδικά πρόσφατα, το παρακράτος και οι μηχανισμοί του, στήνονταν όχι μόνο με τις ευλογίες, αλλά από την ίδια την επίσημη εξουσία. Που με τον τρόπο αυτό επιδίωξε τον έλεγχο της βούλησης των πολιτών και τη διαιώνιση της παραμονής της στον Κυβερνητικό Θώκο.
Επακολούθησε βέβαια η μεταπολίτευση, και το λεγόμενο παρακράτος έπαψε να υπάρχει. Παρέμεινε όμως στην ρητορική και την πολιτική ατζέντα της αριστεράς, ως η έσχατο όπλο και προσφιλέστερη μομφή κατά των πολιτικών αντιπάλων. Μομφή και κατηγορία που επιστρατεύεται, δια πάσαν νόσον, ιδίως όταν η αριστερά, ανεξαρτήτως αποχρώσεως, βρίσκεται σε δύσκολη θέση και χρειάζεται να αμυνθεί. Όπως τώρα.
Από το 1963-64 όμως και ειδικά μετά τη μεταπολίτευση οριστικοποιήθηκε η εναλλαγή των κομμάτων στην πολιτική εξουσία, με δημοκρατικές, καθαρές, διαδικασίες. Έτσι η πολιτική εξουσία μοιράστηκε και διαχύθηκε και σε κόμματα που αυτοπροσδιορίζονταν «στα λόγια» στην αριστερά. Τα κόμματα μάλιστα αυτά κυβέρνησαν τον τόπο, συνολικά περισσότερα χρόνια από την λεγόμενη «δεξιά», τη συντηρητική και φιλελεύθερη παράταξη.
Όλα δε αυτά τα χρόνια της δήθεν αριστερής διακυβέρνησης, από την προδικτατορική Ένωση Κέντρου, μέχρι το ΠΑΣΟΚ και κυρίως πρόσφατα με αποκορύφωμα το Σύριζα, αποκαλύφθηκαν, δημοσιοποιήθηκαν και αποδείχθηκαν αναμφισβήτητα, προσπάθειες για στήσιμο παρακρατικών μηχανισμών με σκοπό να παρέμβουν και να ελέγξουν θεσμούς, πρόσωπα και καταστάσεις και πάγιο στόχο να διασφαλίσουν την παραμονή στην εξουσία του κυβερνώντος κόμματος. Με εφόδια πλέον επιστημονικά - εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας, μηχανισμούς, μυστικές υπηρεσίες, διεθνείς διασυνδέσεις και εμπειρία - στήθηκαν συστήματα παράπλευρου ελέγχου, πρώτα της ενημέρωσης, έντυπης και ηλεκτρονικής και στη συνέχεια της δικαιοσύνης, του τραπεζικού συστήματος, της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Επακολούθησε το στάδιο της σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων με στημένα σενάρια και πλαστά δήθεν «ντοκουμέντα». Στόχος πάντα η ποδηγέτηση της λαϊκής ετυμηγορίας και η γλυκιά εξουσία.
Την τελευταία περίοδο της αριστερής διακυβέρνησης, οι «δημοκράτες» της εξουσίας ξεπέρασαν τον εαυτό τους και κάθε προηγούμενο .
Οι αποκαλύψεις για την προσπάθεια ελέγχου της ενημέρωσης, της δικαιοσύνης και της επιχειρηματικής δραστηριότητας, με στήσιμο υπόγειων μηχανισμών και παράκεντρων εξουσίας, διακίνηση μαύρου χρήματος και γκεμπελικές πρακτικές και μεθόδους σπίλωσης και εξαφάνισης πολιτικών αντιπάλων, είναι καταιγιστικές και φαίνεται πως θα ταλανίζουν για πολύ καιρό την πολιτική ζωή του τόπου.
Το τραγικό και το πρωτότυπο της ιστορίας είναι πως οι ενεχόμενοι στο στήσιμο του παρακράτους, που αποκαλύπτονται και φωτογραφίζονται κάθε μέρα με τα μελανότερα χρώματα, εν πολλοίς από προδομένους «συντρόφους» τους, οι θύτες δηλαδή, όχι μόνο δεν παραιτούνται ντροπιασμένοι, αλλά προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα ψελλίζοντας προκατασκευασμένες αστειότητες. Αλλά και οι συνοδοιπόροι τους, «δημοκράτες» υποτίθεται, αντί να καταδικάσουν και να στηλιτεύσουν τα φαινόμενα σήψης και δυσωδίας που υπονομεύουν την ίδια τη δημοκρατία και την Ευρωπαϊκή πορεία και προοπτική της χώρας, συμμετέχουν στην προσπάθεια δικαιολόγησης, αυτογελιοποιούμενοι στα κανάλια και στα ραδιόφωνα, ψελλίζοντας και τις ίδιες αστείες δικαιολογίες της κομματικής «γραμμής».
Κι όλοι μαζί , μιας και το δυνατό τους όπλο, το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς», άλλος μύθος της ιστορίας των ηττημένων, έχει καταρρεύσει, αφοπλίστηκε και διαμελίστηκε από τους ίδιους, θυμήθηκαν όψιμα κι έβγαλαν από το συρτάρι με τα κρυμμένα όπλα της αριστεράς, το έσχατο όπλο. Και άρχισαν να εκφέρουν και να επικοινωνούν τη νέα κομματική γραμμή. Να μιλάνε, αναιδώς , για «παρακράτος της δεξιάς» που «στήνει» τις κατηγορίες κατά των στελεχών τους. Για να αναβιώσουν προφανώς, όπως κάνουν πάντα στα δύσκολα, στους ακόμα αφελείς οπαδούς τους, ανακλαστικά και μνήμες εμφυλιακές.
Ονοματίζουν, όμως και αναδεικνύουν οι ίδιοι, ως «παρακράτος», τις δικές τους άθλιες, έκνομες και επικίνδυνες, πρακτικές και μεθοδεύσεις, που τις καταγγέλλουν δικοί τους άνθρωποι. Υπενθυμίζοντας στους πολίτες τι θα γινόταν αν ήταν άλλη η έκβαση του εμφύλιου ή αν δεν απομακρύνονταν από την εξουσία.
Εξακολουθούν να πιστεύουν, οι αφελείς, πως ο κόσμος, που είδε, έπαθε και έμαθε, θα εξακολουθήσει να ρουφάει αμάσητα τα παραμύθια στα οποία τον έχουν εθίσει τόσα χρόνια. Ο κόσμος αυτός όμως, που αποδοκίμασε πρόσφατα τις πρακτικές αυτές, δεν ανέχεται και δεν θα ανεχτεί πλέον θεσμικές εκτροπές. Και το παρακράτος είναι ο ορισμός της θεσμικής εκτροπής.
Ο Γιώργος Ανδρέου είναι Δικηγόρος
Η αλήθεια είναι πως κάποτε, στην μετεμφυλιακή περίοδο μέχρι και την 7ετία, η λέξη παρακράτος ήταν πιπίλα στα χείλια κάθε αριστερού. «Παρακράτος της δεξιάς». Φράση κλισέ με την οποία μεγάλωσαν οι αριστεροί και κατακεραύνωναν μετεμφυλιακά τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Και μέχρι κάποιο σημείο είχαν δίκιο τότε, μιας και στην σκληρή αιματηρή εμφύλια αντιπαράθεση που ταλάνισε και συνέχισε να ταλανίζει την χώρα αρκετές δεκαετίες, δημιουργήθηκαν πολιτικές και προσωπικές αντιπαλότητες, κάποιες σημαδεμένες και με αίμα, που συντήρησαν μίσος και παράνομους μηχανισμούς, που είχαν δημιουργηθεί τότε και συνέχισαν την έκνομη δράση τους.
(Ευτυχώς βέβαια δεν χρειάστηκε να μάθουμε, ως χώρα, τι θα είχε συμβεί εδώ , μετεμφυλιακά, αν στον εμφύλιο είχε επικρατήσει η αριστερά. Μπορούμε όμως να το φανταστούμε ακούγοντας τις άλλες χώρες που ευτύχησαν (!!!) να το ζήσουν).
Επειδή όμως , σε αντίθεση με την παγκόσμια παραδοχή, στη χώρα μας η ιστορία γράφτηκε τελικά, ίσως να εξακολουθεί, να γράφεται από τους ηττημένους, η λέξη παρακράτος ταυτίστηκε με τη «δεξιά». Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να αποδειχθεί πως οι τότε πράγματι «δεξιοί» παρακρατικοί μηχανισμοί, δρούσαν αυτόνομα και ανεξέλεγκτα, ελεγχόμενοι από παράκεντρα, εκτός και σε αντίθεση προς την επίσημη «δεξιά» Κυβέρνηση και πολιτική εξουσία, την οποία εν τέλει συκοφάντησαν και έβλαψαν πολλαπλώς με την έκνομη δράση τους.
Κι εδώ έγκειται η ιστορικά αποδεδειγμένη θεμελιώδης διαφορά του σήμερα σε σχέση με το παρελθόν.
Τα τελευταία χρόνια και ειδικά πρόσφατα, το παρακράτος και οι μηχανισμοί του, στήνονταν όχι μόνο με τις ευλογίες, αλλά από την ίδια την επίσημη εξουσία. Που με τον τρόπο αυτό επιδίωξε τον έλεγχο της βούλησης των πολιτών και τη διαιώνιση της παραμονής της στον Κυβερνητικό Θώκο.
Επακολούθησε βέβαια η μεταπολίτευση, και το λεγόμενο παρακράτος έπαψε να υπάρχει. Παρέμεινε όμως στην ρητορική και την πολιτική ατζέντα της αριστεράς, ως η έσχατο όπλο και προσφιλέστερη μομφή κατά των πολιτικών αντιπάλων. Μομφή και κατηγορία που επιστρατεύεται, δια πάσαν νόσον, ιδίως όταν η αριστερά, ανεξαρτήτως αποχρώσεως, βρίσκεται σε δύσκολη θέση και χρειάζεται να αμυνθεί. Όπως τώρα.
Από το 1963-64 όμως και ειδικά μετά τη μεταπολίτευση οριστικοποιήθηκε η εναλλαγή των κομμάτων στην πολιτική εξουσία, με δημοκρατικές, καθαρές, διαδικασίες. Έτσι η πολιτική εξουσία μοιράστηκε και διαχύθηκε και σε κόμματα που αυτοπροσδιορίζονταν «στα λόγια» στην αριστερά. Τα κόμματα μάλιστα αυτά κυβέρνησαν τον τόπο, συνολικά περισσότερα χρόνια από την λεγόμενη «δεξιά», τη συντηρητική και φιλελεύθερη παράταξη.
Όλα δε αυτά τα χρόνια της δήθεν αριστερής διακυβέρνησης, από την προδικτατορική Ένωση Κέντρου, μέχρι το ΠΑΣΟΚ και κυρίως πρόσφατα με αποκορύφωμα το Σύριζα, αποκαλύφθηκαν, δημοσιοποιήθηκαν και αποδείχθηκαν αναμφισβήτητα, προσπάθειες για στήσιμο παρακρατικών μηχανισμών με σκοπό να παρέμβουν και να ελέγξουν θεσμούς, πρόσωπα και καταστάσεις και πάγιο στόχο να διασφαλίσουν την παραμονή στην εξουσία του κυβερνώντος κόμματος. Με εφόδια πλέον επιστημονικά - εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας, μηχανισμούς, μυστικές υπηρεσίες, διεθνείς διασυνδέσεις και εμπειρία - στήθηκαν συστήματα παράπλευρου ελέγχου, πρώτα της ενημέρωσης, έντυπης και ηλεκτρονικής και στη συνέχεια της δικαιοσύνης, του τραπεζικού συστήματος, της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Επακολούθησε το στάδιο της σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων με στημένα σενάρια και πλαστά δήθεν «ντοκουμέντα». Στόχος πάντα η ποδηγέτηση της λαϊκής ετυμηγορίας και η γλυκιά εξουσία.
Την τελευταία περίοδο της αριστερής διακυβέρνησης, οι «δημοκράτες» της εξουσίας ξεπέρασαν τον εαυτό τους και κάθε προηγούμενο .
Οι αποκαλύψεις για την προσπάθεια ελέγχου της ενημέρωσης, της δικαιοσύνης και της επιχειρηματικής δραστηριότητας, με στήσιμο υπόγειων μηχανισμών και παράκεντρων εξουσίας, διακίνηση μαύρου χρήματος και γκεμπελικές πρακτικές και μεθόδους σπίλωσης και εξαφάνισης πολιτικών αντιπάλων, είναι καταιγιστικές και φαίνεται πως θα ταλανίζουν για πολύ καιρό την πολιτική ζωή του τόπου.
Το τραγικό και το πρωτότυπο της ιστορίας είναι πως οι ενεχόμενοι στο στήσιμο του παρακράτους, που αποκαλύπτονται και φωτογραφίζονται κάθε μέρα με τα μελανότερα χρώματα, εν πολλοίς από προδομένους «συντρόφους» τους, οι θύτες δηλαδή, όχι μόνο δεν παραιτούνται ντροπιασμένοι, αλλά προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα ψελλίζοντας προκατασκευασμένες αστειότητες. Αλλά και οι συνοδοιπόροι τους, «δημοκράτες» υποτίθεται, αντί να καταδικάσουν και να στηλιτεύσουν τα φαινόμενα σήψης και δυσωδίας που υπονομεύουν την ίδια τη δημοκρατία και την Ευρωπαϊκή πορεία και προοπτική της χώρας, συμμετέχουν στην προσπάθεια δικαιολόγησης, αυτογελιοποιούμενοι στα κανάλια και στα ραδιόφωνα, ψελλίζοντας και τις ίδιες αστείες δικαιολογίες της κομματικής «γραμμής».
Κι όλοι μαζί , μιας και το δυνατό τους όπλο, το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς», άλλος μύθος της ιστορίας των ηττημένων, έχει καταρρεύσει, αφοπλίστηκε και διαμελίστηκε από τους ίδιους, θυμήθηκαν όψιμα κι έβγαλαν από το συρτάρι με τα κρυμμένα όπλα της αριστεράς, το έσχατο όπλο. Και άρχισαν να εκφέρουν και να επικοινωνούν τη νέα κομματική γραμμή. Να μιλάνε, αναιδώς , για «παρακράτος της δεξιάς» που «στήνει» τις κατηγορίες κατά των στελεχών τους. Για να αναβιώσουν προφανώς, όπως κάνουν πάντα στα δύσκολα, στους ακόμα αφελείς οπαδούς τους, ανακλαστικά και μνήμες εμφυλιακές.
Ονοματίζουν, όμως και αναδεικνύουν οι ίδιοι, ως «παρακράτος», τις δικές τους άθλιες, έκνομες και επικίνδυνες, πρακτικές και μεθοδεύσεις, που τις καταγγέλλουν δικοί τους άνθρωποι. Υπενθυμίζοντας στους πολίτες τι θα γινόταν αν ήταν άλλη η έκβαση του εμφύλιου ή αν δεν απομακρύνονταν από την εξουσία.
Εξακολουθούν να πιστεύουν, οι αφελείς, πως ο κόσμος, που είδε, έπαθε και έμαθε, θα εξακολουθήσει να ρουφάει αμάσητα τα παραμύθια στα οποία τον έχουν εθίσει τόσα χρόνια. Ο κόσμος αυτός όμως, που αποδοκίμασε πρόσφατα τις πρακτικές αυτές, δεν ανέχεται και δεν θα ανεχτεί πλέον θεσμικές εκτροπές. Και το παρακράτος είναι ο ορισμός της θεσμικής εκτροπής.
Ο Γιώργος Ανδρέου είναι Δικηγόρος
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr