Agent provocateur ή Αμετανόητος μοιραίος

Την έκανε όμως τη ζημιά με την εσωστρέφεια και την αναστάτωση που δημιούργησε, από το πουθενά,  στην κυβερνητική παράταξη.

Το ενδιαφέρον της συνέντευξης   εστιάζεται  στην   αρνητική κριτική στην Κυβέρνηση, την οποία σημειωτέον στηρίζει με την ψήφο του στο Κοινοβούλιο, και ειδικά στον πρωθυπουργό,  για τη συμμετοχή στη   διαδικασία των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία.

(η ξεθυμασμένη  αναφορά  στο θέμα των Σκοπίων, στο οποίο στήριξε την πολιτική του διαδρομή, είναι δευτερεύουσα έως αδιάφορη). 

Η  κρισιμότερη όμως παράμετρος της επίμαχης συνέντευξης, που πρέπει να διερευνηθεί ειδικά,   είναι το   κίνητρο, που τον ώθησε να την δώσει, στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή,  με τη συγκεκριμένη αναφορά.  Από το κίνητρο  θα κριθεί αν ήταν  Agent provocateur, σε συνεννόηση δηλαδή με τον πρωθυπουργό ή αμετανόητος και για μια ακόμα φορά μοιραίος. 

Σημαντικό γιατί μπορεί,  στην πρώτη περίπτωση του agent provocateur,  της  συνεννόησης με τον πρωθυπουργό, η κίνηση να είναι δικαιολογημένη αφού αποσκοπεί να   επηρεάσει θετικά την εξέλιξη και το αποτέλεσμα των διερευνητικών επαφών.  Οπότε σε ένα βαθμό του συγχωρείται, ως παράπλευρη απώλεια,   η ζημιά που ούτως ή άλλως έκανε , διχάζοντας και απογοητεύοντας, για μια ακόμα φορά και μάλιστα σε κρίσιμη πολιτικά και κοινωνικά περίοδο, τη λαϊκή βάση που επιμένει να  στηρίζει την Κυβέρνηση. 

Στην άλλη όμως περίπτωση, του  αμετανόητου μοιραίου «εθνικιστή»,   η παρέμβαση μπορεί να συνιστά, ειδικά σήμερα,  απειλή  ολέθριων  συνεπειών  για τη χώρα.  

Κάποτε, ήταν Αύγουστος του 1976  με   τα πολεμικά γεγονότα στην Κύπρο νωπά ακόμα, όταν η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή βρέθηκε αντιμέτωπη με την πρώτη κρίση με την Τουρκία, μετά την εισβολή στην Κύπρο, που  εκδηλώθηκε με την έξοδο του ερευνητικού πλοίου «Χόρα» στο Αιγαίο. Τότε  ο Ανδρέας,  η ανερχόμενη δύναμη της αντιπολίτευσης  με εθνικιστικό προφίλ, απαίτησε δημόσια με  την ιστορική  φράση     «βυθίσατε το Χόρα»,  ακραία επιθετική απάντηση στην γείτονα. Απειλή πολεμικής εμπλοκής. Λέγεται,   αν και δεν  επιβεβαιώθηκε από κανέναν από τους δύο,  ότι αυτό έγινε με συνεννόηση των δύο ηγετών. Να πλειοδοτήσει η αντιπολίτευση με απειλή πολεμικής εμπλοκής, στέλνοντας  σκληρό μήνυμα στην απέναντι πλευρά, αυτό που δεν μπορούσε να κάνει  δημόσια η επίσημη κυβέρνηση.  Να μπορεί ο πρωθυπουργός να αξιοποιήσει  την «πολιτική πίεση» που δέχεται στο εσωτερικό της χώρας του, στις συζητήσεις του με την αντίπερα όχθη του Αιγαίου, αλλά και στα πλαίσια των συμμαχιών και των διεθνών οργανισμών. Η πολιτική διαχείριση του προβλήματος,  τότε, υπήρξε, με την συμβολή προφανώς και της παρέμβασης αυτής, αποτελεσματική αφού το  ερευνητικό πλοίο απεσύρθη.

Σήμερα στο πολιτικό σκηνικό δεν υπάρχει ανάλογη συγκυρία. Η Κυβέρνηση είναι πολιτικά κυρίαρχη και δεν απειλείται σοβαρά από την αντιπολίτευση, αξιωματική και ελάσσονα. Ούτε  υπάρχει στην  αντιπολίτευση  αντίστοιχη  «εθνικιστική» αντίληψη,  που θα δικαιολογούσε  ανάλογη αξιόπιστη δημόσια «έκρηξη» εθνικιστικής οργής, σε σχέση με το διάλογο και την προσπάθεια  συνεννόησης με τη γείτονα που έχει δρομολογηθεί με τις διερευνητικές επαφές. 

Υπάρχει όμως, θεωρητικά,  «πολιτικός αντίπαλος», μέσα στην κυβερνητική παράταξη. Ο πρώην πρωθυπουργός με τις γνωστές απόψεις του για τα εθνικά θέματα, κατά πολλούς πολλαπλά μοιραίος  με  τις κατά καιρούς προσωπικές πολιτικές επιλογές του σχετικά πρόσφατα και παλαιότερα,  που  προκάλεσαν   εθνικές  και σοβαρές πολιτικές περιπέτειες. Με αποκορύφωμα την  ανατροπή  εκλεγμένης Κυβέρνησης, της οποίας μάλιστα  υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος και πρωτοκλασάτος υπουργός. 

Η σημερινή μάλιστα  ιστορική αναλογία  συσχετισμών,  τον καθιστά αξιόπιστη απειλή για την κυβέρνηση, αφού:

πρωθυπουργός της χώρας είναι, μετά από 30 σχεδόν χρόνια,  ο γιός του τότε πρωθυπουργού.
κυριαρχεί πάλι, για πρώτη φορά από τότε,  φιλελεύθερη και εκσυγχρονιστική αντίληψη στην διαχείριση της πολιτικής εξουσίας, που ανεκόπη βιαίως για δεκαετίες

δρομολογούνται,  όπως τότε, ανατροπές  καταστάσεων και «κεκτημένων», 
διαφαίνεται μια νέα, σύγχρονη, ανοιχτή στάση στη διαχείριση των διεθνών ζητημάτων,  συμμαχιών και   σχέσεων. 
       Δεδομένου δε πως  ο τέως και ο νυν πρωθυπουργός είχαν αγαστή συνεργασία, ο νυν ως πρωτοκλασάτος υπουργός στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του πρώην  και προφανώς έχουν καλή  προσωπική σχέση, είναι σοβαρό το ενδεχόμενο  προσυνεννόησης.  

Με τα δεδομένα αυτά  υπάρχει πειστικό πολιτικό υπόβαθρο να αξιολογηθεί ως  πραγματική, σοβαρή  και  να «πιάσει», ως μέσο πίεσης και εκμετάλλευσης από την Κυβέρνηση, στο εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό, η ευθεία πολιτική απειλή του  πρώην πρωθυπουργού, που χαράσσοντας  τις δικές του κόκκινές γραμμές, αφήνει να εννοηθεί πως δεν θα επιτρέψει να συρθεί η χώρα σε συμφωνίες , τις οποίες δεν θα αποδέχεται. Και αφού ο μοναδικός τρόπος να μην το επιτρέψει είναι η μη ψήφισή τους  από τον ίδιο και τους δικούς του ανθρώπους, η απειλή  ανατροπής της Κυβέρνησης γίνεται σχεδόν  ευθέως.  Ό, τι πρέπει «λαγός» -  agent provocateur,  όπως λέγεται παγκοσμίως ο κρυφά  «βαλτός» να αντιδρά.  

Μια τέτοια  συνεννόηση του πρώην και του νυν, θα ήταν η θετική πλευρά,  ωφέλιμη και πατριωτική εκδοχή μιας επικίνδυνης, κατά τα λοιπά, ενέργειας. 

( Η άποψη ότι η  «συμφωνημένη» συνέντευξη, απευθύνεται στο «δεξιό» ακροατήριο της παράταξης που δυσανασχετεί, δεν αξιολογείται ως σοβαρή).   

Υπάρχει όμως και η άλλη, εξ ίσου πιθανή, αν όχι πιθανότερη,  εκδοχή,  που ενισχύεται από όλα τα παραπάνω δεδομένα και τη συγκυρία. 

Η εκδοχή όσα είπε ο πρώην πρωθυπουργός να απηχούν τις  προσωπικές του απόψεις και να αποτελούν   μήνυμα και ευθεία απειλή προς την κυβέρνηση.

 Η εκδοχή του αμετανόητου μοιραίου «εθνικιστή», που δικαιολογείται από: 

την πολιτική διαδρομή  του συγκεκριμένου πολιτικού ανδρός,
το περιεχόμενο της συνέντευξης,  που απορρίπτει και καταδικάζει έντονα, όχι το αποτέλεσμα, αλλά  την κυβερνητική απόφαση    συμμετοχής της χώρας στη διαδικασία των διερευνητικών επαφών.  
Το λεκτικό των εκφράσεων, που  ψέγουν ευθέως τις κυβερνητικές επιλογές, 
Τα λοιπά εθνικά θέματα που (επ)αναφέρει   και ιδιαίτερα «το σκοπιανό της καρδιάς του», μεμφόμενος ευθέως  την Κυβέρνηση για τον τρόπο διαχείρισής του. 
Η διαφαινόμενη αδυναμία αποδοχής της απομάκρυνσής του από την ηγεσία. 
Ίσως  κάποτε μάθουμε  την αλήθεια. 

Ο πρωθυπουργός όμως, που έχει την ευθύνη διαχείρισης της χώρας στην πολλαπλώς κρίσιμη περίοδο αυτή,  γνωρίζει σίγουρα. Όπως γνωρίζει πως η πολιτική του  κυριαρχία είναι επί του παρόντος αδιαμφισβήτητη.

Οφείλει συνεπώς, στην ιστορία και στους πολίτες της παράταξης αλλά και της χώρας ολόκληρης, να λάβει τα μέτρα του. Εγκαίρως και αποτελεσματικά. Να μην επιτρέψει να επαναληφθούν  καταδικασμένες πρακτικές που πήγαν τη χώρα πίσω. Στο βωμό προσωπικών φιλοδοξιών.