Καραμανλής και Λένιν

Στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας»:

• Οι ασπαζόμενοι τα κομμουνιστικά ιδεώδη, υπό διάφορα brand names, αναθυμούνται και προβάλλουν ιδιαίτερα την επέτειο του θανάτου και με την ευκαιρία «τα επιτεύγματα» του παγκόσμιου πολιτικού τους «γενάρχη», Βλαντιμίρ Λένιν. Αγνοώντας τον θάνατο του εγχώριου αστού ηγέτη Κωνσταντίνου Καραμανλή, αν και ήταν αυτός που το 1974 νομιμοποίησε την λειτουργία του. Τεράστια διεθνής προσωπικότητα ο Λένιν, τα άγια των αγίων του διεθνούς κομμουνισμού, πρωτοστάτησε σε μια από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις της ανθρώπινης ιστορίας, την κομμουνιστική, εγκαθιδρύοντας το πρώτο «σοσιαλιστικό» κράτος, τη Σοβιετική Ένωση, που μεταπολεμικά κατάκτησε και κράτησε επί δεκαετίες υπό σιδηρά κατοχή τη μισή Ευρώπη.
• Αντίστοιχα πολύ λίγοι, από τους άλλους, τους αστούς, θυμούνται και μνημονεύουν - η επίσημη Ελληνική πολιτεία μάλλον «αγνοεί» - τον θάνατο του Κων/νου Καραμανλή. Ελάχιστοι αποτίουν την οφειλόμενη ελάχιστη τιμή στο πρόσωπό του αστού ηγέτη που πρωταγωνίστησε στην μεταπολεμική ιστορία και με την ευκαιρία την ανάδειξη των δύο σημαντικότερων σύγχρονων πολιτικών γεγονότων της χώρας, με τα οπαία συνέδεσε την πολιτική διαδρομή του. Τα μοναδικά ίσως που θα καταγράψει η ιστορία, όταν γραφτεί μετά από χρόνια. Την ομαλή αποκατάσταση της δημοκρατίας μετά την 7ετή δικτατορία - η μαύρη επέτειος της οποίας συμπίπτει μια μέρα πριν - και την ένταξη της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη. Επιλογές, ριζοσπαστικές - επαναστατικές που σημάδεψαν τη σύγχρονη πορεία του Ελληνισμού και της δημοκρατίας.

Ο συσχετισμός γεννάει μελαγχολικό προβληματισμό.

Διεθνώς, οι ηττημένοι της ιστορίας, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας τους προλεταριάτου - του εφαρμοσμένου κομμουνισμού - και εγχωρίως μετά την ήττα στον εμφύλιο που προκάλεσαν αποβλέποντας στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας, αν και αποτελούν, συνεχώς επιβεβαιούμενη στις κάλπες, μειοψηφία, δεν χάνουν ευκαιρία να προβάλλουν θορυβωδώς την παρουσία τους και να θυμίζουν τα πρόσωπα του «ένδοξου κομμουνιστικού παρελθόντος». Υπηρετώντας με συνέπεια τον πολιτικοιδεολογικό πατριωτισμό τους.

Αντίθετα, οι αστοί, επαναπαυμένοι στις δάφνες της πολιτικής και ιδεολογικής τους επικράτησης, δείχνουν ανεπίτρεπτη χαλάρωση του ιδεολογικού και κατ’ επέκταση του εθνικού τους πατριωτισμού. Τον εξαντλούν με κοινότυπες και κουραστικές τελετές στις καθιερωμένες εθνικές επετείους.

Η ιστορία όμως διδάσκει πως η ιδεολογική διαπάλη απαιτεί εγρήγορση. Ο εφησυχασμός και η χαλάρωση είναι μεγάλος εχθρός. Αφήνει ελεύθερο έδαφος και πεδίο προσηλυτισμού των νέων γενεών σε ανελεύθερες ιδεολογίες. Από αυτούς που προσβλέπουν σε εμφυλίους, οραματίζονται φανερά ή συγκαλυμμένα, ευκαιρίες να εγκαθιδρύσουν «δικτατορία του προλεταριάτου» και επιβουλεύονται τις αρχές του πολιτεύματος της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η Αστική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, το μακράν καλύτερο πολίτευμα στην πορεία της ανθρωπότητας, έχει ανάγκη υπεράσπισης - «τείχη ιδεολογικής άμυνας» και προστασίας – με την ανάδειξη και προβολή σε κάθε ευκαιρία:

• των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της έναντι των κάθε μορφής και αφετηρίας απολυταρχισμών.

• των μειονεκτημάτων και των συνεπειών των ανελεύθερων επιλογών που προωθούν κάποιοι, ευθέως ή συγκαλυμμένες με χρυσαφιά περιτυλίγματα. Με έντονα μελανά χρώματα, χωρίς φοβίες, ενοχές και κόμπλεξ, που έχουμε δυστυχώς ως έθνος.

Η ομαλή αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας μετά την κατάρρευση της απριλιανής δικτατορίας και η ένταξη της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη, είναι κορυφαία γεγονότα, εξ ίσου σοβαρά με την νίκη των αστικών δυνάμεων - της εθνικής πλειοψηφίας - στον εμφύλιο. Θεμέλια του Κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, της αστικής δημοκρατίας, που απολαμβάνουμε.
Είναι θέμα υγιούς εθνικού και ιδεολογικού πατριωτισμού η συνεχής ανάδειξη και προβολή τους με κάθε ευκαιρία.

Οι επέτειοι της ζωής της προσωπικότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή αλλά και των άλλων μεγάλων της αστικής πολιτικής διαδρομής της χώρας, από τον Ιωάννη Καποδίστρια, το Χαρίλαο Τρικούπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ακόμα και τον αμφιλεγόμενο Ανδρέα Παπανδρέου, ευκαιρίες ανάδειξης των μεγάλων γεγονότων, της ιστορικής πραγματικότητας, δεν πρέπει να ξεχνιούνται. Οφείλει η Ελληνική πολιτεία να τα αναδεικνύει διδάσκοντας τους νεώτερους τη σύγχρονη ιστορία και τα επιτεύγματα της χώρας. Να προβάλει με υπερηφάνεια τη δημοκρατική της διαδρομή. Να μην αφήνει έδαφος στους εθνομηδενιστές να τα ισοπεδώνουν όλα, προπαγανδίζοντας καταστάσεις, αντιλήψεις και ιδέες ιστορικά καταδικασμένες.

Ο Λένιν είναι, αληθώς, κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας και του Κομμουνισμού. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όμως και οι μεγάλες επιλογές του είναι κομμάτι της ιστορίας της χώρας. Είναι εν τέλει θέμα πατριωτισμού, εθνικού και ιδεολογικού.



O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)