Γιώργος Δ. Ανδρέου

Το εντυπωσιακότερο όμως είναι πως στη γραμμή υποστήριξης του επιτιθέμενου στον πόλεμο αυτό, με τις αστείες επιχειρηματολογίες του επιτιθέμενου, της Ρωσικής πλευράς, στοιχίζεται ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα πολιτών. Θρησκόληπτοι, χρυσαυγίτες, απολιθώματα της αλήστου μνήμης εθνικοφροσύνης, αμετανόητοι «υπερπατριώτες» του παπανδρεϊκού λαϊκισμού «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και άλλοι.

Προεχόντως όμως αριστεροί κάθε γραμμής και προσανατολισμού. Ορθόδοξοι κυρίως αλλά και διάφοροι αναθεωρητές, ρεβιζιονιστές και όπως αλλιώς αυτοδιαφοροποιούνται.

Όλοι αυτοί, οπαδοί στα μύχια της ψυχής τους αυταρχικού, ανελεύθερου και αντιδημοκρατικού μοντέλου διακυβέρνησης, αποδέχονται ασμένως την επιδρομή μιας μεγάλης χώρας, την κατάληψη και υποδούλωση μιας γειτονικής μικρότερής της χώρας – ο ορισμός του ιμπεριαλισμού. Την δικαιολογούν μάλιστα με το αστείο επιχείρημα ότι η εισβολή έγινε για να τιμωρηθούν οι Ουκρανοί φασίστες που καταπιέζουν τους αυτονομιστές ρωσόφιλους ή ρωσικής καταγωγής κατοίκους μιας επαρχίας της γειτονικής χώρας. Ή το ακόμα πιο αστείο ότι για τον πόλεμο φταίνε οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι που απειλούν τη Ρωσία θέλοντας να βάλουν στο ΝΑΤΟ την Ουκρανία.

Αποδέχονται με απλά λόγια άκριτα, πολλοί συμπολίτες μας τον πόλεμο αυτόν καθ΄ εαυτόν με αστείες δικαιολογίες. Κάποιοι μάλιστα παρά το ότι αναγορεύονται οπαδοί ιδεολογιών που υποτίθεται αντιμάχονται τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Τραγέλαφος.

Όλοι δε αυτοί οι «πατριώτες», σαν να μην έφτανε η δημόσια, ευθεία και απροκάλυπτη υποστήριξή τους στον πόλεμο:

- Αποδίδουν ευθύνες, όχι στον επιτιθέμενο, αλλά στη χώρα τους και τους συμμάχους της. Κατηγορώντας την κυβέρνηση της πατρίδας τους για τις αποφάσεις της, υιοθετώντας τις απειλές της Ρωσίας. - - Αποφάσεις που κινούνται στα πλαίσια των συμμαχιών και της θέσης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
- Αδιαφορούν, το σοβαρότερο, για το αν με ανάλογη επιχειρηματολογία ίσως δικαιολογούνται μεθαύριο οι δικοί μας γείτονες που θα επικαλούνται την απελευθέρωση των δήθεν καταπιεσμένων ομοφύλων τους στη χώρα μας.

«Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι», ψιθύριζαν αιώνες οι σκλαβωμένοι Έλληνες , για να συντηρήσουν τη φλόγα για λευτεριά της πατρίδας. Κάποιοι μάλιστα αφελείς ονειρεύονταν την αναβίωση του μεγαλείου της Πόλης και το μαρμαρωμένο βασιλιά να σηκώνεται να την ανακαταλάβει και οδήγησαν τη χώρα σε περιπέτειες.

Κάτι ανάλογο, παραφρασμένο, νοιώθουν φαίνεται και οι Έλληνες αριστεροί που ζουν με τη νοσταλγία της αναβίωσης του Σοβιετικού «μεγαλείου». Βλέπουν στο πρόσωπο του Βλαδίμηρου, σημειολογικά έχει το όνομα του ιδρυτή της Σοβιετίας, το δικό τους μαρμαρωμένο βασιλιά, τι κι αν ήταν από τις μυστικές υπηρεσίες ένας λόγος παραπάνω, να έχει αφυπνιστεί και να δίνει τη μάχη «αναστήλωσης» της κατεδαφισμένης από την ιστορία Σοβιετικής μητέρας του σοσιαλισμού.

Εγγίζει τα όρια του ευτράπελου το ότι η Ελληνική αριστερά ασπάζεται, αφελώς, το Σοβιετικό μεγαλοϊδεατισμό και αποδέχεται την προσπάθεια εκπλήρωσης του «ονείρου», προσβλέποντας στο πρόσωπο του αρχηγού των ολιγαρχών και κατ’ εξοχήν εκπροσώπου του πλέον άγριου και ασύντακτου καπιταλισμού παγκοσμίως.

Το τραγικά αστειότερο όμως είναι πως στην ίδια γραμμή συνωθείται εξ ίσου σημαντικός αριθμός πολιτών που το κύριο χαρακτηριστικό που τους συνδέει είναι η απέχθειά τους προς την αριστερά και τον κομμουνισμό. Αναρωτιέται κανένας σε ποιόν άραγε μεγαλοϊδεατισμό αποβλέπουν οι μη κομμουνιστές Έλληνες που υποστηρίζουν την εισβολή της Ρωσίας, συμπορευόμενοι με αυτούς που ελπίζουν στην αναβίωση της Σοβιετίας. Τι καλό μπορεί να φέρει στη δική μας πατρίδα, «πατριώτες» , η νίκη του Βλαδίμηρου; Πέρασε άραγε από το μυαλό σας, σας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα για τη χώρα σας;

Δεν αποκλείεται βέβαια, εδώ που έφτασε το ψέκασμα, κάποιοι να πιστεύουν πως ο αρχηγός του ξανθού γένους μάχεται για την ορθοδοξία και θα μας δώσει πίσω την Πόλη.

Η αλήθεια είναι μία και σκληρή. Ο πόλεμος αυτός είναι καθαρά κατακτητικός. Οι προεκτάσεις και οι επιπτώσεις του, οικονομικές και κοινωνικές, εξελίσσονται παγκόσμιες και μας πλησιάζουν κάθε μέρα και πιο κοντά και αισθητά. Πληθωρισμός, ακρίβεια, στασιμότητα, ελλείψεις. Αυτά «τα καλά», τεράστια προβλήματα δηλαδή, φέρνει στην πατρίδα μας ο συγκεκριμένος πόλεμος.

Στον αντίποδα των νοσταλγών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και του σοβιετικού μεγαλοϊδεατισμού αλλά και των, αφελών και μη, «δεξιών» και δήθεν «κεντρώων» συνοδοιπόρων τους στη φιλορωσική υστερία, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών απαντάει Ευρώπη. Είμαστε ταγμένοι, οι περισσότεροι, η χώρα, με την ειρήνη, το δυτικό τρόπο ζωής, την κοινοβουλευτική δημοκρατία, το αστικό και κοινωνικό κράτος. Με την Ευρώπη, αποκούμπι και ασφαλιστική δικλείδα, μέσα και με τη συνδρομή της οποίας αντιμετωπίζει η χώρα τα προβλήματα που συσσωρεύονται τα τελευταία χρόνια, την οικονομική κρίση, την πανδημία, την προκλητική στάση της γείτονος και τώρα τις επιπτώσεις του πολέμου αυτού. Είναι:

- Θέμα στοιχειώδους κοινής λογικής αλλά και στάθμισης του οικονομικού, κοινωνικού και προσωπικού συμφέροντος.
- Από Ευρωπαϊκά χρήματα οι ενισχύσεις των επιχειρήσεων, οι επιδοτήσεις των αγροτών, η ανάπτυξη και η απασχόληση.
- Θέμα επιλογής αν θέλουμε να ζούμε σε χώρα συντεταγμένη με θεσμούς που εγγυώνται τη δημοκρατία, την ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών της. Ευρωπαϊκή.

Η απάντηση βρίσκεται στο ερώτημα που πρέπει να απευθύνει έκαστος στον καθρέφτη του: Τι θα γινόταν αν δεν συμμετείχαμε στην ενωμένη Ευρώπη.

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)