Στα όρια (;) της «μανίας»

Όσο μάλιστα οι μετρήσεις της κοινής γνώμης, δείχνουν ότι, παρά την καταιγίδα κρίσεων και προβλημάτων που έπληξε και πλήττει τη χώρα και την υφήλιο και τον καταιγισμό της λάσπης:

• η ψαλίδα ανάμεσα στην αξιωματική αντιπολίτευση και το κυβερνών κόμμα κινείται σταθερά σε επίπεδα υψηλότερα από την διαφορά που καταγράφηκε στο τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα.
• στο ερώτημα για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, η διαφορά ανάμεσα στους αρχηγούς παραμένει στα υψηλότερα επίπεδα της μεταπολίτευσης, δείχνοντας την συντριπτική ποιοτική υπεροχή του πρωθυπουργού έναντι του αρχηγού του Σύριζα, που σε πολλές περιπτώσεις έρχεται τρίτος, μετά τον «κανένα».

Ο πρωθυπουργός έχει γίνει εμμονή στην ηγεσία, τα στελέχη και τους φανατικούς του Σύριζα. Τον βλέπουν στον ύπνο τους νικητή στις επερχόμενες εκλογές και «πετάγονται» κάθιδροι.

Η εμμονή αυτή θα ήταν αδιάφορη για την κοινωνία αν δεν είχε ως αποτέλεσμα περαιτέρω σπασμωδικές αντιδράσεις των «ηττημένων» οι οποίοι, με προεξάρχουσα την ηγεσία, θεωρούν – αφελώς - πως η μόνη λύση στο πρόβλημα αυτό είναι να εντείνουν τις προσωπικές επιθέσεις και την προσπάθεια μείωσης και ηθικής σπίλωσης του πρωθυπουργού, με κάθε τρόπο και μέσο. Λάσπη με τους κουβάδες.

Αντί να προσπαθήσουν να πείσουν τους πολίτες με επιχειρήματα και συγκεκριμένες προτάσεις για τις προθέσεις και κυρίως για την ικανότητά τους να διαχειριστούν καλύτερα και αποτελεσματικότερα τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, επιλέγουν την αρνητική πολιτική της προσωπικής δυσφήμισης του αντιπάλου με ψέματα και συκοφαντίες.

Είναι κατανοητή η αδυναμία τους αυτή, τι να πουν άλλωστε, είναι πολύ πρόσφατη η κυβερνητική τους θητεία και τα δεινά που επέφερε στη χώρα.

Θα μπορούσαν βέβαια να παραδεχθούν ευθέως κάποια λάθη τους. Να ομολογήσουν πως άλλαξαν απόψεις και μυαλά για κάποιες επιλογές. Ίσως έτσι έπειθαν κάποιους, πέραν των φανατικών, να τους εμπιστευθούν πάλι. Επιμένουν όμως να υπερασπίζονται το καταστροφικό τους πέρασμα από τη διακυβέρνηση και εμμέσως πλην σαφώς να δείχνουν πως θα επαναλάβουν τις ίδιες ιδεοληπτικές αναχρονιστικές, εκτός τόπου και χρόνου, πολιτικές.

Προσπαθούν ειδικά να παραπείσουν, να ξεγελάσουν, μια ακόμα φορά, με καταφανώς ψεύτικες αναφορές και κροκοδείλια δάκρυα μετάνοιας, τη μεσαία τάξη που πρωτοστατεί στην πολιτική καθήλωσή τους. Τον ιδεολογικό τους εχθρό που πάσχισαν να εξαφανίσουν «από προσώπου της Ελληνικής Κοινωνίας». Δεν τους αφήνει όμως το ιδεολογικό κόλλημα που φανερώνει τις κρυμμένες πίσω από τα λόγια τους αληθείς προθέσεις.

Ο δρόμος της πόλωσης, της προσωπικής διαβολής, της συκοφαντίας και των ύβρεων που επιλέγουν, ανταποκρίνεται μεν και ικανοποιεί την εκδικητική τους «μανία», είναι όμως αδιέξοδος. Ξυπνάει οδυνηρές μνήμες, εφιάλτες και διχασμό που δεν θέλουν να θυμούνται και αρνούνται να ακολουθήσουν οι πολίτες.

Αποβλέπουν στην ουσία και το αποτέλεσμα στη δική τους ζωή. Αδιαφορούν για τις «μανίες» των πολιτικών και αντιπαρέρχονται την οξύτητα.
Με τις επιλογές του αυτές αποδεικνύουν πως :

• δεν έχουν καθαρή εικόνα της κατάστασης, των προβλημάτων, των αναγκών και κυρίως των επιλογών της Ελληνικής κοινωνίας, μετά από όσα έχει αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια.
• έρμαια της περιθωριακής πολιτικής τους ιδεοληψίας, δεν έχουν αντιληφθεί που κινείται η πραγματική ζωή, η χώρα, η ανθρωπότητα.
• χωρίς θέσεις και απόψεις, δεν έχουν συγκεκριμένες, κατανοητές και κυρίως εφικτές προτάσεις.
• εμμένουν στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία.
• Συντηρούν την πόλωση και το διχασμό, δηλητηριάζοντας την πολιτική ζωή.
• επιβεβαιώνουν, εν τέλει, την ορθότητα των διαχρονικών επιλογών της πλειοψηφίας των πολιτών.

Των πολιτών που βλέπουν και βιώνουν την πρωτοφανή οικονομική στήριξη της κοινωνίας από την κυβέρνηση, την αύξηση των εισοδημάτων, τον πρωτοφανή ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης, την μείωση της ανεργίας, την ζήτηση, έως έλλειψης, εργατικών χεριών σε πολλούς τομείς της οικονομίας, το έλεγχο των μεταναστευτικών ροών, την αθρόα προσέλευση σοβαρών παραγωγικών επενδύσεων – απόδειξη εμπιστοσύνης - την ενισχυμένη διεθνή εικόνα της χώρας στους συμμάχους της και τον κόσμο.

Των πολιτών που κατανοούν πως η ακρίβεια και οι δυσκολίες που βιώνουν είναι παγκόσμιο φαινόμενο, αποτέλεσμα του συνεχιζόμενου πολέμου και της πρωτοφανούς ενεργειακής κρίσης που πυροδότησε.

Όταν συνεπώς κάνεις πως δεν βλέπεις και αποκαλείς τον αντίπαλο «πρωθυπουργό της φτώχειας», για να του αποδώσεις προσωπική ευθύνη για την παγκόσμια ενεργειακή κρίση, τον πληθωρισμό και τα προβλήματα που δημιούργησε ο πόλεμος στην υφήλιο, επιλέγοντας τον αδιέξοδο δρόμο της προσωπικής συκοφαντίας , επιβεβαιώνεις ότι είσαι ακατάλληλος να διαχειριστείς τις δυσκολίες.

Επιβεβαιώνεις αυτό που ψιθυρίζουν και πολλοί υμέτεροι: «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι», άγιο είχαμε(!).

Οι πολίτες στις εκλογές δεν θα επιλέξουν να γίνουν ψυχίατροι για να γιατρέψουν και να κατευνάσουν «μανίες» και ανικανοποίητα ένστικτα και πάθη. Θα επιλέξουν, επιλέγουν ήδη, το συμφέρον τους, την ασφάλεια, την πρόοδο και την προκοπή της χώρας.

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)