Γιώργος Δ. Ανδρέου

- τα στελέχη και οι εναπομείναντες ψηφοφόροι του υπό διάλυση Σύριζα, την έχουν και στον τίτλο του κόμματος.
- κάποιοι αμετανόητοι του «κινήματος αλλαγής».

Για να χαρακτηρίζουν αυτάρεσκα εαυτούς και αλλήλους, προοδευτικούς, επιμένοντας στον ανιστόρητο πλέον συσχετισμό της αριστεράς με την πρόοδο

Από το παζλ της «ένδοξης» 10ετίας του 80 - εκεί που έχει «κολλήσει η βελόνα» τους - «φοριέται» ακόμα και το άλλο κλισέ της περιόδου εκείνης, Δημοκρατική παράταξη. Τον χρησιμοποιεί συστηματικά ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του παλαιοπασοκισμού, επανεκλεγείς θριαμβευτικά αρχηγός και επίδοξος πρωθυπουργός (!!!). Τι άλλο μας μέλλεται στον τόπο αυτό.

Χρησιμοποιούν τις λέξεις αυτές την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, για να αντιδιαστείλουν εαυτούς με τους λοιπούς πολίτες που επιλέγουν για κυβέρνηση τη ΝΔ. Προοδευτικοί αυτοί, συντηρητικοί - οπισθοδρομικοί οι άλλοι. Δημοκράτες αυτοί, φασίστες οι άλλοι. Δεν τολμάνε βέβαια να το πούνε ευθέως όπως έκαναν παλαιότερα, αφού πολλοί από αυτούς συνεργάστηκαν, στο βωμό της εξουσίας, με ακροδεξιά παρακλάδια που καυχιόνταν ότι τους δίδαξαν να υπογράφουν – και υπέγραφαν - με το δεξί χέρι.

Οι λέξεις βέβαια αυτές, μετά τις εξελίξεις στους αντίστοιχους κομματικούς φορείς και την κοινωνία, έχουν χάσει το νόημά τους, ακούγονται παράταιρα, κάτι σαν την αστεία πλέον προσφώνηση «σύντροφε». Ειδικά στους νέους, που δεν έχουν εμποτισθεί και διαβρωθεί με το δηλητήριο του κομματισμού.

Πρόοδος, λένε τα λεξικά, είναι η πορεία προς τα εμπρός. Συνώνυμά της η βελτίωση, η εξέλιξη, η επίδοση, η προαγωγή, η προκοπή. Προοδευτικός δηλαδή είναι αυτός που πορεύεται προς τα εμπρός, βελτιώνεται, προάγει τη ζωή του, σημειώνει επιδόσεις, εξελίσσεται, προκόβει. Ατομικά, οικογενειακά, κοινωνικά.

Με απλά λόγια αντιδιαστέλλουν εαυτούς, οι «αριστεροί» - προοδευτικοί, με τους πετυχημένους της ζωής, αυτούς που εργάζονται και προκόβουν, πιστεύουν στην οικογένεια, στην παράδοση, στις διαχρονικές αρχές της φυλής, στο έθνος, την πατρίδα, το Θεό.

Θεωρούν προοδευτισμό την αριστερή ιδεολογία αυτή καθ’ εαυτή – φτάνει να είσαι ή το συνηθέστερο να λες ότι είσαι αριστερός για να θεωρείσαι προοδευτικός, κάτι σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ - κι ας είσαι «φασισταριό» στην προσωπική σου ζωή και την πολιτική σου δραστηριότητα.

Κι όλα αυτά όταν είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στην πρακτική εφαρμογή της η αριστερή - κομμουνιστική – ιδεολογία, ο υπαρκτός σοσιαλισμός:

- καθήλωσε και ισοπέδωσε τη δημιουργική δυναμική των πολιτών.
- οπισθοδρόμησε βάναυσα τους λαούς που επιβλήθηκε, με τη δύναμη των όπλων.

- αποδοκιμάστηκε από την ιστορία και κατέρρευσε από την αδυναμία του να αντιληφθεί την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, να εμπνεύσει την πρόοδο και την προκοπή των λαών.

Παρά ταύτα προβάλλουν, ακόμα και σήμερα, ως προοδευτικότητα:

- την ανούσια καλλιέπεια, την αερολογία, το φαφλατισμό, το δηθενισμό, τις μεγαλοστομίες, τις υψιπετείς εξαγγελίες, τις ανεκπλήρωτες ονειρώξεις.
- τον κρατισμό, ως παραγωγικό μοντέλο, ένα γιγαντιαίο αντιπαραγωγικό σύστημα υποαπασχολούμενων δημοσίων υπαλλήλων.
- την αποδοκιμασία της ελευθερίας ανάπτυξης της προσωπικότητας, της οικονομικής και κοινωνικής ανέλιξης.
- την απέχθεια για τους τους πετυχημένους και τους προκομένους.
- την αναγόρευση σε ύψιστο κοινωνικό αγαθό της ισοπέδωσης προς τα κάτω, με το ψευδεπίγραφο όνομα ισότητα, που την προσδιορίζουν στρεβλά ως το δικαίωμα στην απόλαυση – ίσα και ισότιμα από όλους - των αποτελεσμάτων της δουλειάς, όσων παλεύουν και προκόβουν.
- Την καλλιέργεια της λογικής της ήσσονος προσπάθειας.

Παραγνωρίζουν όμως οι «σύντροφοι» ότι είμαστε στον 21ο αιώνα και μετά από όσα βίωσαν, έπαθαν και έμαθαν οι κοινωνίες, ειδικά η δική μας, δεν έχουν πέραση τα προ 50ετίας κλισέ και η ανούσια συνθηματολογία. Δεν τα ακούνε καν οι πολίτες, τα προσπερνούν - τους προσπερνούν - αδιάφορα. Αν δεν ανανεώσουν, δεν φρεσκάρουν τον πολιτικό λόγο, κυρίως όμως τη σκέψη και τον προσανατολισμό τους, αν δε αντιληφθούν που πάει η ζωή και τι ζητάνε οι πολίτες σήμερα, να μην ελπίζουν.

Ειδικά:

- οι παλαιάς κοπής Συριζέοι «αριστεροί», πρέπει πρώτιστα να αναλογιστούν γιατί οι οπαδοί τους επέλεξαν και εν πολλοίς επιμένουν στον εξ Αμερικής μεσσία. Μήπως φταίει ο ξύλινος λόγος, τα κλισέ, οι απηρχαιωμένες, μουχλιασμένες απόψεις στις οποίες επιμένουν πολλές δεκαετίες;
- οι του «κινήματος αλλαγής», αν δεν ξεκολλήσουν από όσα τους κρατάνε εγκλωβισμένους στη συνθηματολογία του Ανδρέα, αυτά που τους οδηγούν ακόμα και σήμερα σε επιλογές «παλαιομοδίτικης» ηγεσίας και κυρίως αν δεν προσαρμόσουν στο σήμερα και το αύριο τις πολιτικές τους θέσεις σε κρίσιμα σύγχρονα ζητήματα, θα καρκινοβατούν στη μιζέρια.

Οι πολίτες, της δουλειάς και του μόχθου, αυτοί δηλαδή που πιστεύουν και κάνουν πράξη την πρόοδο – με την πραγματική της έννοια – τους έχουν εγκαταλείψει μαζικά και ανεπιστρεπτί.

Γιώργος Δ. Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)