Γιώργος Δ. Ανδρέου

Εικόνα πολιτικού αμοραλισμού - με τα σκληρά χρώματα από το σπουδαίο ομώνυμο πίνακα του Γκρέκο.

Η κοινή γνώμη παρακολουθεί τις εξελίξεις στην «Προοδευτική (!!!) Συμμαχία» με «συγκρατημένη αδιαφορία». Την προσπάθεια των στελεχών:

να ολοκληρώσουν μια ώρα αρχύτερα τη δρομολογημένη διάλυση στα «εξ ων συνετέθη» - αφότου χάθηκε η μόνη συγκολλητική τους ουσία, η εξουσία - του ετερόκλητου κομματικού τους σχηματισμού. Να διαμοιράσουν τα ιμάτια – τους ψηφοφόρους - τους στους εναγωνίως αναμένοντες λοιπούς «αριστερούς» σχηματισμούς.

να επιβεβαιώσουν τον ξεπεσμό της αριστεράς, αμαυρώνοντας τη «δημοκρατική τους αντίληψη, το ήθος, τον αλτρουϊσμό, τη συντροφική αλληλεγγύη, το ηθικό πλεονέκτημα». Το πέτυχαν με το συνέδριο και την επιλογή προσωρινής ηγεσίας αλλά και του προεδρείου του συνεδρίου. Όπως αρμόζει στην ιστορία τους. Πιστεύουν φαίνεται εκεί πως αν δεν έχεις καταδικασθεί ή δεν έχεις κάνει φυλακή δεν δικαιούσαι να λέγεσαι αριστερός και προοδευτικός (!!!).

Πλησίστιοι στην εξαΰλωση. Έκαναν το κόμμα τους, ένα από τα πολλά τηλεοπτικά σήριαλ που βομβαρδίζουν με υποκουλτούρα την Ελληνική κοινωνία. Αν και εξελίσσεται σε μονότονη προβλέψιμη βαρεμάρα, κάποια στιγμή πλησίασαν σε θεαματικότητα την εκλογή Τραμπ. Με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα. Μέχρι και τον Κασελάκη κατάφεραν να κάνουν πολιτική μορφή.

Θέατρο του παραλόγου. Όπως λένε προσφυώς στα μέρη μου «ωραία που ναι η Λιβαδειά χωρίς καμιά αιτία».

Πολύ τυχερός πάντως ο Ανδρουλάκης, περισσότερο κι από τον Κυριάκο, τηρουμένων των αναλογιών. Ας είναι καλά αυτοί που φρόντισαν να επανεκλεγεί θριαμβευτικά. Αναμένει τηρώντας αιδήμονα σιωπή, έτοιμος για υποδοχή και επανένταξη, όχι των στελεχών που μήδισαν και κρυφοκοιτάζουν πίσω, πάνε αυτοί. Τους ψηφοφόρους αναμένει που είναι άχρωμοι, άοσμοι, αλλά αθροίζονται στα κουκιά. Με ελκυστική συνθηματολογία, αντιμητσοτακισμό, λαϊκισμό και παροχολογία επί παντός, τους θυμίζει τα παλιά μεγαλεία. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Άρχισε να ονειρεύεται το Μαξίμου και την πόζα στη σύνοδο κορυφής.

Στο κάδρο και οι λοιποί της «αριστεράς» - πρώην ηγετική ομάδα, Ζωή, ακόμα και ο Μπαρουφάκης - περιμένουν εναγωνίως τη διανομή των ιματίων. Τους δυσαρεστημένους άστεγους «αριστερούς», στελέχη και ψηφοφόρους.

Όλοι οι φερέλπιδες υποδοχείς προσεύχονται «υπέρ διαλύσεως», αν και δεν χρειάζεται.

Απ’ την άλλη πλευρά οι Κυβερνητικοί, δεν περιμένουν μεν μερίδιο υλικών από την κατεδάφιση, κρυφο - χασκο γελούν όμως με την κατάντια των αντιπάλων τους. Τρίβουν τα χέρια τους πιστεύοντας αφελώς, πως είναι βόλεμα, και στην πολιτική, να παίζεις με εκουσίως κουτσουρεμένο αντίπαλο. Καθισμένος ράθυμα πάνω στην αναμφισβήτητη υπεροχή.

Οι ομάδες όμως – παντού - κρίνονται από τις επιδόσεις τους και όχι από την ποιότητα των αντιπάλων τους. Όταν μάλιστα παίζεις με αποδεκατισμένο αντίπαλο τα κριτήρια για σένα «των οπαδών» – των πολιτών – γίνονται πολύ αυστηρότερα.

Είναι σε κάθε περίπτωση ανώφελο και κυρίως άκομψο – ειδικά για την κεντροδεξιά φιλελεύθερη παράταξη - δείχνει έλλειψη ευγένειας και τακτ - να επιχαίρει με τα εσωτερικά προβλήματα των αντιπάλων. Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι θριαμβολογίες πάνω σε πτώματα δεν ταιριάζουν στους φιλελεύθερους αστούς.

Αφήστε τους άλλους, κύριοι της Κυβέρνησης, και κοιτάξτε τη δουλειά σας. Με μεγαλύτερη ένταση, προσοχή και προσήλωση. Θα κριθείτε, αυστηρότερα την επόμενη φορά, ειδικά από τους πολίτες που σας εμπιστεύθηκαν.

Ο εφησυχασμός λόγω της προφανούς υπεροχής έναντι των αντιπάλων, ειδικά του πρωθυπουργού, έχει πεπερασμένη διάρκεια. Αποδεδειγμένα είναι ιστορικά λάθος επιλογή.

Κοινότυπο μεν, αληθές όμως το κοινώς λεγόμενο «η φύση (και η πολιτική) απεχθάνεται το κενό». Θα καλυφθεί αργά ή γρήγορα.