Το μεταναστευτικό, ή γιατί δεν θα γίνει ποτέ ελληνοτουρκικός πόλεμος

Η υπό εξέλιξη οργανωμένη εισβολή χιλιάδων υπηκόων τρίτων χωρών, προερχόμενων από την Ασία και την Αφρική και η υποκινούμενη προσπάθειά τους να περάσουν βίαια τα ελληνικά χερσαία και θαλάσσια σύνορα, κατέδειξε και στους πλέον επιφυλακτικούς, ότι η Τουρκία έχει προχωρήσει στην κήρυξη ενός «ασύμμετρου πολέμου» εναντίον της χώρας μας με διττό στόχο: Βραχυπρόθεσμα, να κρατάει «απασχολημένη» την ελληνική πλευρά με τη διαχείριση ενός προβλήματος που μετά δυσκολίας μπορεί να ελέγξει, δημιουργώντας έτσι η ίδια τη δυνατότητα στον εαυτό της, να στραφεί χωρίς περισπασμούς στα ανοιχτά μέτωπα που υπάρχουν στα ανατολικά σύνορά της. Μακροπρόθεσμα να εκμεταλλευτεί τη συσσώρευση του ισλαμικού στοιχείου στην ελληνική επικράτεια, προκειμένου να πετύχει τις διεκδικήσεις της σε Αιγαίο και Θράκη, με όρους ειρήνης και δημοκρατίας.

Η Τουρκία όχι μόνο μας φοβάται, αλλά ίσως είναι και μία από τις χώρες που μας παίρνει στα σοβαρά. Ενδεικτικά, να αναφέρουμε ότι κατά την απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του Ταγίπ Ερντογάν τον Ιούλιο του 2016, οι τουρκικές αρχές μπλόκαραν με κάθε είδους μηχανήματα, όλες τις γέφυρες του ποταμού Έβρου, θεωρώντας ότι η χώρα μας θα έσπευδε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση πραγματοποιώντας στρατιωτική εισβολή. Αυτή τη φορά η όλο και αυξανόμενη εμπλοκή των στρατιωτικών της δυνάμεων με τον υποστηριζόμενο από τους Ρώσους και Ιρανούς, στρατό της Συρίας, έχει αναγκάσει την Άγκυρα να αποσύρει μεγάλες μονάδες από τη «Στρατιά της Θράκης» με έδρα την Αδριανούπολη και τη «Στρατιά του Αιγαίου» με έδρα τη Σμύρνη. Ένα σημαντικό μέρος αυτού του, ολοένα και πιο διευρυμένου, αμυντικού κενού στα δυτικά σύνορα της έρχεται τώρα να καλύψει η αποστολή χιλιάδων μεταναστών στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Πρόκειται για έναν παράλληλο στρατό που έχει συστήσει ο Ερντογάν, από υπηκόους χωρών του σουνιτικού τόξου, στην συντριπτική τους πλειονότητα νεαρής ηλικίας και με έντονο το στοιχείο του φανατισμού. Εφορμώντας σε όλο το μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων στον Έβρο και αποπλέοντας από περισσότερες από 10 «βάσεις» στα μικρασιατικά παράλια για τα νησιά του Αιγαίου, όλοι αυτοί έχουν καταφέρει να κρατούν «απασχολημένο» ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Με τις προσπάθειες εισβολής τους καταπονούν ανθρώπους και υλικό, δημιουργώντας «άγχος» στα ανώτερα κλιμάκια της διοίκησης, αφού ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει για το εάν και το πότε θα σταματήσουν εντέλει οι επιθέσεις.

Και όλ’ αυτά σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, γιατί σε μακροπρόθεσμο οι συνέπειες αυτού του «ασύμμετρου πολέμου», που με διάφορες αυξομειώσεις στην έντασή του μαίνεται εδώ και χρόνια σε βάρος μας, θα είναι πολύ χειρότερες και το κυριότερο μη αναστρέψιμες. Οι εκτιμήσεις θέλουν, εφόσον συνεχιστεί έστω και για λίγο ακόμη η εισροή οικονομικών μεταναστών από μουσουλμανικές χώρες της Ασίας και της Αφρικής και εξακολουθήσουν να μοιράζονται οι άδειες παραμονής και τα χαρτιά ελληνοποιήσεων σαν φέϊγ βολάν, η Ελλάδα σε περίπου 20 με 30 χρόνια να φιλοξενεί μία σημαντική δεξαμενή μουσουλμάνων ψηφοφόρων, που στη συντριπτική πλειονότητά τους θα ανήκουν στο σουνιτικό δόγμα. Όλες οι έρευνες εξάλλου, όχι μόνο σε ελληνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δείχνουν ότι η δραματικά υπέρτερη γονιμότητα του ισλαμικού πληθυσμού, θα έχει ως αποτέλεσμα την ανάδυση νέων πολιτικών σχηματισμών που θα εδράζονται στην ισλαμική θρησκεία.

Η Τουρκία ήδη εδώ και χρόνια «πλασάρεται» ως προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων. Το ίδιο επιχειρεί να κάνει και για την εδώ μουσουλμανική μειονότητα, ορισμένοι ταγοί της οποίας φλερτάρουν ανοιχτά και μέχρι ενός σημείου ξεδιάντροπα με την Άγκυρα αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «τούρκοι». Η Τουρκία δεν έχει λόγο να προχωρήσει σε ευρείας κλίμακας αντιπαράθεση με τη χώρα μας, γιατί αρκετούς από τους στόχους της πιστεύει πως μπορεί μελλοντικά να τους πετύχει με όρους ειρήνης, δημοκρατίας και… πολιτικής οργάνωσης της πολυάριθμης, πλέον, ισλαμικής κοινότητας. Έχει την τεχνογνωσία, τους οικονομικούς πόρους και ενδεχομένως και τους ανθρώπους για να το πράξει. Είναι γνωστό άλλωστε ότι αρκετά από τα ισλαμικά κόμματα που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη, υπάρχουν εξαιτίας της πολιτικής και οικονομικής στήριξης που τους παρέχει το «Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης» του τούρκου προέδρου.

Πόσο μακριά άραγε απέχουμε από τη δημιουργία ενός μουσουλμανικού κόμματος το οποίο, θα διεκδικήσει και εντέλει θα πετύχει την είσοδό του στη Βουλή; Ένα κόμμα του οποίου η εκλογική τακτική και η πολιτική στάση θα υπαγορεύεται από τις εθνικιστικές βλέψεις της Τουρκίας στην περιοχή; Μιλώντας με βάση τις τρέχουσες εξελίξεις αλλά και με όρους ιστορικού χρόνου, μάλλον όχι πολύ…