Οι ουτοπικοί όρκοι των ερωτευμένων

Επειδή είναι βέβαιον ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τρελούς -δηλαδή την τρόικα και τους ξένους πιστωτές- αλλά αντίθετα με εξαιρετικά ενημερωμένους και έμπειρους διεθνείς οικονομολόγους, θεωρώ βέβαιον ότι και αυτοί, όπως και εμείς, βλέπουν πως το σχέδιο «σωτηρίας» της ελληνικής οικονομίας είναι ανέφικτο.

Γνωρίζουν δηλαδή πολύ καλά και οι τροϊκανοί ότι αποκλείεται να έχουμε εισπράξει 5,5 δισ. ευρώ από αποκρατικοποιήσεις μέχρι το τέλος του έτους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αποκλείεται σε καιρό βαθιάς ύφεσης να αυξηθούν οι φόροι και να καλύψουν τα 6 δισ. της τρύπας του πρώτου εξαμήνου. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μέχρι να αρχίσει να γίνεται πιο ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία θα πέφτει διαρκώς σε πιο βαθιά ύφεση.

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι κεφάλαια για αυξήσεις κεφαλαίου στις τράπεζες δεν υπάρχουν και ότι τελικά θα οδηγηθούν στο ταμείο ενίσχυσης και στην κρατικοποίηση. Εφόσον λοιπόν τα γνωρίζουν όλα αυτά, γιατί μας έβαλαν να υπογράψουμε αυτά τα ουτοπικά συμβόλαια; Πρώτον, διότι κάτι πρέπει να πουν ότι κάνουν για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Δεύτερον, διότι αυτό το εργαλείο και μόνο έχουν προκειμένου να αποφύγουν το «πιστωτικό γεγονός», δηλαδή το haircut και την πληρωμή των ασφαλίστρων (CDS). Τρίτον, διότι θεωρούν ότι αυτοί οι ανέφικτοι στόχοι σε κάθε περίπτωση δείχνουν τη σωστή κατεύθυνση για την ελληνική οικονομία.

Και εμείς γιατί υπογράψαμε αυτούς τους ανέφικτους στόχους; Πρώτον, για να πάρουμε τα λεφτά της πέμπτης και των επόμενων δόσεων. Δεύτερον, διότι εμείς δεν καθορίζουμε τι θα υπογραφεί, απλώς το συμφωνούμε εφόσον θέλουμε να μείνουμε στην «παρέα» του δυτικού κόσμου.

Τρίτον, διότι δεν μας παίρνει να φύγουμε από την  παρέα. Και όσοι πιστεύουν ότι με τους Κινέζους ή τους Αραβες θα μπορούσαμε να κάνουμε δουλειά και να στηριχτούμε πάνω τους για να αποφύγουμε τις δεσμεύσεις της τρόικας, κάνουν λάθος. Αν επιχειρούσαμε να το κάνουμε αυτό, θα αρκούσε ένα τηλεφώνημα της Μέρκελ ή του Ομπάμα στον Κινέζο πρόεδρο για να χαλάσει η μεταξύ μας συνεργασία.

Οπως και να το κάνουμε, και οι Κινέζοι πιο πολύ μετράνε τη σχέση τους με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ παρά με την Ελλάδα. Με λίγα λόγια λοιπόν δεσμευτήκαμε και εμείς και η τρόικα σε μια ανέφικτη συμφωνία, γνωρίζοντας και εμείς και εκείνοι ότι η συμφωνία είναι ανέφικτη. Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Είναι κάτι σαν τους όρκους αιώνιας αγάπης μεταξύ των ερωτευμένων, σαν τους όρκους του γάμου.

Προσπαθούμε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση ακόμη κι αν γνωρίζουμε ότι αυτά είναι ουτοπικά λόγια. Πρέπει δηλαδή αντί να μεμψιμοιρούμε για το ανέφικτο της συμφωνίας, να προσπαθήσουμε να την υλοποιήσουμε σε έναν βαθμό. Πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάποιες αποκρατικοποιήσεις έστω και αν μαζέψουμε 500 εκατομμύρια αντί για 5 δισ. μέχρι το τέλος του χρόνου.

Πρέπει να προσπαθήσουμε να μαζέψουμε έστω 1 δισ. από φόρους αντί για 6. Πρέπει να προσπαθήσουμε να ανοίξουμε κάποια κλειστά επαγγέλματα, να κόψουμε κάποιες δαπάνες, να μπουν στην επαγγελματική εφεδρεία κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι -πολλοί από τους οποίους ουσιαστικά είναι σε μόνιμη εφεδρεία-, να κλείσουν κάποιοι άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί, ώστε να μπορεί η κυβέρνηση αλλά και η τρόικα να πουν στο τέλος του έτους ότι «γίνεται μεγάλη προσπάθεια και η Ελλάδα κινείται στη σωστή κατεύθυνση». Και ας πούμε ότι γίνεται αυτό, τι θα κερδίσουμε αφού η λύση δεν θα έχει βρεθεί;

Θα κερδίσουμε χρόνο και εμείς και η Ευρώπη μέχρις ότου καταλήξει στη μοναδική λύση που υπήρχε από την αρχή της κρίσης: σε μια ευρωπαϊκή λύση και όχι ελληνική, που περιλαμβάνει την έκδοση ευρωομολόγου, μέσω του οποίου θα χρηματοδοτούνται οι αδύναμες χώρες, την επαναγορά ομολόγων μας από τη δευτερογενή αγορά, την περαιτέρω επιμήκυνση του συνολικού μας χρέους και τη μείωση του επιτοκίου δανεισμού μας και, αν όλα αυτά δεν φτάνουν, στο κούρεμα του χρέους όλων των ευρωπαϊκών χωρών και όχι μόνο της Ελλάδας. Διότι τελικά ό,τι κι αν γίνει, εκεί θα καταλήξει η υπόθεση.