Γρ. Νικολόπουλος

Σε αντίθεση με τους τέσσερις επικρατέστερους υποψήφιους, η Αποστολάκη δεν διέθετε ούτε στήριξη από τα media, ούτε στήριξη από τον κομματικό μηχανισμό, ούτε χρηματοδότες και χορηγούς. Είχε μόνο τη μαχητικότητα της με την οποία είχε σαρώσει στον Βόρειο τομέα της Β Αθηνών όπου επανεξελέγη βουλευτής. Η μαχητικότητα προφανώς δεν αρκούσε για αυτόν τον πολύ μεγαλύτερο στόχο της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ, χρειαζόταν άλλου είδους οργάνωση, επαφές και στηρίξεις και δεν τα είχε, ούτε επεδίωξε να τα αποκτήσει.

Δεν είχε επιτεθεί στον Ανδρουλάκη μετά τις ευρωεκλογές, είχε ανακοινώσει την υποψηφιότητα της μετά τον Δούκα και τον Γερουλάνο για να μη μετατραπεί όπως λέει η διαδικασία σε μια προσωποκεντρική συγκρουσιακή αρένα.

Χθές ανακοίνωσε ότι αποσύρεται, προβάλλοντας μια ενδιαφέρουσα εξήγηση. Μιλάει θεσμικά και ενωτικά, το έκανε από την πρώτη στιγμή είναι η αλήθεια και υποστηρίζει ότι δεν πρέπει το ΠΑΣΟΚ να γίνει θύμα της μάχης μεταξύ των υποψηφίων. Διαπιστώνει ότι ήδη έχουν βγει τα παλιομάχαιρα και έχουν φανεί οι πρώτες εντάσεις και φοβάται ότι αυτές θα ενταθούν ακόμη περισσότερο και ότι η μάχη των υποψηφίων θα βλάψει το κόμμα. Και αυτόν τον λόγο προβάλει ως αιτία της απόφασης της να αποσυρθεί, ότι δηλαδή δεν θέλει να συμμετάσχει σε αυτή τη φθοροποιό για το ΠΑΣΟΚ διαδικασία, αντίθετα θέλει να παίξει το ρόλο του θεματοφύλακα της συνοχής του κινήματος.

Η απόφαση της Αποστολάκη να είναι υποψήφια ήταν γενναία, όπως γενναία είναι και η απόφαση της να αποσυρθεί. Όμως η απόφαση της απόσυρσης της είναι και έντιμη. Κάθε πονηρά σκεπτόμενος πολιτικός, θα περίμενε να αποκτήσει κάποια ισχύ πριν αποσυρθεί, ώστε να την πουλήσει σε έναν από τους επικρατέστερους με ανταλλάγματα. Συνήθως οι παραιτήσεις αυτές συνοδεύονται από την δήλωση υποστήριξης σε κάποιον επικρατέστερο υποψήφιο. Και θα δούμε τέτοιες παραιτήσεις ακόμη και πριν τον πρώτο γύρο και φυσικά αμέσως μετά. Θα υπάρξουν παραιτήσεις και άλλων υποψηφίων, με ανταλλάγματα. Όμως η Αποστολάκη δεν έκανε αυτό, παραιτήθηκε χωρίς να “πουλήσει” υποστήριξη και η δήλωση της είναι μια καθαρή πολιτική δήλωση υπέρ της ενότητας του κόμματος, όπως είναι σαφέστατη και η θέση που από την πρώτη ημέρα ανέπτυξε, ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να έχει συλλογική ηγεσία, από ένα κεντρικό πολιτικό συμβούλιο με περιορισμένο αριθμό ισχυρών στελεχών.

Μένει τώρα να δούμε πως θα εξελιχθεί η μάχη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και το αν οι φόβοι της Αποστολάκη ήταν βάσιμοι, αν δηλαδή, παρασυρμένοι από την έξαψη της μάχης, οι υποψήφιοι θα θέσουν σε κίνδυνο τη συνοχή του κόμματος. Το στενάχωρο για το ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν ξεχωρίζει ακόμη κάποιος που θα σαρώσει στις εσωκομματικές εκλογές, όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά, οι υποψήφιοι μοιάζουν ισοδύναμοι και δεν έχει φανεί ο ηγέτης - Μεσίας, που θα παρασύρει τους πασόκους ψηφοφόρους καταρχήν και την ευρεία πλειοψηφία όλων των ψηφοφόρων στο μέλλον.

Ίσως βέβαια δεν είναι εποχές για ηγέτες - Μεσίες, ίσως η μόνη λύση να είναι αυτή που υποστηρίζει από την αρχή η Αποστολάκη, μιας συλλογικής ηγεσίας, δηλαδή ενός ανοιχτού κόμματος, αντί ενός προσωποκεντρικού. Έχουμε ακόμη καιρό μέχρι τις εκλογές του Οκτωβρίου, θα υπάρξουν και εκπλήξεις και ευτράπελα, ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξουν ακρότητες και ότι όποιος τελικά εκλεγεί θα ακολουθήσει την συνταγή μιας συλλογικής ηγεσίας, αντί να επιδιώξει να φτιάξει ένα προσωποπαγές κόμμα που κατά πάσα πιθανότητα θα πατώσει.