Το μεγάλο ζήτημα

Η γραμμή των κομμάτων που θα συμμετάσχουν στις εκλογές της 6ης Μαΐου καθορίζεται με βάση το μνημόνιο. Ετσι, έχουμε τα μνημονιακά και τα αντιμνημονιακά κόμματα. Και ενώ μπορούμε να θεωρούμε πιθανό -μέχρι βεβαιότητας- ότι τα αντιμνημονιακά κόμματα θα μας οδηγήσουν εκτός ευρωζώνης, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα μνημονιακά θα μας κρατήσουν μέσα στο ευρώ.

Μπορεί ο κ. Αντώνης Σαμαράς και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος να ποντάρουν στην ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσο θα μπορέσουν να εφαρμόσουν με αποτελεσματικότητα τις απαιτήσεις της τρόικας αν το από κοινού ποσοστό τους δεν είναι μεγάλο, δηλαδή αν δεν υπερβαίνει τουλάχιστον το 50% των ψηφοφόρων. Ακόμη και αν το υπερβαίνει, όμως, το αντιμνημονιακό μέτωπο (παρόλο που δεν υπάρχει ως ενιαίος σχηματισμός) θα είναι ασφαλώς πανίσχυρο, αν και κατακερματισμένο. Και παρ’ όλες τις διαφορές μεταξύ ακροδεξιάς και αριστεράς ιδεολογίας ή μεταξύ Κουβέλη και Καμμένου, στις κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή που έχεις ένα «Ναι» ή ένα «Οχι», τελικά η αντιμνημονιακή ψήφος θα είναι μία: ΟΧΙ.

Κάθετα αντίθετη με τις σκληρές επιλογές που έχει να κάνει η επόμενη κυβέρνηση θα είναι ασφαλώς και η πλειοψηφία των Ελλήνων, ακόμη και αυτοί που θα ψηφίσουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Κανείς -ούτε οι βιομήχανοι του ΣΕΒ και οι εργοδοτικές οργανώσεις- δεν θέλει την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού, κανείς δεν θέλει νέους φόρους, κανείς δεν θέλει μείωση μισθών και συντάξεων. Και αυτά που έγιναν μέχρι τώρα λάθος ήταν, ούτε την οικονομία βοήθησαν, ούτε τον λαό. Αντίθετα, έφεραν ύφεση και ανεργία και θα φέρουν πρωτοφανή φτώχεια σε έναν λαό που ούτε αξίζει τέτοια μεταχείριση, ούτε ήταν ποτέ φτωχός εκτός των περιόδων πολέμου.

Τα δύο μεγάλα μνημονιακά κόμματα, λοιπόν, θα έχουν αντίθετη και τη Βουλή και τον λαό. Και θα υπερασπίζονται μια πολιτική που έχει μεν τεθεί ως προϋπόθεση για να παραμείνουμε στο ευρώ, αλλά την οποία δεν πιστεύουν ούτε οι βουλευτές τους, ούτε ενδεχομένως οι ίδιοι οι αρχηγοί τους.

Το μεγάλο ζήτημα επομένως είναι αν τα δύο μνημονιακά κόμματα μπορούν να διαπραγματευτούν με την τρόικα και με την Ευρώπη μια άλλη πολιτική. Αν μπορούν να προτείνουν κάτι διαφορετικό, αν μπορούν να προωθήσουν κάποιες αναπτυξιακές πολιτικές ή αν θα παραμείνουν εγκλωβισμένα στη λογιστική θεώρηση της οικονομίας που τους έχει επιβάλει η Ευρώπη.

Μέχρι στιγμής δεν έχουν δείξει ίχνος διαπραγματευτικής ικανότητας -ούτε καν διάθεση για διαπραγμάτευση- και δεν έχουν αντιπροτείνει ούτε ένα μέτρο στις απαιτήσεις της τρόικας. Για να είμαστε ακριβείς, όλα αυτά τα μέτρα που εμφανίζονται ως απαιτήσεις της τρόικας είναι επιλογές της ελληνικής Βουλής, η οποία προτιμάει να διαλύσει το σύμπαν παρά να περιορίσει το μέγεθος του δημόσιου τομέα και της γραφειοκρατίας.
 

Συνεπώς, ακόμη και αν εκλεγούν τα δύο μεγάλα μνημονιακά κόμματα και καταφέρουν να σχηματίσουν μια κυβέρνηση με πλειοψηφία στη Βουλή, μην το δένουμε και κόμπο ότι θα παραμείνουμε στην ευρωζώνη. Απλώς θα έχουμε ένα περιθώριο χρόνου μπας και αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική με τις νέες κυβερνήσεις σε Γαλλία και Γερμανία ή με τις επιπτώσεις που θα έχει στην Ευρώπη η πίεση των αγορών που ασκείται στην Ισπανία και στην Ιταλία που θα ενταθεί και θα αποδείξει το αδιέξοδο της πολιτικής που ακολουθείται σήμερα. Και αν αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική για να σωθεί η Ισπανία και η Ιταλία, μπορεί να σωθούμε κι εμείς. Μόνο υπό αυτή την προϋπόθεση τα μνημονιακά κόμματα θα μας κρατήσουν μέσα στο ευρώ.