Ηρθε η ώρα τους

Είναι σαφές και έχει εντοπιστεί από πολλούς ότι ο Σαμαράς θεωρεί ότι εκείνος κυβερνά και οι άλλοι δύο ανέχονται. Προφανώς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης δεν το βλέπουν έτσι - παρόλο που μέχρι σήμερα προσπάθησαν και κατάφεραν να είναι διαρκώς με το ένα πόδι έξω από την κυβέρνηση, αρνούμενοι οι ίδιοι να συμμετάσχουν. Συνεπώς, ο Σαμαράς δικαιολογημένα παρεξήγησε τη στάση τους και την εξέλαβε ως απλή ανοχή, αφού ουδείς μπορεί να κυβερνήσει συμμετέχοντας απλώς σε συσκέψεις - πρέπει να αναλάβει καθημερινή δουλειά και ευθύνες. Αυτή όμως είναι η κορυφή του παγόβουνου στην τρέχουσα ενδοκυβερνητική κρίση.

Πολύ φοβάμαι ότι η αιτία είναι άλλη: μέχρι σήμερα και οι τρεις, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, μετέτρεψαν την πίεση της τρόικας σε βάρος του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας και των συνταξιούχων. Δεν πήραν κανένα μέτρο περιορισμού του δημοσίου τομέα, απέφυγαν το κλείσιμο των άχρηστων οργανισμών και υπηρεσιών του Δημοσίου, δεν έδιωξαν τους πλεονάζοντες υπαλλήλους, ούτε καν τους κλέφτες και τους πλαστογράφους. Τυπικά, η ευθύνη ανήκε στον Μανιτάκη, που ήταν ο αρμόδιος υπουργός, προερχόμενος από τη ΔΗΜ.ΑΡ., αλλά στην πραγματικότητα υπεύθυνοι είναι και οι τρεις αρχηγοί και όλοι οι βουλευτές των τριών κομμάτων που συγκάλυψαν την απραξία Μανιτάκη. Οσο λοιπόν δεν πείραζαν το Δημόσιο, οι τρεις αρχηγοί δεν είχαν λόγους να διαφωνήσουν σε οτιδήποτε. Ολοι μαζί προστάτευαν το τέρας που είχαν φτιάξει -και μαζί βέβαια και ο Τσίπρας-, διατηρούσαν το Δημόσιο τεράστιο και έπαιρναν τα λεφτά που χρειαζόταν το δημόσιο ταμείο απευθείας από τις τσέπες των φορολογουμένων (των έντιμων, ασφαλώς, διότι οι φοροφυγάδες ούτε πλήρωναν ούτε πληρώνουν). Οταν τους πίεζε η τρόικα να μειώσουν τις δαπάνες του Δημοσίου, απαντούσαν με ισοδύναμα μέτρα, έβαζαν δηλαδή περισσότερους φόρους.

Αποτέλεσμα ήταν να διαλύσουν την οικονομία, να στείλουν την ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ και να κλείσουν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις. Επέφεραν την καταστροφή προκειμένου να διατηρήσουν το Δημόσιο αλώβητο, τα δικά τους παιδιά στις θέσεις τους και την ισχύ των κομματικών μηχανισμών αμείωτη. Και ξαφνικά, η πίεση της τρόικας για μείωση του Δημοσίου μεταφράστηκε από τον Σαμαρά σε κλείσιμο της ΕΡΤ. Την απόφαση την ήξεραν - δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία περί αυτού και για τους άλλους δύο αρχηγούς και κατά πάσα πιθανότητα και για τον Τσίπρα (και το λέω αυτό διότι την απόφαση αυτή ήδη την ήξεραν κάποιοι δημοσιογράφοι που την είχαν μάθει από την Αστυνομία, η οποία είχε εντολή να είναι σε επιφυλακή για να προστατεύσει τα κτίρια της ΕΡΤ εν όψει του κλεισίματος. Δεν μπορεί λοιπόν να ξέρουν οι αστυνομικοί την απόφαση και να μην την ξέρουν οι πολιτικοί αρχηγοί όλων των κομμάτων). Κι όμως, ενώ ήξεραν τι θα γίνει, τελικά αντέδρασαν εκ των υστέρων και φτάσαμε στο σημείο της διάλυσης της κυβέρνησης.

Η βαθύτερη αιτία λοιπόν αυτής της κρίσης δεν είναι η ΕΡΤ. Είναι ότι για πρώτη φορά η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αγγίξει δημόσιο οργανισμό, μέσα στον οποίο είναι κρυμμένοι ημέτεροι όλων των κομμάτων. Και αυτό οι κομματικοί μηχανισμοί δεν το ανέχτηκαν και οι πολιτικοί αρχηγοί δεν άντεξαν το βάρος.

Το πρόβλημα είναι ότι παρόμοιες αποφάσεις θα χρειαστεί να πάρουν και άλλες από δω και πέρα. Διότι η φοροδοτική δυνατότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί (φαίνεται από την αδιαφορία των πολιτών που δεν κάνουν καν φορολογικές δηλώσεις), οι επιχειρήσεις δεν έχουν κέρδη για να φορολογηθούν και το δημόσιο έλλειμμα παραμένει. Εφτασε λοιπόν η ώρα που πρέπει, επιτέλους, η κυβέρνηση να περιορίσει το Δημόσιο. Και η κόντρα που βλέπουμε σήμερα μεταξύ των τριών αρχηγών είναι απλώς η αντίδρασή τους στην αδιανόητη για κάθε Ελληνα πολιτικό πράξη, να μειώσει το Δημόσιο.

Θα αντέξουν να το κάνουν; Θα μπορέσουν να κλείσουν υπηρεσίες και οργανισμούς του Δημοσίου, να διώξουν υπαλλήλους, να διώξουν τα δικά τους παιδιά; Μέχρι στιγμής αυτό δεν έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Περιθώρια άλλα όμως δεν υπάρχουν. Ή θα το κάνουν ή θα αποφασίσουν να διαλύσουν την κυβέρνηση για να ξεφύγουν. Και αν δεν το κάνουν αυτοί, η πίεση θα συνεχιστεί και θα χρειαστεί να το κάνουν όποιοι επόμενοι αναλάβουν την κυβέρνηση. Αν δεν το κάνουν, θα χαιρετήσουμε την Ευρώπη ή θα μας χαιρετήσει αυτή. Η συνέχεια, λοιπόν, αναμένεται με πολύ ενδιαφέρον.