Επικίνδυνο μέρος η Ευρώπη για τις αποταμιεύσεις (και όχι μόνο)

Ας δούμε το θέμα αναλυτικά:
Η Ευρώπη αποφάσισε ότι όταν μια ευρωπαϊκή τράπεζα είναι έτοιμη να πτωχεύσει θα πρέπει να της βάλουν χρήματα κατά σειρά οι μέτοχοί της (σωστό και θεμιτό), όσοι έχουν ομόλογά της (αυτοί πήραν το ρίσκο της τράπεζας, συνεπώς υπάρχει μια «τραβηγμένη» λογική στο ζήτημα) και, τέλος, οι καταθέτες της (παράλογο και αδικαιολόγητο).

Ας επικεντρωθούμε στο θέμα των καταθετών που είναι το πλέον κρίσιμο. Πρώτον, οι καταθέτες δεν είναι επενδυτές, είναι αποταμιευτές και ασφαλώς και αυτοί παίρνουν ρίσκο εμπιστευόμενοι την Α ή τη Β τράπεζα και το ρίσκο αυτό είναι να πτωχεύσει η τράπεζα και να μην μπορούν να πάρουν τις καταθέσεις τους. Μέχρι τώρα, τις περιπτώσεις αυτές κάλυπτε το σύνολο του τραπεζικού συστήματος μέσω των εγγυήσεων, δηλαδή του συνεγγυητικού τους ταμείου. Τώρα η Ευρώπη ανακοίνωσε ότι μόνο οι καταθέσεις μέχρι 100.000 ευρώ είναι εγγυημένες και αυτές δεν κινδυνεύουν σε καμία περίπτωση. Από το ποσό αυτό και πάνω, όμως, οι καταθέτες θα συμμετέχουν στη διάσωση της τράπεζας από την πτώχευση.

Αυτό, ανεξαρτήτως του ότι είναι παράλογο και ανήθικο (προσωπική άποψη που σηκώνει πολλή κουβέντα), είναι ενδεχομένως και επικίνδυνο για το τραπεζικό σύστημα.
Η ανακοίνωση αυτή αυτομάτως προκαλεί μια σειρά αντιδράσεων από τους πολίτες.
Καταρχάς, οι καταθέτες θα σπάσουν όλες τις καταθέσεις τους σε περισσότερους λογαριασμούς που θα περιέχουν ο καθένας λιγότερα από 100.000 ευρώ. Πρακτικά λοιπόν για να είναι ασφαλής κάποιος που έχει κατάθεση σε τράπεζα της ευρωζώνης θα πρέπει η κατάθεσή του να έχει λιγότερα από 100.000 ευρώ.

Δεν σταματάει όμως εκεί το ζήτημα: απαντώντας σε δημοσιεύματα που ακολούθησαν την απόφαση, οι ευρωπαϊκές αρχές διευκρίνισαν ότι σε περίπτωση ανάγκης πρώτα θα γίνεται αύξηση του κεφαλαίου (δηλαδή θα επιβαρύνονται οι μέτοχοι), στη συνέχεια θα γίνεται κούρεμα των ομολόγων των τραπεζών (δηλαδή θα επιβαρύνονται οι ομολογιούχοι) και, αν χρειάζονται ακόμα μεγαλύτερα ποσά για τη διάσωση της τράπεζας, θα χάνουν και οι καταθέτες (οι άνω των 100.000 ευρώ) τα χρήματά τους.
Μιλάνε οι χαρτογιακάδες της Ευρωπαϊκής Ενωσης σαν να απευθύνονται σε ηλίθιους.
Από τη στιγμή που θα ανακοινωθεί το πρόβλημα της συγκεκριμένης τράπεζας, την ίδια στιγμή και όχι κατά σειρά, θα συμβούν τα εξής:

• Οι μετοχές της θα πέσουν στο μηδέν και κανένας από τους παλαιούς μετόχους δεν θα θελήσει να συμμετάσχει στην αύξηση κεφαλαίου.
• Οι ομολογιούχοι θα θελήσουν να πουλήσουν τα ομόλογά τους και επειδή κανένας δεν θα τα αγοράζει η τιμή τους θα πέσει στο μηδέν.
• Οι καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ θα αποσύρουν αμέσως τις καταθέσεις τους και θα τις στείλουν σε άλλες τράπεζες. Και επειδή ποτέ κανείς δεν είναι σίγουρος, όλοι οι καταθέτες θα αποσύρουν τις καταθέσεις τους και θα τις στείλουν σε άλλες τράπεζες διότι θα φοβούνται ότι με την υπό πτώχευση τράπεζα δεν θα μπορούν να πραγματοποιήσουν συναλλαγές.
Αυτές οι κινήσεις θα εξαλείψουν κάθε δυνατότητα της τράπεζας να διασωθεί και ως εκ τούτου θα χρειαστεί να μπουν λεφτά από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Ολόκληρο λοιπόν αυτό το σχέδιο διάσωσης των τραπεζών πέφτει στο κενό διότι υποτίθεται ότι φτιάχτηκε για να μη βάζουν λεφτά οι Ευρωπαίοι πολίτες για τη διάσωση των τραπεζών. Και επειδή το σχέδιο δεν μπορεί να λειτουργήσει, θα χρειαστεί πάλι οι Ευρωπαίοι πολίτες να πληρώσουν τη νύφη.

Δεν σταματάνε όμως εκεί οι επιπτώσεις αυτού του σχεδίου. Οταν πτωχεύει μια τράπεζα, δέχονται ισχυρό πλήγμα και όσες τράπεζες έχουν συναλλαγές μαζί της. Αυτές θα χρειαστεί να τη στηρίξουν οικονομικά λόγω της συνεγγύησης ή επειδή η υπό πτώχευση τράπεζα χρωστάει λεφτά σε όλες τις υπόλοιπες.

Και επειδή ποτέ δεν μπορεί να υπάρχει «μόνο μία κατσαρίδα στην κουζίνα», οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες των υπολοίπων τραπεζών θα ανησυχήσουν ότι έρχεται η σειρά τους. Και κάποιοι απ’ αυτούς θα αρχίσουν να πουλάνε τις μετοχές τους, τα τραπεζικά τους ομόλογα και να αποσύρουν τις καταθέσεις τους και από τις άλλες «επικίνδυνες» ευρωπαϊκές τράπεζες. Και καθώς θα πουλάνε μετοχές και ομόλογα και θα αποσύρουν τις καταθέσεις τους, θα δημιουργούνται πραγματικά προβλήματα και στο υπόλοιπο τραπεζικό σύστημα και στα χρηματιστήρια.

Ολα αυτά είναι απολύτως λογικό να συμβούν και είναι επίσης απολύτως βέβαιο ότι οι «εγκέφαλοι» των Βρυξελλών και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος τα έχουν σκεφτεί και έχουν εκπονήσει και τα αντίστοιχα σενάρια στα κομπιούτερ τους, έχοντας σχεδιάσει και τα αναγκαία πάντα σε αυτούς τους διοικητικούς κύκλους Plan B, C, D κ.ο.κ.

Aφού λοιπόν, παρόλο που τα έχουν σκεφτεί, προχωρούν σε αυτές τις νομοθετικές ρυθμίσεις και ανακοινώσεις, σημαίνει ότι άλλος είναι ο στόχος αυτού του νομοθετήματος. Αποκλείεται να υπάρχει τόση αφέλεια και τόση επιπολαιότητα σε βαθμό βλακείας στους κορυφαίους διοικητικούς οργανισμούς της Ευρώπης και σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Πού καταλήγουμε λοιπόν με όλα αυτά;
Στην απλή, «αφελή» σκέψη που λέει ότι όταν δεν ξέρεις τι και γιατί γίνεται κάτι, καλύτερα απομακρύνσου. Η ευρωζώνη αρχίζει και μοιάζει πολύ επικίνδυνο μέρος για να έχει κάποιος τις οικονομίες του - ίσως και τις δουλειές του.