Αλλοι πολιτικοί για μια άλλη χώρα

Ας ελπίσουμε ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, αποφύγαμε την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή. Μια υπόθεση θαρραλέα βέβαια, αφού κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει με αυτή την αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση και την απίστευτα εκνευρισμένη μαζί μας Ευρώπη. 

Π αρ’ όλα αυτά, αν προσπαθήσουμε να εξαντλήσουμε κάθε ίχνος αισιοδοξίας, ξεκινάμε ξανά με την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε να μείνουμε μέλος της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ένα μέλος βέβαια ξεκάθαρα παρακατιανό, που εξαρτάται απολύτως από τα κεφάλαια τα οποία με σταγονόμετρο θα χορηγούνται, αν και εφόσον προχωράμε στις μεταρρυθμίσεις και στα μέτρα που απαιτούνται για τις χρηματοδοτήσεις μας. Ενα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του οποίου η αξιοπιστία βρίσκεται στο ναδίρ και η γνώμη του μετράει πολύ λιγότερο ακόμη και από αυτή των χωρών της Ευρώπης που δεν είναι μέλη της Ε.Ε., όπως η Αλβανία. Ενα μέλος το οποίο οι πιo αδύναμες χώρες, όπως η Βουλγαρία, ανακοίνωσαν πως είναι έτοιμες να στηρίξουν με ανθρωπιστική βοήθεια. 

Οι Ελληνες έγιναν ρεζίλι δήθεν διαπραγματευόμενοι, εκβιάζοντας τους πάντες, απειλώντας τους εταίρους που στήριξαν την ελληνική οικονομία με πολλά δισ. ευρώ μέχρι σήμερα και που συνεχίζουν να τη στηρίζουν παρά το γεγονός ότι δεν θέλουν πλέον να μας βλέπουν μπροστά τους ούτε ζωγραφιστούς.

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα κατάλαβε τίποτα από όλη αυτή την ιστορία. Με το μάτι στραμμένο πάντα στο μικροπολιτικό συμφέρον, με την καρδιά στην τσέπη και με μοναδικό όπλο το ρουσφέτι για την εξαγορά ψήφων, χωρίς όραμα, χωρίς ιδεολογία, χωρίς δημοκρατική συνείδηση, χωρίς καν αντίληψη του εθνικού συμφέροντος, οι Ελληνες πολιτικοί, με εξαιρέσεις που μετριούνται στα δάχτυλα, κατέστρεψαν τη χώρα. Οχι μόνο την οικονομία της αλλά και το ήθος της και τη διεθνή της φήμη.

Από το σημείο που ξεκινάμε τώρα, ύστερα από αυτά τα πέντε άθλια χρόνια, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Ειδικά με μια κυβέρνηση συνδικαλιστών του Δημοσίου, της οποίας μοναδικό μέλημα είναι η παραμονή της στην εξουσία και η ενίσχυσή της με κάθε τρόπο, με διαδικασίες πρωτόγνωρες που δεν ταιριάζουν σε δημοκρατικό κράτος. 

Το χειρότερο, δε, είναι ότι επί χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν στον λαό καλύτερες μέρες και εναλλακτικές λύσεις χωρίς κόστος. Επί μήνες πιπίλιζε το μυαλό των απογοητευμένων με ψέματα, ανέφικτες υποσχέσεις και θριαμβολογίες περί διαπραγμάτευσης. Πέντε μήνες αργότερα το μόνο που έφερε ήταν καταστροφή. 

Από δω και πέρα οι φόροι και οι έκτακτες εισφορές θα αποτελειώσουν την οικονομία του ιδιωτικού τομέα, ό,τι απέμεινε δηλαδή από αυτή, προκειμένου να συντηρήσουν το σπάταλο Δημόσιο που μας έφερε σε αυτό το σημείο. 

Πώς θα ορθοποδήσει η οικονομία; Δεν θα ορθοποδήσει για πάρα πολύ καιρό. Για να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία θα πρέπει καταρχήν να λυθεί το πολιτικό πρόβλημα. Διότι το πρόβλημα της οικονομίας είναι πολιτικό. Οχι όμως με την έννοια που το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με την ακριβώς αντίθετη. Οι νοοτροπίες σαν αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες είναι διάχυτες σε ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο, είναι το πολιτικό μας πρόβλημα. Ο άκρατος λαϊκισμός, το ψέμα, η έλλειψη σεβασμού απέναντι στους πολίτες και τις περιουσίες τους, η απόλυτη έλλειψη σεβασμού απέναντι στους θεσμούς (και με τη λέξη «θεσμούς» δεν εννοώ την τρόικα, εννοώ τους ανεξάρτητους θεσμούς που κάθε πολιτισμένο κράτος τιμά και σέβεται), η διαφορετική αντιμετώπιση των ομοϊδεατών, ο προπηλακισμός και η καταδίκη όσων διαφωνούν, η αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, τα προνόμια ομάδων και συντεχνιών, η ανισότητα, όλα αυτά μαζί δημιουργούν το πολιτικό πρόβλημα της οικονομίας.

Το αν θα μείνουμε στο ευρώ ή θα πάμε στη δραχμή κάποια στιγμή, επειδή δεν μπορούμε να γίνουμε πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα, δεν είναι απλώς οικονομικό ζήτημα, όπως πολλοί υποστηρίζουν, είναι εθνικό ζήτημα υψίστης σημασίας. Διότι, ακόμη κι αν αποκατασταθεί η χρηματοδότηση της οικονομίας, δεν είμαστε σε θέση να κανονίσουμε τα του οίκου μας. Δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε τη χώρα μας. Χάσαμε μέσα σε ένα πεντάμηνο όλους τους συμμάχους μας, διχαστήκαμε βαθιά μεταξύ μας, δεν καταφέραμε να συμφωνήσουμε σε τίποτα, δεν πετύχαμε τίποτα. Μετακινούμαστε από τον τσαμπουκά στο γλείψιμο και από το θράσος στον πανικό.

Αν οι πολίτες δεν καταφέρουν να αλλάξουν πολιτικούς, αν συνεχίσουμε με αυτούς, είμαστε κυριολεκτικά χαμένοι. Τα υπάρχοντα κόμματα και οι υπάρχουσες ηγεσίες τους δεν εξυπηρετούν πλέον τη χώρα, δεν εξυπηρετούν τους πολίτες, δεν εξυπηρετούν την οικονομία. Δεν ξέρω πώς μπορούμε να κάνουμε αυτή την αλλαγή. Νομίζω ότι η μόνη λύση είναι όποιος πολίτης ενδιαφέρεται να το δηλώσει δημοσίως και να δοκιμάσει τις απόψεις του και τις αντοχές του στον πολιτικό στίβο. Η εκ βάθρων ανανέωση του πολιτικού κόσμου σε συνδυασμό με την πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή όλων των πολιτών στα δημόσια πράγματα, όχι με κραυγές αλλά με επιχειρήματα και σύνεση, είναι η μόνη διέξοδος για τη χώρα. Θα πάρει χρόνο, απαιτεί κόπο και θυσίες, αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Στην Ελλάδα της κρίσης, ο πολιτικός κόσμος κατέρρευσε αφού πρώτα διέλυσε τη χώρα. Χρειαζόμαστε άλλους πολιτικούς για να φτιάξουμε μια άλλη χώρα.