Ο φόνος της κατσίκας του γείτονα

 Η Βενεζουέλα, χώρα-πρότυπο για τον Τσίπρα που θαυμάζει τον Μαδούρο, είναι βαθιά διχασμένη. Μήπως πηγαίνουμε και εμείς προς τα εκεί;  Η «αστική τάξη», η «μεσαία τάξη», όπως τη λέμε εμείς εδώ, είναι εξαντλημένη από τους φόρους και την ύφεση. Οι μικροί επιχειρηματίες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, τα στελέχη του ιδιωτικού τομέα, πλήθος κόσμου υποφέρουν από τη μείωση του εισοδήματός τους και την αύξηση των φόρων. Οι άνθρωποι αυτοί ελπίζουν ότι η κυβέρνηση θα φύγει. Αυτό ελπίζει και η αντιπολίτευση, η οποία χωρίς να αντιπροτείνει κάποια άλλη συγκεκριμένη πολιτική ζητά εκλογές. Δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο ότι αν γίνουν εκλογές η κυβέρνηση θα καταποντιστεί διότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι ικανοποιημένο από την πολιτική της. Ποια είναι αυτή η πολιτική;

Η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να αυξήσει την απασχόληση. Με 1,5 εκατομμύριο ανέργους θα σκεφτόταν κανείς ότι πρώτος στόχος κάθε κυβέρνησης θα ήταν η μείωση της ανεργίας. Οχι όμως αυτής της κυβέρνησης. Η συγκεκριμένη λειτουργεί μόνο επικοινωνιακά. Και η πολιτική της είναι να κλείνει το μάτι στους ανέργους λέγοντάς τους ότι δουλειά δεν μπορώ να σας δώσω, αλλά «κατεβάζω» τους άλλους. Τους παίρνω τα λεφτά με τους φόρους, τους κλείνω τις επιχειρήσεις και η διαφορά που έχουν από εσάς μειώνεται. Σε μια χώρα όπου επιθυμία όλων είναι να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα αυτή η «πολιτική» φέρνει ψήφους. Μεγάλο μέρος, λοιπόν, των στρωμάτων που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση είναι ικανοποιημένο με το ότι καταστρέφονται και οι υπόλοιποι. Το κακό όμως είναι ότι όταν πεθάνει η κατσίκα του γείτονα κανείς δεν θα έχει γάλα.


 Πάρα πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, επίσης, είναι ευχαριστημένοι από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που και αυτοί έχουν χάσει μέρος του εισοδήματος και των προνομίων τους. Και είναι ευχαριστημένοι διότι η κυβέρνηση τους προστατεύει με κάθε τρόπο, εις βάρος φυσικά της κοινωνίας και του επιπέδου των δημοσίων υπηρεσιών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι προνομιούχοι διότι δεν κινδυνεύουν να απολυθούν. Επειδή έχουν υποστεί κάποιες περικοπές η διοίκηση είναι χαλαρότερη απέναντί τους. Δεν απαιτεί απόδοση. Ποτέ δεν απαιτούσε, αλλά τώρα ο προϊστάμενος δεν μπορεί ούτε να στραβοκοιτάξει τον κοπανατζή ή τον λουφαδόρο. Οσα λεφτά και αν λείπουν από το δημόσιο ταμείο ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά τα κατάσχει μέσω των φόρων και δεν υπάρχει ούτε σκέψη για μείωση των δαπανών. Γι’ αυτό οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ευχαριστημένοι. Η σχετική θέση τους στην κοινωνία έχει βελτιωθεί επειδή διαλύεται ο ιδιωτικός τομέας. Και όταν φτάσουν στις κάλπες, ποιον θα ψηφίσουν; Τον Μητσοτάκη; Ο Κυριάκος αναμένεται να χαλαρώσει, αν όχι να διαλύσει, το δίχτυ προστασίας του Δημοσίου. Είναι ο λιγότερο κρατιστής μέσα στη Βουλή. Δεν θα τον στηρίξει ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος, εκτός όσων θεωρούν ότι θα έχουν προσωπικό συμφέρον ως κομματικά στελέχη της Ν.Δ.

Και εδώ εμφανίζεται μια άλλη ομάδα «ευχαριστημένων» από την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που θεωρούν ότι καθώς διαλύονται τα «συστήματα» θα ανέβουν αυτοί και θα πάρουν τις θέσεις των παλιών φτιάχνοντας το νέο «σύστημα». Καθηγητές, στελέχη του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, κομματικά στελέχη, ακόμη και μικροεπιχειρηματίες με άκρες στην κυβέρνηση ελπίζουν ότι η διάλυση των παλιών «συστημάτων» τούς προσφέρει μοναδική ευκαιρία. Και είναι αλήθεια, αλλάζουν τα πρόσωπα και οι τελευταίοι έσονται πρώτοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, άγαρμπα, με επιπτώσεις στην οικονομία, χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά σε κάθε περίπτωση εντυπωσιακά και κραυγαλέα διαλύει τα «συστήματα». Πάρτε για παράδειγμα τα κανάλια. Εμειναν εκτός αδειών οι μεγαλύτεροι τηλεοπτικοί σταθμοί και εμφανίζονται δύο νέοι που θα απολαύσουν έναν πολύ πιο ήπιο ανταγωνισμό λόγω του περιορισμένου αριθμού καναλιών. Και ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε 246 εκατ. στο δημόσιο ταμείο. Μπορεί τώρα με ψηλά το κεφάλι να λέει ότι διέλυσε τη διαπλοκή και το εκδοτικό κατεστημένο, εισέπραξε για πρώτη φορά λεφτά από τους καναλάρχες - και μάλιστα πολλά λεφτά. Στο μεταξύ, οι δανειστές έχουν διαλύσει το τραπεζικό κατεστημένο. Μα, τι ήταν η διαπλοκή όπως την όριζε ο ΣΥΡΙΖΑ; Οι εκδότες και οι τραπεζίτες. Τέλειωσε, λοιπόν, η παλιά διαπλοκή, περιμένουμε τώρα να διαμορφωθεί η νέα. Και αυτό δημιουργεί αφενός εντυπώσεις στον λαό και αφετέρου ευκαιρίες για τους επιτήδειους που θα φτιάξουν το νέο «σύστημα».

Ολα αυτά, ενώ δεν προσφέρουν ουσιαστικά τίποτα στην οικονομία ούτε στην κοινωνία (και από τα κανάλια και από τις τράπεζες θα χαθούν άμεσα χιλιάδες θέσεις εργασίας), ακούγονται ευχάριστα σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού - κι ας μην έχει δουλειά. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι θα τους δίνει κάτι για να επιβιώνουν όσο διαλύει τους υπόλοιπους και ότι μόλις μπορέσει θα τους ξαναπροσλάβει όλους στο Δημόσιο. Το έκανε με την ΕΡΤ. Ανοιξε την ΕΡΤ και έκλεισε τα ιδιωτικά κανάλια. Κρατικός τομέας εναντίον ιδιωτικού. Αυτό είναι το παιχνίδι και το κράτος κερδίζει.  Η ελληνική κοινωνία διχάζεται.

Ο ιδιωτικός τομέας είναι θύμα του πολιτικού κόσμου (μην ξεχνάτε ότι οι μεγαλύτεροι κρατιστές είναι η καραμανλική δεξιά και το παλιό ΠΑΣΟΚ, που συγκυβερνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα και οι μεν και οι δε). Μπορεί λοιπόν και εδώ κάποια στιγμή να δούμε κάτι σαν τη Βενεζουέλα του Μαδούρο, να κατέβουν στη Σταδίου 100.000 εναντίον της κυβέρνησης και την ίδια στιγμή να διαδηλώνουν άλλοι 100.000 υπέρ της στην Πανεπιστημίου.
Πάντως, η πολιτική αλλαγή που περιμένουν και εύχονται η «μεσαία τάξη» και η αντιπολίτευση δεν μοιάζει τόσο κοντά, ούτε τόσο εύκολη.