Τι (δεν) αλλάζει με τον ανασχηματισμό

Η εμπειρία των Τσακαλώτου και Χουλιαράκη δεν είναι καθόλου αμελητέα, το ίδιο και οι δεσμεύσεις τους για μεταρρυθμίσεις. Διότι όσο και αν δεν τις πιστεύουν, όσο και αν δεν τις θέλουν, οι υπογραφές στα μέτρα και στις συμφωνίες που έρχονται δικές τους είναι, συνεπώς σε κάποιο μεγάλο βαθμό τους δεσμεύουν.

Το πιο αστείο, δε, είναι ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα πολιτικός πιο εκπαιδευμένος στην άσκηση οικονομικής πολιτικής λιτότητας από αυτούς τους δύο υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθισαν πολύ καιρό στο τιμόνι, και μάλιστα σε δύσκολες συνθήκες, κατάφεραν να επιβιώσουν μέσα σε ένα αλλοπρόσαλλο κόμμα, επέβαλαν μέτρα που καμία άλλη κυβέρνηση, ούτε η πιο ακραία φιλελεύθερη, δεν θα μπορούσε να επιβάλει. Για τους ξένους, λοιπόν, αυτοί οι δύο είναι «εγγύηση». Το ίδιο και για τις αγορές στις οποίες σύντομα θα αρχίσουμε να προστρέχουμε για δάνεια.

Εννοείται ότι ο ρόλος των Τσακαλώτου - Χουλιαράκη στην προεκλογική περίοδο θα είναι να συγκρατήσουν όσο μπορούν τις δαπάνες και την ανατροπή των μεταρρυθμίσεων, ενώ είναι βέβαιο ότι βαθιά μέσα τους τα μαρξιστικά ιδεώδη έχουν ατονήσει εξαιτίας της επαφής τους με τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι οι υπόλοιποι.

Και θα δείτε ότι τελικά ο πραγματικός ΣΥΡΙΖΑ, ο βαθύς πυρήνας που λέμε, σε αυτούς θα τα ρίξει στο τέλος όλα και θα τους καταδικάσει ως προδότες της αριστερής ιδεολογίας τους. Και η υπόλοιπη κυβέρνηση αυτούς θα κατηγορεί όταν δεν θα μπορεί να υλοποιήσει αυτά που εξαγγέλλει ή που θα εξαγγείλει στο μέλλον ως παροχές.
 
Η υπόλοιπη κυβέρνηση δε -εκτός οικονομικών υπουργείων- είναι ένα αλλοπρόσαλλο πράγμα το οποίο μικρό ενδιαφέρον έχει -δεν αξίζει καν σχολίων-, διότι ούτε κάνει τίποτα, ούτε θα κάνει τίποτα - και αν κάνει και κάτι «σουρεαλιστικό», αυτό θα ανατραπεί ούτως ή άλλως είτε από την πραγματικότητα, είτε από τις επόμενες κυβερνήσεις.

Το μόνο που έχει τώρα σημασία είναι αν και σε ποιο βαθμό αυτή η κυβέρνηση μπορεί να φέρει ανάπτυξη στην οικονομία. Και φυσικά δεν μπορεί. Δεν μπορεί να φέρει υγιή και βιώσιμη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα. Και μάλλον όσοι περιμένουν κάτι τέτοιο δεν έχουν καταλάβει κάτι βασικό: ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του ανάπτυξη θεωρούν την αύξηση των δημοσίων δαπανών και όχι τις ιδιωτικές επενδύσεις, τις οποίες πάντα εδίωκαν και, αν μη τι άλλο, τους άφηναν παγερά αδιάφορους. Διότι τέτοια είναι η πολιτική τους παιδεία, τέτοια η ιδεολογία τους, τέτοια και η εμπειρία από το περιβάλλον τους.

Συνεπώς το να περιμένει κανείς να φέρει ανάπτυξη μέσω του ιδιωτικού τομέα η κυβέρνηση αυτή είναι προσδοκία άνευ λογικής. Μόνο μια μεγάλη συμφωνία που θα είχε θετικό αντίκτυπο στην ελληνική κοινή γνώμη ώστε να την παρουσιάσουν ως επίτευγμα πολιτικό και να κερδίσουν ψήφους θα στήριζαν. Ομως οι μεγάλες συμφωνίες που εκκρεμούν δεν αποτιμώνται ω θετικές από την κοινή γνώμη και όλες οι προσπάθειες των απλών επιχειρηματιών ή των ελευθέρων επαγγελματιών μόνο αρνητικά αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση. Ο ελεύθερος επαγγελματίας και ο μικρός επιχειρηματίας δεν είναι πρόσωπα άξια σεβασμού ή στήριξης από αυτή την κυβέρνηση διότι δεν είναι «πληβείοι». Θα αποκτήσουν ενδιαφέρον αν πληβειοποιηθούν πρώτα. Και σε αυτό το σημείο συνέπεσε η πολιτική λιτότητας με τις βλέψεις του ΣΥΡΙΖΑ, στην πληβειοποίηση όλων. Σε πολύ μεγάλο βαθμό το πέτυχαν.

Για να έρθει υγιής και βιώσιμη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα χρειάζεται οπωσδήποτε αλλαγή κυβέρνησης. Δυστυχώς, όπως λένε και οι μαθηματικοί, αυτό είναι μια αναγκαία συνθήκη, αλλά όχι και ικανή. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι με μια άλλη κυβέρνηση θα υπάρξουν οι συνθήκες για υγιή ανάπτυξη, αφού όλοι είναι κρατιστές και ρέπουν στον λαϊκισμό.

Ο Μητσοτάκης λιγότερο από τους άλλους, αλλά να δούμε στην πράξη πώς θα ελέγξει το σούπερ κρατικιστικό και λαϊκιστικό κόμμα του.
Συνεπώς, μετά τον ανασχηματισμό ας μείνουμε στην ανακούφιση που παρέχει η παραμονή των Τσακαλώτου - Χουλιαράκη στο πόστο τους, ας μην περιμένουμε ανάπτυξη και ας προσευχόμαστε για το μέλλον.