Πρωθυπουργικές ψευδαισθήσεις

Και συνεχίζει λέγοντας ότι «στην Ελλάδα υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ Προοδευτικών και Συντηρητικών. Δείξαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα συμβιβασμού και ο ηγέτης της Κεντροαριστεράς. Είμαστε ένα κόμμα που ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια της κυβερνώσας Αριστεράς. Και όταν κυβερνάς πρέπει να κάνεις συμβιβασμούς».

 Αυτά είπε ο πρωθυπουργός προκαλώντας αρκετά ερωτήματα. Πού τη βλέπει την κανονικότητα σε μια διαλυμένη εκ θεμελίων χώρα, σε μια εξαντλημένη κοινωνία, σε μια οικονομία κατεστραμμένη;
Και όταν λέει ότι επιστρέψαμε στην κανονικότητα, ξεχνάει ίσως ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του μας είχαν βγάλει το 2015 από αυτή την κανονικότητα και μας πήρε τέσσερα βασανιστικά και εξαντλητικά χρόνια για να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα, όπου ούτε καν πλησιάζουμε την προηγούμενη κανονικότητά μας. 

Μιλάει στη συνέχεια ο κ. Τσίπρας για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς. Μα τα κόμματά της δεν αποδέχθηκαν την ηγεσία του, ούτε την παρέδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα διαφώνησαν απόλυτα με τις προτάσεις του για προεκλογικές συνεργασίες και τον αντιπολιτεύονται με λύσσα. Μόνος του φαντάζεται ο κ. Τσίπρας ότι είναι ο ηγέτης της Κεντροαριστεράς, η οποία εν προκειμένω είναι ένας αφηρημένος και πολυδιασπασμένος πολιτικός χώρος και δεν υπάρχει καν ως δομημένη οντότητα.

Στη συνέχεια μιλάει για κυβερνώσα Αριστερά. Επί της ουσίας όμως η Γερμανία και η τρόικα κυβερνάνε τη χώρα όσον αφορά στα οικονομικά και το σύνολο των μεγάλων δυνάμεων όσον αφορά στα γεωπολιτικά. Ολες οι σημαντικές αποφάσεις που πήρε αυτή η κυβέρνηση υπαγορεύτηκαν από το εξωτερικό και απλώς ανατέθηκε στον κ. Τσίπρα να τις υλοποιήσει. Κάποιες τις υλοποίησε, κάποιες όχι. Οι ξένοι εντολείς είναι ικανοποιημένοι διότι έγινε κάποια πρόοδος. Και πρόοδος έγινε διότι ο κ. Τσίπρας δεν είχε απέναντί του -στο πεζοδρόμιο- τις ορδές των οπαδών του για να εμποδίζουν την εφαρμογή των οδηγιών των ξένων, όπως τις είχαν όλες οι άλλες κυβερνήσεις. Το μόνο προσόν του κ. Τσίπρα για τους ξένους εντολείς είναι ότι περνάει τα σκληρά μέτρα εξυγίανσης της οικονομίας που δεν μπορούσε να περάσει κανένας άλλος διότι τον εμπόδιζε ο κ. Τσίπρας, ο οποίος φυσικά... δεν αντιδρά ενάντια στον εαυτό του. 

Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος συμβιβασμός που έκανε ο κ. Τσίπρας. Συμβιβάστηκε με την εξουσία, τα μεγαλεία, τις μεγάλες αμοιβές και τη δύναμη που προσφέρει η πρωθυπουργία.

Δεν συμβιβάστηκε καθόλου όμως με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Δεν συμβιβάστηκε με την αναγκαιότητα των επενδύσεων. Λέει θεωρητικά ότι θέλει να γίνουν επενδύσεις στη χώρα. Για να γίνουν, όμως, επενδύσεις πρέπει να γίνει πλήθος μεταρρυθμίσεων με τις οποίες ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του δεν έχουν συμβιβαστεί καθόλου. Πρέπει να περιοριστεί ο έλεγχος του κράτους στην οικονομία. Ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του, όμως, τον αυξάνουν. Πρέπει να μειωθεί η γραφειοκρατία, αλλά την αυξάνουν. Πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες του Δημοσίου για να μειωθούν και οι φόροι. Ωστόσο, αυξάνουν τις δαπάνες και δηλώνουν ευθαρσώς (Ευκλείδης Τσακαλώτος) ότι οι φόροι δεν πρέπει να μειωθούν. Πρέπει να αυξηθεί η παραγωγικότητα του Δημοσίου και να βελτιωθεί το επίπεδο των υπηρεσιών προς τους πολίτες. Ούτε να σκεφθούν δεν θέλουν για αύξηση της παραγωγικότητας, πολεμάνε την αξιοκρατία, εξωθούν διά του παραδείγματος όλους να μη δουλεύουν και να μην επιδιώκουν την επιτυχία, ισοπεδώνουν τα πάντα προς τα κάτω στο όνομα μιας δήθεν αριστερής φιλοσοφίας περί ισότητας.

Ολοι ίσοι στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο με το κόμμα και τη νομενκλατούρα του να ευημερούν κυβερνώντας.

Κανέναν αναγκαίο συμβιβασμό δεν έκανε ο κ. Τσίπρας κυβερνώντας. Αντίθετα εφήρμοσε μια εύκολη και καταστροφική φορομπηχτική πολιτική, πράγμα που πάντα η Αριστερά πίστευε ως ορθό, κυνήγησε ανελέητα τους ταξικούς εχθρούς της, που είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικροεπιχειρηματίες (θάνατος στον εμποράκο) και διέλυσε τις προοπτικές της οικονομίας προκαλώντας ταυτόχρονα εκατοντάδες χιλιάδες καταστροφές επαγγελματιών και μικρών επιχειρήσεων.

Δυστυχώς για εμάς -και ίσως και για τον ίδιο- ο κ. Τσίπρας έχει παράξενη αντίληψη περί κανονικότητας και πλήθος ψευδαισθήσεων για την πραγματικότητα αλλά και για τον ρόλο του στη διαμόρφωσή της.