Γρηγόρης Τζιοβάρας

Αναρωτιέμαι, ειλικρινά, οι χιλιάδες σύνεδροι από όλη την Ελλάδα, αλλά και από το εξωτερικό, που συγκεντρώθηκαν επί τρεις ημέρες στην Αθήνα, επιστρέφοντας στους τόπους κατοικίας και επαγγελματικής δράση τους, ποιες εντυπώσεις θα μεταφέρουν στις οικογένειες τους, στον φιλικό και άλλο περίγυρο τους, στους ομοϊδεάτες τους που τους ψήφισαν για να συμμετάσχουν στο συνέδριο.

Θα τους πουν άραγε ότι μπήκαν σε τόσο κόπο -και έξοδα, επίσης- για να λάβουν μέρος σε μια πολυδάπανη κομματική εκδήλωση, στην οποία κυριάρχησε η ιδεοληπτική –ου μην αλλά και ψηφοθηρική- εμμονή του νεόκοπου στη συμβατική κεντροδεξιά παράταξη Μάκη Βορίδη για τις επιπτώσεις που έχει στη σημερινή πελώρια οικονομική κρίση η πολιτική που άσκησε πριν από τρεις δεκαετίες ο Ανδρέας Παπανδρέου;

Αναμφισβήτητα, δεν μπορεί να έχει κανείς απαίτηση από τον κ. Βορίδη και όλους όσοι γαλουχήθηκαν πολιτικά στους (ακροδεξιούς) χώρους που ο ίδιος κινούνταν όλα τα προηγούμενα να συμπαθήσουν τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να διατηρούν τις απόψεις τους και να εξακολουθούν να στέκονται κριτικά, ακόμη και επικριτικά, απέναντι στον από χρόνια «δαιμονοποιημένο» ηγέτη της αντίπαλης τους παράταξης.

Εκείνο, ωστόσο, που δεν μπορεί να γίνεται ανεκτό είναι στελέχη πρώτης γραμμής του μεγαλύτερου κυβερνητικού κόμματος, όπως είναι ο συγκεκριμένος βουλευτής που κατέχει το αξίωμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, να προσπαθούν να στενέψουν τόσο πολύ τα όρια των ευθυνών για τη σημερινή κρίση, ανάγοντάς τα, μάλιστα, σε μια συγκεκριμένη και σχετικά μικρή περίοδο του παρελθόντος και αγνοώντας πλήρως το τι επακολούθησε.

Θα παίξει το παιχνίδι του κ. Βορίδη αν επιχειρήσει να επιχειρηματολογήσει κανείς αναλυτικά για το ποια ήταν η Ελλάδα του 1981 –με όλα τα στραβά και τα ανάποδα που προφανώς έγιναν και τότε- και πως μετεξελίχθηκε στις δεκαετίες του 1990 και του 2000, πριν πέσει στα βράχια το 2009, όταν ήλθαν στην επιφάνεια χρόνιες παθογένειες.
Δεν μπορεί, όμως, να μην επισημανθεί ότι οι μεγάλες παθογένειες, κυρίως στον οικονομικό τομέα, που σε κάποιο βαθμό προϋπήρχαν της εποχής του Ανδρέα (όπως π.χ. η έλλειψη σοβαρής παραγωγικής υποδομής), όχι μόνον δεν διορθώθηκαν, αλλά μάλλον επιδεινώθηκαν επί των διαδόχων του (υπερδανεισμός, κλπ). 

Άλλωστε, όσο και αν είναι πολύ νωρίς ακόμη για να γίνει ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση στο ισοζύγιο της προσφοράς μιας προσωπικότητας όπως ο Ανδρέας που εξήψε όσο λίγοι πάθη –λατρείας αλλά και μίσους-, είναι πολύ αργά για να αναζητείται σε τόσο παρελθόντα χρόνο ένας και μόνον «αποδιοπομπαίος τράγος» για να φορτωθεί όλα τα μνημονιακά δεινά που υφιστάμεθα την τελευταία τριετία.

Γι΄ αυτό και η ιστορική ακροβασία που συνιστούν οι ισχυρισμοί του κ. Βορίδη δεν είναι παρά μια απόπειρα εξαπάτησης των χειμαζόμενων πολιτών, ένα βολικό και -συνάμα παραλυτικό- «άλλοθι» για να μη γίνει απολύτως τίποτε ή, και αν είναι να γίνει κάτι, να μην θίξουμε το «δικό μας» ακροατήριο, τη «δική μας» πελατεία.
Σε κάθε περίπτωση, η «Νέα Ελλάδα» που επαγγέλθηκε στο κομματικό του συνέδριο ο κ. Σαμαράς θα αργήσει πολύ να ανατείλει όσο στα ηγετικά κλιμάκια της παράταξης του φιλοξενούνται πρόσωπα με τόσο παλαιές, παμπάλαιες νοοτροπίες που αναπαράγουν τη φαυλότητα του παρελθόντος.

Η «Νέα Ελλάδα» αυτό που περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο απαιτεί είναι ευθυκρισία, ειλικρίνεια και συλλογική δουλειά. Ευθυκρισία για το παρελθόν, ειλικρίνεια για το παρόν και συλλογική δουλειά για το μέλλον.