Μακάρι να ήταν… «σαμποτάζ»!

Από μια πρώτη άποψη, είναι απορίας άξιο ότι, σε μια χώρα που σπανίως συναντά κανείς ανθρώπους οι οποίοι να ανταποκρίνονται στα καθήκοντα τους, συναντά κανείς τόσο πολλούς που πιστεύουν πως όλα όσα γίνονται αποτελούν προϊόντα οργανωμένης δράσης που κάποιοι τα ενορχήστρωσαν και τα έφεραν εις πέρας. Το ενδεχόμενα να συμβαίνουν κάποια πράγματα από απλή και… αδολη βλακεία δεν περνά από το νου τους.

Σε μια δεύτερη ανάγνωση, ωστόσο, η εξήγηση γι΄ αυτές τις εδραιωμένες συνωμοσιολογικές πεποιθήσεις είναι μάλλον απλή: Οι άνθρωποι που συνήθως δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αναζητούν σχεδόν πάντοτε ένα βολικό άλλοθι που να δικαιολογεί την αδράνεια και την απραξία τους, για την οποία δεν μπορεί παρά να ευθύνονται κάποιες «σκοτεινές δυνάμεις που λειτούργησαν υπογείως».

Έχοντας ξυπνήσει αξημέρωτα το πρωί της Κυριακής, επειδή ήδη από το προηγούμενο βράδυ ήταν διάχυτη η αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το σύστημα ψηφοφορίας που είχε εγκαταστήσει η εταιρία με την οποία είχε συμβληθεί η Νέα Δημοκρατία, επισκέφθηκα σχεδόν με το που τα άνοιξαν τα κοντινά στο σπίτι μου εκλογικά κέντρα για να κάνω «αυτοψία».

Διαπιστώνοντας εκεί ότι η ψηφοφορία δεν μπορούσε να ξεκινήσει γιατί το πληροφορικό σύστημα δεν λειτουργούσε, τηλεφώνησα, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, σε αρμόδια στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, που είτε ήταν ξύπνια ή τα ξύπνησε το τηλεφώνημά μου. Μου παρείχαν τις διαβεβαιώσεις που και οι ίδιοι είχαν από την εταιρία ότι το πρόβλημα ήταν παροδικό και «εντός ολίγου όλα θα κυλήσουν ομαλά».

Δίχως να είμαι ειδικός στους υπολογιστές, δεν πείστηκα με την, ίσως, απλοϊκή σκέψη ότι, εφόσον, όπως μου μετέφεραν, το «μπλακ άουτ» του ηλεκτρονικού συστήματος ήταν γενικευμένο, δεν έβλεπα τον τρόπο με τον οποίο θα επανερχόταν το σύστημα, αφού δεν λειτουργούσε πουθενά.

Παρά ταύτα, μετέδωσα την είδηση για τα «μεγάλα προβλήματα» που δεν επέτρεπαν την έναρξη της ψηφοφορίας, όπως και τις διαβεβαιώσεις ότι «θα ξεπεραστούν». Αλλά χωρίς να ρισκάρω, από την πρώτη εκείνη στιγμή, την πρόβλεψη ότι η ψηφοφορία οδηγούνταν όχι απλά σε αναβολή αλλά σε ματαίωση, όπως και έγινε περίπου τρεις ώρες αργότερα.  

Μεταφέρω τη μικρή αυτή προσωπική εμπειρία για να δείξω τον αρειμάνιο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν οι πραγματικά υπεύθυνοι για το φιάσκο που ακολούθησε και ορισμένοι από τους οποίους εκ των υστέρων κατέφυγαν στις θεωρίες συνωμοσίας περί «σαμποτάζ» που έγινε από… ακατονόμαστους «σαμποτέρ».

Ενθυμούμενος και τους καβγάδες που πριν από μερικές εβδομάδες είχαν ξεσπάσει όταν ο κ. Βαγγέλης Μεϊμαράκης εισέβαλε σε συνεδρίαση της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής για να καταγγείλει ευθέως και ονομαστικά ότι στελέχη της Συγγρού ήθελαν να στήσουν «μαϊμουδιά με την εταιρία», πιστεύω ειλικρινά ότι θα ήταν ευχής έργο για τη Νέα Δημοκρατία αν όλα όσα έγιναν την περασμένη Κυριακή ήταν, όντως, αποτέλεσμα «σαμποτάζ».

Το δυστύχημα, όμως, είναι ότι η Νέα Δημοκρατία και τα στελέχη της δεν είναι επ΄ ουδενί σε θέση να οργανώσουν σαμποτάζ, αλλά ούτε καν στοιχειώδεις λειτουργίες να διεκπεραιώσουν. Γι΄ αυτό, άλλωστε, παρότι έχουν χιλιάδες στελέχη ανά την επικράτεια, χρειάστηκαν έξωθεν βοήθεια από ιδιωτική εταιρία για να οργανώσουν την εκλογική διαδικασία.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι, στην πραγματικότητα, ένας χρεωκοπημένος, από κάθε άποψη, οργανισμός, όχι μόνον γιατί χρωστάει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και έχει επί έξη μήνες απλήρωτους τους υπεράριθμους υπαλλήλους του που περιφέρονται στο κτίριο μέχρι που να τους κάνει έξωση ο ιδιοκτήτης του.

Το πρόβλημα, βεβαίως, της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι οικονομικό. Είναι, πρωτίστως, πολιτικό και ιδεολογικό. Έχει, κυρίως, να κάνει με τις νοοτροπίες από τις οποίες διακατέχονται όσοι βρίσκονται στην κορυφή της –τυπικής και άτυπης- κομματικής πυραμίδας και αντιμετωπίζουν τη διατήρηση του κόμματος αποκλειστικά και μόνο ως μηχανισμό στην υπηρεσία της δικής τους ύπαρξης και της προσωπικής τους ματαιοδοξίας.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δεν προκαλούν ιδιαιτέρως μεγάλη έκπληξη οι σχέσεις καχυποψίας μεταξύ των τωρινών διεκδικητών της αρχηγίας αλλά και οι φόβοι ότι θα παραβιαστεί το αδιάβλητο της ψηφοφορίας που είναι ο λόγος για τον οποίο κατέφυγαν σε μια ιδιωτική εταιρία, η οποία, όπως φαίνεται, επελέγη με τους παραδοσιακούς πελατειακούς όρους –έπαιρνε «ψιλοδουλειές» όταν η ΝΔ στην εξουσία.

Όλα, εξάλλου, μαρτυρούν ότι η πελατειακή λογική με την οποία έγινε η επιλογή της εταιρίας είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν μπόρεσε να φέρει εις πέρας ένα σχετικά πολύπλοκο έργο που ήταν η παρεμπόδιση διπλοψηφιών –τύφλα να έχουν τα δένδρα που… ψήφισαν μαζικά το 1961- σε περίπου 1.200 κάλπες που έπρεπε να είναι διασυνδεδεμένες με τους εκλογικούς καταλόγους του υπουργείου Εσωτερικών.

Εν κατακλείδι, αν υπήρχαν στη Νέα Δημοκρατία του 2015 δυνάμεις ικανές να κάνουν, έστω εσωκομματικά, «σαμποτάζ», δεν θα είχε καταλάβει με τόση άνεση στην διακυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας και ούτε θα στρογγυλοκάθονταν στις καρέκλες της εξουσίας τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που, υπό άλλες συνθήκες, μόνον ως… «καταληψίες» θα έμπαιναν στα υπουργεία.