Μνημόσυνα, κορδέλες και περισσή υποκρισία

Η προφανής πρόθεσή τους που ήταν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, δεν άργησε να γίνει αντικείμενο συζήτησης στις παρέες, αφού ξεχώριζαν όχι μόνον επειδή ήταν οι μόνοι που περιφέρονταν χωρίς να κρατούν ψώνια, αλλά και για άλλα χαρακτηριστικά που τους έκαναν αναγνωρίσιμους, όπως ο επιμελώς ατημέλητος ενδυματολογικός κώδικας που ακολουθούσαν ή τα έντυπα που επιδεικτικά κρατούσαν ανά χείρας.

«Ποιοί είναι αυτοί που δεν σταματούν να πηγαίνουν πέρα δώθε;», απόρησε ένας από τους συνδαιτυμόνες μιας μεγάλης παρέας που απολάμβανε το τσίπουρο. «Μήπως δεν βρίσκουν τραπέζι για να καθίσουν;» αναρωτήθηκε ένας άλλος. «Μην ανησυχείτε…», τους καθησύχασε γνώστης προσώπων και καταστάσεων της περιοχής. Και αφού εξήγησε ότι πρόκειται για τοπικούς παράγοντες της κυβερνητικής παράταξης, με παιγνιώδη διάθεση συμπλήρωσε: «Είναι ακόμη άμαθοι από τις καρέκλες που έχουν και χρειάζεται να περπατήσουν για να… ξεπιαστούν».

Η εικόνα την οποία παρουσίαζαν παρέπεμπε στον στίχο «…ήρθε ο βουλευτής στο χωριό βόλτες από εκεί και από εδώ» που τραγουδούσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τη δεκαετία του ΄70 στο δίσκο με τίτλο «Τα αγροτικά». Η σχετική επισήμανση που έκανε ένας από την παρέα έδωσε το έναυσμα για να ανάψει η συζήτηση για τη μετάλλαξη των ανθρώπων οι οποίοι μέχρι πριν από πολύ λίγα χρόνια εμφανίζονταν ως «Αγανακτισμένοι» των πλατειών και λοιδορούσαν τις συνήθειες των παλαιών πολιτευτών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να παρίστανται και να… χαιρετίζουν σε συνεστιάσεις και πανηγύρια, αλλά και σε γάμους, βαπτίσεις, κηδείες και μνημόσυνα για να… «αντλούν πελατεία».

«Τους έχουν ξεπεράσει τους παλαιούς», ήταν το σχόλιο ενός άλλου από την ομήγυρη που μετέφερε –με ονόματα βουλευτών από το παρόν και το παρελθόν- την εμπειρία από όμορο νομό που είναι πολυεδρική περιφέρεια και έχει εξ αυτού έντονο εσωκομματικό ανταγωνισμό. 
«Επειδή ο ρόλος τους είναι απολύτως περιορισμένος, αφού ακόμη και για να υποβάλουν ερώτηση στη Βουλή χρειάζονται άδεια από το κόμμα, η μόνη δραστηριότητα που τους έχει απομείνει είναι η συμμετοχή σε κοινωνικές εκδηλώσεις», συμπλήρωσε: «Και μάλιστα σε εκδηλώσεις που γίνονται σε προστατευμένο περιβάλλον. Αποφεύγουν τα μεγάλα πανηγύρια που, λόγω και της κατανάλωσης αλκοόλ, μπορεί να ακουστούν αποδοκιμασίες και… προτιμούν κηδείες και μνημόσυνα που τα πράγματα είναι πιο ελεγχόμενα». 

Μοιραία η συζήτηση μεταφέρθηκε και στην επικαιρότητα με τα απανωτά εγκαίνια που χωρίς συστολή έγιναν το προηγούμενο διάστημα από κυβερνητικούς αξιωματούχους οι οποίοι χωρίς αιδώ έστησαν πανηγύρια και έκοψαν κορδέλες σε έργα τα οποία, εκτός του ότι άλλοι τα σχεδίασαν και τα υλοποίησαν, παρέμεναν ημιτελή και ανολοκλήρωτα. Ήταν τα ίδια έργα στα οποία δεινοπάθησαν εκατοντάδες χιλιάδες οδηγοί που μετακινήθηκαν τις μέρες του Πάσχα έχοντας την…. απρονοησία να εμπιστευτούν τους «κλαίοντες» υπουργούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και να πιστέψουν ότι οι καινούργιοι εθνικοί δρόμοι, αφού «βαφτίστηκαν» και εγκαινιάστηκαν, θα ήταν και έτοιμοι προς χρήση. 

Τον καμβά της ψηφοθηρικής υποκρισίας ολοκλήρωσαν οι αναφορές που έκαναν αρκετοί από την ομήγυρη στους άκρως αντιφατικούς ισχυρισμούς των νεόκοπων «πολιτευτάκηδων» που από τη μια χλεύαζαν το Άγιο Φως και τη μεταφορά του από τα Ιεροσόλυμα και από την άλλη έτρεχαν στην περιφορά του Επιταφίου. Των «πολιτευτάκηδων» οι οποίοι αργότερα συμμετείχαν ανενδοίαστα στην ακολουθία της Ανάστασης για να τους δείξουν οι κάμερες και δεν είχαν καμία δυσκολία να «ενοχοποιήσουν» τον… Αδαμάντιο Κοραή για τις αμετροέπειες περί παγανισμού που οι ίδιοι είχαν προηγουμένως απρόκλητα εκστομίσει.

Με αυτά και αυτά, η κοινή συνισταμένη των εντυπώσεων που εκφράστηκαν στη συγκεκριμένη παρέα, αλλά και σε πολλές άλλες που σχηματίστηκαν τούτες τις γιορτινές μέρες, κατέτεινε στην επισήμανση του κινδύνου να αποδειχθούν πέρα για πέρα φρούδες οι ελπίδες όλων όσοι πίστεψαν ότι τα δεινά που μας βρήκαν τα τελευταία χρόνια θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια ταχεία αλλαγή. Το νέο πολιτικό προσωπικό μοιάζει, δυστυχώς, να είναι πιο παλαιό από το παλαιό που αντικατέστησε. Παλαιό σε νοοτροπίες και σε συμπεριφορές. Και ακόμη παλαιότερο πελατειακές πρακτικές. 

Γι΄ αυτό και δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη ότι, όπως καταγράφεται σε όλες ανεξαιρέτως τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, στη βούληση των συντριπτικά περισσοτέρων πολιτών η παρουσία του υφιστάμενου συστήματος εξουσίας δεν προοιωνίζεται τίποτε το ελπιδοφόρο. Ούτε, φυσικά, μπορεί να εγγυηθεί την πολυαναμενόμενη επιστροφή στην κανονικότητα.