Τα νεύρα ενός περιστασιακού ενοίκου…

Από την εποχή που το αυστηρό τυπικό επέβαλε τους βουλευτές να προσέρχονται στο Μέγαρο κατά μόνας και χωρίς συνοδεία ούτε καν των γραμματέων τους, έως τις μέρες μας που στις ορκωμοσίες πλημμυρίζουν το προαύλιο και τα θεωρεία από συγγενείς και φίλους των μελών της Εθνικής Αντιπροσωπείας που θέλουν να είναι δίπλα στους εκλεκτούς τους αυτή την ξεχωριστή ημέρα, πολλά έχουν αλλάξει στη συγκεκριμένη τελετουργία.

Εκείνο, ωστόσο, που έχει μείνει αναλλοίωτο στην πορεία των χρόνων είναι το κοντράστ των συναισθημάτων που αποτυπώνεται στα έδρανα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης.

Ένα κοντράστ που είναι ιδιαίτερα έντονο όταν η αμείλικτη ετυμηγορία της κάλπης ορίζει, εκτός από τις αλλαγές στη σύνθεση των προσώπων που κάθονται στα κοινοβουλευτικά έδρανα, ότι έχουμε και εναλλαγή των κομμάτων στη νομή της εξουσίας.

Χωρίς την παραμικρή δόση χαιρεκακίας, είναι πραγματικά απολαυστικό να βλέπεις τέως μεγαλοσχήμονες αξιωματούχους της απελθούσας κυβέρνησης που μερικές εβδομάδες νωρίτερα περπατούσαν στους διαδρόμους ως παραφουσκωμένοι διάνοι και σύχναζαν μόνον στα κυβερνητικά έδρανα, να κυκλοφορούν πλέον κατσούφηδες και σχεδόν ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων να προσπαθούν να βολευτούν στα ταπεινά βουλευτικά καθίσματα.
Παρότι τέτοιες σκηνές είναι μονίμως επαναλαμβανόμενες, σπανίως συναντά κανείς πολιτικούς, οι οποίοι να είναι συμφιλιωμένοι με τη νίκη και την ήττα, που -όσοι είμαστε απέξω από τον χορό- ξέρουμε ότι εναλλάσσονται. Διότι, στο τέλος – τέλος αυτή είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας, όπως -παραδόξως πως- αναγνώρισε ο Αλέξης Τσίπρας στις δηλώσεις που έκανε το βράδυ της 7ης Ιουλίου για το εκλογικό αποτέλεσμα.

Το «εκεί που είσαι ήμουνα, εδώ που είμαι έρθεις», είναι μεν μια παρηγοριά για πολλούς από όσους χάνουν τα προνόμια της εξουσίας, πλην, όμως, η πλειονότητα εκείνων που τα απολαμβάνουν δεν σκέπτονται κατ΄ αυτόν τον τρόπο. Γι΄ αυτό και όταν περνούν στα έδρανα της αντιπολίτευσης δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με το… πεπρωμένο της αστικής Δημοκρατίας που δεν έχει μόνιμους νικητές.

Όποιος είδε τη θλίψη που αποτυπώνονταν στις φυσιογνωμίες πολλών στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά τη χθεσινή κοινοβουλευτική πρεμιέρα μπορεί να καταλάβει σε τι ακριβώς αναφερόμαστε.
Μάλλον επειδή δεν είχαν συμφιλιωθεί με αυτό το ενδεχόμενο –θυμηθείτε την υπεροψία που απέπνεαν δηλώσεις του τύπου «δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να χάσουμε τις εκλογές…»- οι τέως κυβερνώντες έδειχναν ότι το έφεραν πολύ βαρέως που από τα ψηλά βρέθηκαν στα χαμηλά.

Κοιτώντας τους χθες μου ήρθε κατά νου μια καταπληκτική φράση που είχε χρησιμοποιήσει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης όταν πριν από οκτώ μήνες είχε πέσει θύμα μιας άθλιας σκευωρίας η οποία στόχευε να πλήξει το κύρος του μέσα από το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών του επειδή τάχατες είχε γίνει αποδέκτης μιζών.

«Η Ιστορία δεν γράφεται από τους περιστασιακούς ενοίκους της εκτελεστικής εξουσίας», είχε δηλώσει στις 14 Νοεμβρίου 2018, προκαλώντας την έντονη αντίδραση μιας πλειάδας ΣΥΡΙΖΑίων αξιωματούχων, αλλά και των φερεφώνων τους, που αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι επειδή ο πρώην πρωθυπουργός δεν τους αναγνώρισε δικαίωμα στη… μονιμότητα παραμονής στην εξουσία.

Με προεξάρχοντα τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, είχαν εκφράσει τη (δήθεν) ιερά οργή τους επειδή κάποιος τόλμησε να τους χαρακτηρίσει «περιστασιακούς ενοίκους της εκτελεστικής εξουσίας». Ανέτρεξα στα επίσημα πρακτικά εκείνης της συνεδρίασης για να παραθέσω αυτούσια τα λόγια που χρησιμοποίησε ο τότε πρωθυπουργός από το επίσημο κοινοβουλευτικό βήμα.

«Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να θεωρούν τον εαυτό τους και να αισθάνονται μόνιμοι ιδιοκτήτες του τόπου και τότε αλλά και σήμερα», είπε ο κ. Τσίπρας απαντώντας στην προαναφερθείσα δήλωση του Κώστα Σημίτη.

Απευθυνόμενος δε στη Φώφη Γεννηματά, συμπλήρωσε: «Και, βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να θεωρείτε ότι όποιος έχει την εντολή του ελληνικού λαού να βρίσκεται σήμερα στη θέση της εκτελεστικής εξουσίας –και δεν βρίσκεται, βεβαίως, στη δική σας παράταξη ή την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας- είναι ένας περιστασιακός ένοικος της εκτελεστικής εξουσίας, νοικάρης δηλαδή στη δική σας ιδιοκτησία».
Δεν σταμάτησε, όμως, εκεί. «Θέλω, λοιπόν, να σας πω και σε εσάς –αλλά να το ακούει και ο κ. Μητσοτάκης- ότι ιδιοκτήτης σε αυτόν τον τόπο είναι ο ελληνικός λαός και κανένας άλλος και ότι όλοι είμαστε περιστασιακοί και εσείς και εμείς. Ο ελληνικός λαός είναι ιδιοκτήτης», συνέχισε.

Και, υπό τα «χειροκροτήματα από τις πτέρυγες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ», όπως καταγράφεται στα πρακτικά, ο κ. Τσίπρας κατέληξε λέγοντας τας εξής: «Πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσετε έτσι, θα είναι ο ελληνικός λαός που θα σας δώσει απόφαση για μόνιμη έξωση από το πολιτικό στερέωμα…».

Είναι μετά να μην είναι μουτρωμένος στη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής κατά την οποία έβλεπε για πρώτη φορά να κάθεται στη θέση του εκείνος για τον οποίο πριν από λίγους μήνες πίστευε ότι οδηγείται σε «μόνιμη έξωση από το πολιτικό στερέωμα»;

Ας μην τον αδικούμε, όμως. Έχει νεύρα, πολλά νεύρα, όπως έδειξε στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία απείλησε τους βουλευτές του «να μην τα πάρω στο κρανίο…».
Θα του περάσουν, πάντως. Η αντιπολίτευση είναι μια καλή άσκηση και ο χρόνος όλα τα γιατρεύει!