Μαζέψτε τους, δεν τους πληρώνουμε για να μας δέρνουν…

Χτες το βράδυ καλύπτοντας την πλατεία Συντάγματος για μια ακόμη φορά ανακαλύψαμε πως στην ελληνική αστυνομία δυστυχώς υπηρετούν και άνθρωποι που μόνο η φράση «ψυχολογικά ασταθής» μπορεί να τους χαρακτηρίσει.

Έχω γράψει στο παρελθόν για την άμεση ανάγκη ψυχολόγοι να παρακολουθούν τους αστυνομικούς σε συχνή βάση και να πραγματοποιούν εκτιμήσεις για το πόσο είναι ικανοί να εργάζονται σε θέσεις όπως αυτές των ΜΑΤ.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι μέσα σε αυτό το κομμάτι της Αστυνομίας που χρησιμοποιούν την εξουσία που τους δίνει η στολή για να βγάζουν απωθημένα, ψυχολογικά τραύματα της παιδικής τους ηλικίας και άλλα κόμπλεξ πάνω στα ταλαίπωρα κορμιά διαδηλωτών, συνταξιούχων και προσφάτως δημοσιογράφων.

Χτες διαπίστωσα για πολλοστή φορά ότι η αστυνομία –φυσικά “εκτελώντας διαταγές” θα μου πείτε, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρη θα σας απαντήσω- κάνει δυστυχώς ΠΟΛΥ λάθος την δουλειά της.

Θα σας παραθέσω απλά τα γεγονότα όπως τα είδα με τα ίδια μου τα μάτια  

Χτες στο Σύνταγμα δεν υπήρχαν πολλοί διαδηλωτές. Γύρω στις εφτά παρά τέταρτο οι διαδηλωτές έκλεισαν την Λεωφόρο Αμαλίας ακριβώς μπροστά από την Βουλή και παρατάχτηκαν μπροστά στον φράχτη. Πολλές γυναίκες μεγάλης ηλικίας διαπληκτίστηκαν με τα ΜΑΤ λεκτικά λέγοντας τους πως θα έπρεπε να είναι γυρισμένοι ενάντια στην Βουλή όχι στους διαδηλωτές και άλλα τέτοιου τύπου. Τίποτα το ασυνήθιστο δηλαδή, ακόμα μια κλασική συγκέντρωση.

Ξαφνικά τα ΜΑΤ, αρχίζουν και απωθούν τον κόσμο προς τα κάτω προς την πλατεία Συντάγματος προφανώς με εντολές να ανοίξει και πάλι ο δρόμος μπροστά από την Βουλή. Θα σημειώσω εδώ ότι οι διαδηλωτές απλώς στέκονταν στο κράσπεδο χωρίς να προκαλούν ή να δημιουργούν πρόβλημα, δεν γινόταν τίποτα παράνομο δηλαδή, απλώς εκτελούσαν το δικαίωμα τους να διαμαρτύρονται ειρηνικά.

Κατά την απομάκρυνση των διαδηλωτών τα ΜΑΤ αρχίζουν να επιδεικνύουν μια πολύ βίαιη συμπεριφορά σπρώχνοντας τον κόσμο. Μια κυρία διαμαρτυρόμενη για τις σπρωξιές τρώει μια ασπίδα στην κοιλιά. Όταν απαιτεί το όνομα του ΜΑΤατζή που την χτύπησε αυτός της απαντάει «τώρα αυτό τι είναι, μαγκίτσες? Θα μου κλάσεις τα αρ…α που θες και όνομα. Προχώρα λέμε». Η γυναίκα τον φωτογραφίζει, λέγοντάς του ότι εφόσον δεν έχεις διακριτικά και δεν μου λες το όνομα σου θα σε φωτογραφίσω και θα σου κάνω μήνυση. Ο αστυνομικός της παίρνει το κινητό και αρχίζει να την χτυπά. Επεμβαίνουν πολίτες και η κυρία παίρνει πίσω το κινητό της.

Σε εκείνο το σημείο βρίσκονται οι περισσότεροι συνάδελφοι δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ οι οποίοι σπρώχνονται από μια διμοιρία που βρισκόταν από την πλευρά της γωνίας του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία. Ενημερώνουν τα ΜΑΤ ότι είναι δημοσιογράφοι, διαμαρτύρονται ότι δεν τους αφήνουν να κάνουν την δουλειά τους και το σπρώξιμο αρχίζει και γίνεται πιο βίαιο συνοδευόμενο από κλωτσιές από συγκεκριμένους αστυνομικούς των ΜΑΤ (συμμετέχει και ο νεαρός ΜΑΤΑτζης με το στόμα - βόθρο που ανέφερα παραπάνω).

Μια γιατρός εθελόντρια της Πλατείας Συντάγματος, που φορούσε μάλιστα και το χαρακτηριστικό κόκκινο μπλουζάκι με τα διακριτικά του σταυρού, βρίσκεται και αυτή στο μπουλούκι, πέφτει από χτυπήματα των ΜΑΤ στο πεζοδρόμιο! Εκεί αρχίζει και μια πιο έντονη εντελώς απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ όπου χτυπήθηκε και ο φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος μαζί με δύο τρεις άλλους συναδέλφους.

Θα σημειώσω εδώ ότι ήμασταν περίπου 50 ήσυχοι πολίτες, δημοσιογράφοι και ηλικιωμένοι που επειδή διαμαρτυρηθήκαμε λεκτικά για την αντιδημοκρατική και παράνομη συμπεριφορά των ΜΑΤ φάγαμε ξύλο και σπρώξιμο. Αυτό δεν ξέρω πως το χαρακτηρίζετε εσείς εγώ το λέω πάντως κατάχρηση εξουσίας - αν θέλω να είμαι επιεικής.

Περίπου 30 δευτερόλεπτα μετά και αφού το συμβάν σταματά, η διμοιρία κατευθύνεται προς τον Άγνωστο στρατιώτη, ο υπεύθυνος της διμοιρίας ένας κοντός τροφαντός αστυνομικός, λαμβάνει κλήση από τον διοικητή του και τον ακούω να λέει «όχι τι λέτε κύριε διοικητά, δεν έχει συμβεί κανένα περιστατικό με δημοσιογράφους, δεν έχουμε χτυπήσει κανέναν, επικρατεί απόλυτη ηρεμία, λένε ψέματα»!

Αυτός ο άνθρωπος διοικεί διμοιρία των ΜΑΤ. Ένας ξεδιάντροπος δειλός ψεύτης…Τι να πει κανείς…Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Κύριε Χρυσοχοίδη για μια φορά τιμωρήστε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί όσοι φάγαμε ξύλο χθες πληρώνουμε φόρους και κατά συνέπεια τους μισθούς τους. Δεν είναι λίγο οξύμωρο να τους πληρώνουμε για να μας δέρνουν;