Ο λύκος κι αν εγέρασε – ή, κρύβοντας ένα ρολόι των 55.000 ευρώ…

Μιλούν πολλοί για ένα νέο και πρωτοφανές σε αστάθεια πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας που προβληματίζει ειδικούς, εκλογολόγους, πολιτικούς αλλά και ψηφοφόρους. Η ουσία του πολιτικού σκηνικού όμως και κυρίως η προσέγγιση των πολιτικών παραμένει η ίδια. Τόσο παλιά που μυρίζει ναφθαλίνη.

Βλέποντας ειδήσεις αυτές τις ημέρες άκουσα την είδηση για το «περίφημο» ρολόι του Σαρκοζί μάρκας Patek Philippe που του είχε δωρίσει αμέσως μετά τον γάμο του η σύζυγος του Carla Bruni. Σύμφωνα με τον γαλλικό τύπο, ο Νικολά έβγαλε για πρώτη φορά το ρολόι του για να μην προκαλέσει -λόγω της ιδιαίτερης αξίας του- τους ψηφοφόρους.

Στην Ελλάδα του Μνημονίου κάτι τέτοιο δεν περνάει ακόμα από τα μυαλά των πολιτικών μας. Συνεχίζουν και προκαλούν και οι Καίσαρες και οι σύζυγοι τους. Πολλές φορές ειδικότερα οι σύζυγοι, που καθότι πεινασμένες ως τα τώρα, ξεμυαλίζονται από το αναπάντεχο χρήμα και ακουμπάνε μισθούς ολόκληρους για ένα ζευγάρι γόβες που θα μοστράρουν στην δεξίωση του πρέσβεως.

Δεν ξέρω αν ο Νικολά έχει περισσότερο τακτ από τους δικούς μας πολιτικούς, ή απλά είναι καλύτερος στο παιχνίδι των εντυπώσεων και την υποκρισία. Ο εκάστοτε «Γκόρτσος» υιοθετεί ένα από τα εξής δύο προφίλ – είτε θέλει να το παίξει σεμνός, πτωχός, λιτός και φυσικά τίμιος, είτε θεωρεί ότι όσο πιο ακριβά και καλά γούστα έχει, τόσο περισσότερο η ατσαλάκωτη, καθώς πρέπει και γκλαμουράτη εικόνα του, θα «εμπνεύσει» τον λαό για να τον ψηφίσει. Σε κάθε περίπτωση και τα δύο μοντέλα πολιτικής συμπεριφοράς κυριαρχούν στην σημερινή Ελλάδα και είναι τόσο παλιά και τόσο μπαγιάτικα που φυσικά δεν συγκινούν την πλειοψηφία.

Αυτό είναι ίσως και ένα από τα ζητήματα που θα πρέπει να προβληματίσουν και πολιτικούς και ψηφοφόρους. Οι μεν ψηφοφόροι θα πρέπει να δουν πίσω από την επιφάνεια, και να εστιάσουν στην ουσία –και αν θέλετε και στα τυπικά προσόντα των υποψηφίων- και οι δε πολιτικοί θα πρέπει επιτέλους να μιλήσουν με απλότητα, αλήθεια και ειλικρίνεια στον εν δυνάμει ψηφοφόρο τους.

Δυστυχώς για τους πολιτικούς, προσωπικά δεν ορκίζομαι ότι θα δούμε κάποια αλλαγή. Δυόμισι εβδομάδες πριν τις εκλογές τους ακούω να συνεχίζουν να αλληλοκατηγορούνται, να θεωρούν εαυτούς αλάθητους, να μην έχουν τίποτα ουσιαστικό να πουν (λυπάμαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια κύριοι) σε ερωτήματα απλά όπως - από πού θα περικοπούν οι δαπάνες για την προσαρμογή των περίπου δώδεκα δις ως το 2014.

Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές τους με την Τρόικα. Πώς θα συνεχιστεί η μεταμόρφωση του νωθρού και σάπιου δημοσίου σε ένα πραγματικά «εύχρηστο» και παραγωγικό για τον πολίτη δημόσιο τομέα. Πως θα αποτρέψουμε επιτέλους τους άπληστους και στους διεφθαρμένους να χτίζουνε βιλάρες με μίζες που τρώνε είτε αυτοί είναι πολιτικοί είτε δημόσιοι υπάλληλοι (βλέπε ΙΚΑ Καλλιθέας). Γιατί από «θα» πήξαμε. Επειδή καιγόμαστε, στην παρούσα φάση μας ενδιαφέρει το πώς κύριοι πολιτευτές νέοι και μη.

Οι ψηφοφόροι πάλι παραμένουν η μόνη ελπίδα για να αλλάξει ουσιαστικά το πολιτικό σκηνικό. Οι Έλληνες είναι πολύ απογοητευμένοι και πολύ μπερδεμένοι. Οι περισσότεροι ίσως να μην ψηφίσουν. Η στάση τους πάντως θα είναι αυτή που θα αναγκάσει επιτέλους τους υποψήφιους πολιτικούς να αλλάξει και η γνώση και η κεφαλή τους…

Και που είτε θα συμμορφωθούν είτε θα αποσυρθούν μια και καλή.