Τρεις ώρες σεξ και κλάμα... αλλά άξιζε

Τρεις ώρες με την Adele Exarchopoulos και την Lea Seydoux. Η ζωή της Αντέλ, είναι όντως μια πολύ δυνατή ιστορία αγάπης, με καταπληκτικές ερμηνείες και μια ωμή, ρεαλιστική και αρκετά «αγγελοπουλική» ματιά.

Η ιστορία ξεκινάει στην πόλη της Lille και συγκεκριμένα στο κατώφλι του σπιτιού της Αντέλ. Η κάμερα παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής τη ζωή της 17χρονης μαθήτριας λίγο πριν αποφοιτήσει από το σχολείο για να γίνει δασκάλα. Η επερχόμενη ενηλικίωση της, αφορά την συνειδητοποίηση της ομοφυλοφιλίας της, την παρενόχληση στο σχολείο, τον μοιραίο έρωτα από μια τυχαία συνάντηση με μια μεγαλύτερη της κοπέλα (την Lea Seydoux) η οποία θα της δείξει το μονοπάτι για την αυτο-ολοκλήρωση αλλά και το πρώτο της λάθος.

Το σεξ

Το σεξ είναι σαν να βρίσκεσαι στο δωμάτιο με ένα ζευγάρι που είναι τρελά ερωτευμένο και γεμάτο πάθος, αχόρταγα θέλει να γίνει ένα. Οι σκηνές είναι πάρα πολύ ωμές, και υπήρξαν και κάποιοι που μάλλον ντράπηκαν ή ένιωσαν άβολα με τον ρεαλισμό και την ωμή σεξουαλικότητα και έφυγαν από την αίθουσα. Παρ' όλα αυτά, οι σκηνές αυτές και ειδικά η πρώτη σεξουαλική επαφή που έχει και τη μεγαλύτερη διάρκεια, ήταν απαραίτητες. Ακριβώς όπως ο 9λεπτος βιασμός της Μόνικα Μπελούτσι στην -επίσης γαλλική- Irreversible, το απόλυτο πάθος, ο μεγάλος έρωτας έπρεπε να αφήσει το σημάδι του στην ψυχή του θεατή.

Οι ερμηνείες

Η Αντελ Εξαρχόπουλος ήταν απλά συγκλονιστική και αποτέλεσε μια πραγματική αποκάλυψη το πόσο ώριμα και φυσικά μπήκε στο πετσί ενός τόσο δύσκολου ρόλου, μια ηθοποιός μόλις 21 ετών. Το κλάμα της, η απόγνωση της, η θλίψη της και η χαρά του έρωτα ήταν απόλυτα έκδηλες σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Ελπίζουμε να μην είναι ένας διάττοντας αστέρας και να συνεχίσει με εξίσου δυνατές ερμηνείες. Πολύ καλή και η Lea Seydoux, παίζοντας την ωριμότερη, ήρεμη δύναμη, Εμμά, η οποία όμως αποδεικνύεται σκληρότερη και πιο ανελαστική συναισθηματικά από την Αντέλ.

Ο χρόνος

Τρεις ολόκληρες ώρες. Πάντα πρέπει να υπάρχει λόγος για τρεις ώρες και ο Κεσίς φαίνεται ότι είχε τους λόγους του. Δεν βαριέσαι ούτε λεπτό και δεν καταλαβαίνεις πώς πέρασαν αυτές οι τρεις ώρες όταν βγαίνεις από την αίθουσα αλλά το μούδιασμα από την ακινησία σου υπενθυμίζει την διάρκεια της ταινίας. Μπορεί ο σκηνοθέτης να είχε τους λόγους του, μπορεί να πέρασε εύκολα αυτό το τρίωρο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε πραγματικός λόγος -ή τουλάχιστον δεν τον καταλάβαμε εμείς- για αυτές τις τρεις ώρες. Η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δυόμιση ώρες.

Παρ' όλα αυτά, είναι μια ταινία που άξιζε τον Χρυσό Φοίνικα, με εξαιρετική κινηματογραφία, μοναδικές ερμηνείες, σκληρή σκηνοθεσία, αριστοτεχνικά πλάνα, με μεγάλες ωραίες σιωπές που θυμίζουν Νουβέλ Βάγκ. Μια ταινία που πραγματικά εξυμνεί τον έρωτα και επιχειρεί να απαντήσει στο τι είναι αληθινή αγάπη και ελπίζουμε να κάνει όλους τους θεατές να ξεχάσουν το φύλο του ζευγαριού και να επικεντρωθούν στην αγάπη αυτών των δύο ανθρώπων.Όπως είπε και η Αντελ στην συνέντευξη που μας έδωσε "δεν είναι το σεξ το θέμα αλλά η αγάπη".