Hλιάνα Φωκιανάκη

Και δεν έχει άδικο ο κύριος Παναγιωτόπουλος που τονίζει -έστω και με ένα δημόσιο ευχαριστώ και ένα κάλεσμα- την θέση του Clooney για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί διάσημοι υπερασπιστές των αγαλμάτων, αξιόλογοι και καταξιωμένοι, ο καθένας στον χώρο του, άνθρωποι που θα ήταν διατεθειμένοι να βοηθήσουν στην υπεράσπιση της επιστροφής των Μαρμάρων.

Μάλιστα στη Βρετανία έγινε το 2012 και ένα debate -που διοργάνωσε το BBC- όπου ο ηθοποιός Stephen Fry, ο οποίος είναι καταρχήν υπέρ της επιστροφής εδώ και δεκαετίες και επίσης λάτρης της Ελλάδας, έπεισε την πλειονότητα των Βρετανών για την επιστροφή των Μαρμάρων.

Από τον θάνατο της Μελίνας Μερκούρη, μέχρι σήμερα -και μετά ακόμα από τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης- καμία προσωπικότητα της ελληνικής πολιτικής και πολιτιστικής σκηνής δεν διεκδίκησε με το ίδιο σθένος και πάθος την επιστροφή των Μαρμάρων όπως αυτό της Μελίνας Μερκούρη.

Ίσως υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται αθόρυβα για την επιστροφή, ή έστω για έναν “μόνιμο” δανεισμό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακούμε περισσότερους ξένους να ενδιαφέρονται για την επιστροφή -να θυμηθούμε τον Nigel Farrage- ευρωβουλευτή που προσφάτως επιτέθηκε στον πρωθυπουργό στις Βρυξέλλες, αλλά και επιτροπές από όλο τον κόσμο που συναντήθηκαν το 2012 ζητώντας να γίνει μήνυση για την “κλοπή” των Μαρμάρων από ελληνικής πλευράς, αλλά και πολλούς άλλους που δεν διστάζουν δημοσίως να τοποθετηθούν υπέρ της επιστροφής. Το ίδιο φαίνεται ότι θέλει και η βρετανική κοινωνία, αν κρίνει κανείς από τα αποτελέσματα του debate του BBC αλλά και δεκάδες άρθρα στον βρετανικό τύπο.

Σαφώς και δεν συμφέρει τους Βρετανούς να επιστρέψουν τα Μάρμαρα, γιατί πιθανώς αυτό θα ανοίξει» τον ασκό του Αιόλου για πάρα πολλά άλλα αιτήματα επιστροφής. Παρ' όλα αυτά όμως, τα Μάρμαρα έχουν μια ιδιαιτερότητα, που τα διαφοροποιεί από όποια άλλα και ταυτόχρονα ενισχύει και το επιχείρημα της επιστροφής τους. Δεν είναι ένα έργο τέχνης, είναι ένα κομμάτι από ένα έργο τέχνης που κόπηκε (κυριολεκτικά), είναι κομμάτι από ένα αρχιτεκτονικό μνημείο τεράστιας παγκόσμιας σημασίας. Είναι κομμάτι από ένα μνημείο που αντιπροσωπεύει την δημοκρατία.

Όσοι παλεύουν για την επιστροφή, όσοι ασχολούνται με το θέμα τα γνωρίζουν όλα αυτά, τα διατυπώνουν, ενημερώνουν το κοινό, άσχετα βέβαια αν οι δηλώσεις της βρετανικής πλευράς είναι πάντα παραπλανητικές.

Το ερώτημα είναι, εφόσον ξέρουμε ότι τα θέλει πίσω μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων παγκοσμίως αλλά κυρίως και η ελληνική κοινωνία, εφόσον γνωρίζουμε ότι το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι πλέον καταλληλότερο -τεχνικά, αισθητικά, δικαιωματικά, ηθικά- από το Βρετανικό Μουσείο για να τα εκθέτει... για ποιο λόγο δεν κάνουμε κάτι ουσιαστικότερο για να τα πάρουμε πίσω επιτέλους;