Hλιάνα Φωκιανάκη

Πιθανώς με έναν πολύ ανορθόδοξο τρόπο, το κορίτσι αυτό να βρήκε το θάρρος να καταφερθεί εναντίον των τριών κοριτσιών που σύμφωνα με δικές της μαρτυρίες αλλά και συμμαθητών της, την βασάνιζαν, την κορόιδευαν και (όπως αναφέρει καταγεγραμμένο περιστατικό από πέρσι) βιαιοπραγούσαν επάνω της.

Τι κάνει η ελληνική πολιτεία μετά την αυτοκτονία Γιακουμάκη; Ξέρουν μόνο να περνούν νομοσχέδια που αφορούν εξοπλιστικά ή την οικονομική κρίση με την διαδικασία του κατεπείγοντος; Δεν είναι κατεπείγον το γεγονός ότι εκατοντάδες παιδιά σε όλη την Ελλάδα πέφτουν θύματα bullying σε καθημερινή βάση; Δεν είναι κατεπείγον το γεγονός ότι ένα παιδί έφτασε στο σημείο να αυτοκτονήσει και ένα άλλο να πάρει το μαχαίρι στα χέρια του; Διότι και τα δύο θύματα έγιναν θύτες, και τα δύο θύματα πήραν τον «νόμο» στα χέρια τους: ο ένας κατά της ζωής του η μεν εικοσιδιάχρονη προσπαθώντας να φοβερίσει όπως δήλωσε τις συμμαθήτριες της για να σταματήσουν να την χλευάζουν.

Δεν είναι κατεπείγον ότι οι γονείς δεν ενημερώνονται για το πως να διαχειριστούν μια κατάσταση τέτοιου είδους; Δεν είναι κατεπείγον ότι ακόμα και οι διευθυντές των σχολών/σχολείων/παιδικών σταθμών (γιατί ναι βάσει στοιχείων από τόσο μικρές ηλικίες ξεκινούν οι ακραίες συμπεριφορές) φοβούνται να αντιταχθούν στους νταήδες και να τους επαναφέρουν σε τάξη;

Σύμφωνα με τους γονείς της εικοσιδιάχρονης και αυτοί όπως και οι γονείς του Γιακουμάκη έκαναν υπομονή. Και αυτοί όπως και οι γονείς του Γιακουμάκη, προέτρεπαν το παιδί τους να κάνει και αυτό υπομονή για να τελειώσει την σχολή γιατί «τα πράγματα είναι δύσκολα και πρέπει να βρεις δουλειά». Και αυτοί δεν είχαν το θάρρος ή την γνώση να απευθυνθούν οι ίδιοι στους bullies και να τους σταματήσουν. Πιθανώς να μην καταλάβαιναν το μέγεθος του προβλήματος. Όχι γιατί ήταν κακοί γονείς, αλλά γιατί κανείς ποτέ δεν τους ενημέρωσε για την διάσταση του προβλήματος.

Και οι δύο διευθυντές των σχολών γνώριζαν τα περιστατικά. Και δεν έκαναν ούτε καν τα απαραίτητα, καθώς και στις δύο περιπτώσεις το bullying συνέχιζε. Ο διευθυντής στην περίπτωση της εικοσιδιάχρονης Μαρίας όταν διαμαρτυρήθηκε για την ελλειπή διαχείρηση του προβλήματος την απέβαλλε κιόλας, τιμωρήθηκε το θύμα αντί να τιμωρηθούν οι θύτες.

Οι νταήδες δεν είναι σημερινό φαινόμενο, η κατάφωρη αδιαφορία της κοινωνίας μας απέναντι τους όμως είναι.

Αυτό το δεύτερο περιστατικό, που βλέπει την δημοσιότητα σε λιγότερο από ένα μήνα από τον άδικο θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Φανερώνει μια ακραία κατάσταση που έχει γιγαντωθεί εν μέσω -και ίσως εν μέρει εξαιτίας της- κρίσης. Και αφορά το πρόσωπο της κοινωνίας μας. Και είναι ένα τρομακτικό πρόσωπο αυτό που μεγαλώνει παιδιά νταήδες.