Hλιάνα Φωκιανάκη

Επαναλαμβάνει αλίμονο, τα λάθη του παρελθόντος και επιβεβαιώνει ακόμα μια φορά τους φόβους: Αληθινά αριστερός αποδεικνύεται κάποιος αφού πρώτα πάρει την εξουσία στα χέρια του.

Και αυτή είναι όπως φαίνεται η μεγαλύτερη ήττα της Αριστεράς. Και η μεγαλύτερη απογοήτευση για όσους την ψηφίσαμε. Όχι μόνο βρέθηκε κατώτερη των περιστάσεων, αλλά αμάρτησε με τον χειρότερο «αντί-αριστερό» τρόπο: Με το να γίνει τόσο αλαζονική, που Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ φαντάζουν μπροστά της μετριοπαθείς.

Μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα κατέληγε ο ΣΥΡΙΖΑ να «αλληλοτρώγεται» μόλις μήνες μετά την ανάληψη εξουσίας; «Όχι», θα πει το μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ. «Ναι», θα πει ένα μικρότερο, μεγαλύτερο σε ηλικία μέρος του σώματος, που έχει δει στο παρελθόν την Αριστερά να κανιβαλίζει τον ίδιο της τον εαυτό. 

Ο Αλέξης Τσίπρας απογοήτευσε. Και όχι τόσο για την συμπεριφορά του εκτός Ελλάδας και το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε... Αλλωστε δεν είχε και άλλη επιλογή. Δεν πιστεύω ότι όλοι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ φάγανε το παραμύθι περί σκισίματος Μνημονίων.Υπήρχαν κάποιοι που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ με ώριμη πολιτική σκέψη: Τους άλλους τους δοκιμάσαμε, για να δούμε τι θα κάνουν και αυτοί. Και ίσως αυτό ήταν και το προσωπικό θαύμα του Αλέξη Τσίπρα: Ότι ενέπνευσε την αλλαγή πολιτικής θέσης στον πολίτη, σε μια χώρα που γεννιέσαι δεξιός ή αριστερός -όπως γεννιέσαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός- και δεν αλλάζεις με τίποτα. 

«Αυτοί» όμως τους οποίους πολύς κόσμος ψήφισε, δυστυχώς ήταν αφελείς, ιδεαλιστές και άπειροι -αυτό είναι το καλό σενάριο. Το κακό είναι πως ήταν ανεύθυνοι, ανέτοιμοι, ανώριμοι και καιροσκόποι. 

Σίγουρα όμως, οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξαν σε καμία φάση της μικρής διακυβέρνησης τους Ριζοσπάστες. Δεν υπήρχε τίποτα ριζοσπαστικό στο άνοιγμα της ΕΡΤ χωρίς καμία αξιολόγηση της κατάστασης και των εργαζομένων της ΕΡΤ πριν κλείσει (ποιοι εργάζονταν και τι απολαβές είχαν σε σχέση με τις εργατοώρες και τη δουλειά που προσέφεραν) και της ίδιας της ΕΡΤ. 

Δεν υπήρχε τίποτα Ριζοσπαστικό σε νομοθεσίες που δεν έγιναν ποτέ, που θα αφορούσαν την ιθαγένεια, την ισότητα των φύλων, τον γάμο ομοφύλων. Ή την πολιτική για τους πρόσφυγες -που αυτή την στιγμή βιώνουν την μεγαλύτερη τραγωδία όντας παγιδευμένοι στην χώρα μας χωρίς καμία υποδομή για να τους περθάλψει- μια χώρα να θυμίσω, που έχει η ίδια στο παρελθόν στιγματιστεί από την προσφυγιά. 

Δεν υπάρχει τίποτα Ριζοσπαστικό στην εμμονή των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην ιδεολογία, σε βάρος της ομαλής λειτουργίας της χώρας, στην προστασία των συνδικαλιστών που υπήρξαν -θα με συγχωρέσετε- αλλά κάποιοι ναι υπήρξαν στυγνοί εκβιαστές και κλέφτες, δεν υπάρχει τίποτα ριζοσπαστικό στην πολιτιστική και τουριστική διαχείριση της χώρας που ακολουθεί την πεπατημένη της παλιάς και αραχνιασμένης δεξιάς διακυβέρνησης.

Δεν υπάρχει τίποτα ριζοσπαστικό, όταν στην μικρή της πορεία ως κυβέρνηση, δεν διακρίνεται η Αριστερά από αξιοκρατία, εργατικότητα, θέληση για αλλαγή και δικαιοσύνη. Διότι δυστυχώς ο «συνδικάλας» του ΣΥΡΙΖΑ ζει και βασιλεύει όπως αποδεικνύεται από τους ανεκδιήγητους που έχουν διοριστεί σε υπουργικές θέσεις, συμβούλια και Δ.Σ. 

Η Αριστερά των νέων προσώπων που ψηφίσαμε, αντικαταστάθηκε από «αριστεροπασόκους» των -ήντα, που γλυκάθηκαν πολύ από τις καρέκλες τους, που ήταν και πριν κρατικοδίαιτοι και παραμένουν, που δεν θέλουν να αλλάξει η βολή τους, που είχαν προσωπική ατζέντα και που δεν διστάζουν να δημιουργήσουν ακόμα και νέα κόμματα για να προβάλλουν... τι αναρωτιέμαι. Την άσπιλη ιδεολογική τους θέση; Την εντιμότητα τους; Τον ιδεολογικό τους πατριωτισμό και αγάπη για την χώρα, πάντως δεν φαίνεται να δείχνουν...

Η Αριστερά δυστυχώς όπως και μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, αποδεικνύει πως μπορεί να προδίδει τους ανθρώπους που τις βάζουν πλάτες. Και είναι προτιμότερο να μην μιλούμε για την Αριστερά αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το μεγαλύτερο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι και μετά το ΟΧΙ, θεώρησε ότι αυτό το 61% ήταν Συριζαίοι και "κίνημα" το οποίο του ανήκει και δεν συνειδητοποίησε ότι υπάρχει και μια άλλη Αριστερά, αυτή που αφορά ψηφοφόρους που είναι ιδεολογικά «αριστερίζοντες» και όχι κομματικά στελέχη ή εγγεγραμμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Που απλά ζητούν κοινωνική αλληλεγγύη, ζητούν αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, πρόοδο.
Υπήρξαν και αυτοί οι προοδευτικοί ψηφοφόροι που είδαν στον ΣΥΡΙΖΑ -με ρεαλισμό αλλά και ελπίδα ουσιαστική- πως θα είναι μια πολιτική τάση που θα αναδείκνυε ένα όραμα κοινωνικής δικαιοσύνης που ίσως να επανέφερε τις ανθρωποκεντρικές πολιτικές στην ευρωπαϊκή σκηνή. Και μια πιθανή κυβέρνηση που όντως θα διέλυε την διαφθορά και την σαπίλα του πολιτικού συστήματος. Τα όνειρα αυτά νομίζω άρχισαν να καταρρέουν με το που αποδέχτηκαν οι περισσότεροι βουλευτές τα πολυτελή αυτοκίνητα τους στις πρώτες εβδομάδες διακυβέρνησης και με το που διορίστηκαν άνθρωποι με μηδαμινά προσόντα σε θέσεις κλειδιά.

Και αυτούς τους ανθρώπους που τον πίστεψαν τόσο, πολύ φοβάμαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τους έχασε δια παντώς. 

Εκτός αν αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά, να γίνει μια Αριστερά Ριζοσπαστική -με άλλα λόγια όχι πια «νυχτερίδες κ αράχνες» στις πολιτικές του θέσεις αλλά σοβαρότητα και όχι αλαζονεία. Αριστερά σύγχρονη και ρεαλιστική, φρέσκια, νέα, ειλικρινής, όχι παλαιοπασοκική αλλά νέα εκσυγχρονισμένη και έντιμη Αριστερά. Αν δεν θέλει καλό είναι να αλλάξει και όνομα. Αν συνεχίσει έτσι γενικώς η αριστερή όψη της ελληνικής πολιτικής σκηνής, πολύ φοβάμαι ότι θα χαθεί από τον πολιτικό χάρτη μέσα στον επόμενο χρόνο και θα επιστρέψει στο γνώριμο 6% των τελευταίων εικοσαετιών. Και αυτή τη φορά θα φταίει αποκλειστικά για αυτό η ίδια.