Μονογονεϊκές οικογένειες ή πώς να μετανιώνεις που μεγαλώνεις το παιδί σου στην Ελλάδα…

Όταν στα 26 σου αποφασίζεις να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, το μόνο που δε φαντάζεσαι, είναι ότι τέσσερα χρόνια μετά θα σε κάνουν να τρέμεις για την τύχη του.

Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μια ελληνική κοινωνία που ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα σε προδώσει, γράφοντας αμέτρητες εκθέσεις για την υπογεννητικότητα της χώρας και ποιοι είναι οι τρόποι αντιμετώπισής της, δεν περιμένεις με τίποτα ότι το μόνο που θα εισπράττεις ως υποστήριξη από το κράτος, να είναι ένα …τίποτα!
 
Θυμάμαι σαν τώρα τη μέρα που ξεφύλλιζα το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ- ΤΟ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ- και ανέτρεξα στην ενότητα με τίτλο «Μονογονεϊκές οικογένειες». Η πρώτη φράση που είπα ήταν «Αποκλείεται!». Γιατί πολύ απλά δεν πίστευα ότι θα υπήρχε ποτέ τόση στήριξη από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση.

Σχεδόν δυο χρόνια μετά, επιβεβαιώνομαι πανηγυρικά. Και σίγουρα δεν είμαι η μόνη. Τρέμω για τη στιγμή που θα πετάξουν κάτω από την πόρτα μου το ραβασάκι της έκτακτης εισφοράς και υπολογίζω ακόμα και πόσα μπουκάλια γάλα θα πάρω μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου που θα πρέπει να καταβάλλω την πρώτη δόση.

Όπως τρέμουν φυσικά και όλοι οι υπόλοιποι.

Και εκεί που λες πως εν έτει 2011 έχει πάψει να ισχύει ο ρατσισμός για τις μονογονεϊκές οικογένειες του τύπου «τι θα πει ο κόσμος» , δέχεσαι ρατσισμό άλλου τύπου. Και ενώ κάποτε δυσανασχετούσαν όσες οικογένειες είχαν ένα και δύο παιδιά, γιατί δίνονταν επιδόματα στους τρίτεκνους, πλέον στην κατηγορία αυτή προστίθενται και οι μονογονεϊκές.

Δεν μπορείς να υποχρεώνεις κάποιον που μεγαλώνει μόνος του ένα παιδί, να πληρώνει έκτακτη εισφορά, επειδή το εισόδημά του ξεπερνάει τα 12.000 ευρώ. Εννοείται πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βγάζει περισσότερα από 12.000 ευρώ τον χρόνο.

Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση αγαπητοί κύριοι που νομίζετε ότι κυβερνάτε, αυτός ο άνθρωπος δουλεύει για δύο. Δεν είναι αυτό που λέτε εσείς «μόνο ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια».

Είναι απλά ο ένας. Ο μόνος του. Αυτός, που πρέπει να εργάζεται για δύο.

Αυτός που δεν μπορεί να βρει 300 ευρώ μέχρι το τέλος του μήνα και αυτός που μετανιώνει το γεγονός ότι στην ταυτότητα του παιδιού του θα γράφει τόπος γέννησης, Ελλάδα.