Θυμόμαστε τα "άλλα λιμάνια" του Αλέξη Τσίπρα;

Στην ομιλία του και αναφερόμενος στην κρίση των μνημονίων που ως πρωθυπουργός είχε αναλάβει τις σχετικές διαπραγματεύσεις, μεταξύ άλλων είπε και τα εξής: «Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν λέγεται «Ελλάδα», αλλά «Ευρωζώνη» και είναι πρόβλημα στις δομές της Ευρωζώνης. Βρισκόμαστε στη μέση μιας φουρτούνας, αλλά ο ελληνικός λαός είναι λαός της θάλασσας, δεν φοβάται και θα φτάσει σε νέα λιμάνια. Βρίσκομαι εδώ και όχι στις Βρυξέλλες, γιατί θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε πολυδιάστατη πολιτική».

Το τότε ρεπορτάζ αναφέρει επίσης ότι ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Ρωσίας Αρκάδιο Ντβορκόβιτς, τον οποίο επικαλείται το πρακτορείο TASS, δήλωσε ότι «η Ρωσία θα μπορούσε να εξετάσει την παροχή οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα».

Στα ανωτέρω, εκτός από την γενικότητα των λεγομένων, υπάρχει και η ουσία που νοηματοδοτεί το βαθύτερό τους νόημα. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι πόθος του τότε πρωθυπουργού Α. Τσίπρα (έστω και για μικρή διάρκεια μέχρι να τον προφτάσει η πραγματικότητα) ήταν η ενίσχυση της χώρας με ρωσική βοήθεια σε αντιμετώπιση των πιέσεων της Ε.Ε για αλλαγές και μέτρα, και για την οποία προφανώς είχαν αρχίζει και σχετικές συζητήσεις. Αυτό αποδεικνύεται όχι μόνο από την δήλωση του Ρώσου αναπληρωτή πρωθυπουργού, αλλά και το μετέπειτα ταξίδι ειδικής αποστολής του υπουργού … Λαφαζάνη στην Μόσχα με επίσημο αίτημα την παροχή οικονομικής βοήθειας, το οποίο βέβαια απορρίφθηκε ούτε καν μετ’ επαίνων από τους ρεαλιστές Ρώσους, με αποτέλεσμα το 3ο μνημόνιο απόλυτης πνευματικής ιδιοκτησίας Τσίπρα, το κλείσιμο των τραπεζών, η υπερφορολόγηση κλπ κλπ.

Και ερχόμαστε στη σήμερα σκεφτόμενοι τα … «άλλα ασφαλή λιμάνια» όπως τα εννοούσε ο κος Τσίπρας. Φανταστείτε στην παρούσα συγκυρία με τον πόλεμο στην Ουκρανία, την ενεργειακή κρίση και την όξυνση των Ελληνοτουρκικών την θέση της χώρας αν είχε γίνει το … «χατίρι» του τότε πρωθυπουργού και η Ελλάδα, όντας μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ να είχε προσδεθεί οργανικότατα με τεράστιο χρέος στην Ρωσία. Θα ήμασταν κάτι σαν την Ουγγαρία του Ομπάν… Μία πηγή συνεχών προβλημάτων. Ένας παρίας του δυτικού κόσμου ενώ η αναζήτηση ισχυρών συμμάχων ακριβώς στην Δύση, αποτελεί ειδικά σήμερα, την προτεραιότητα σχεδόν όλων των χωρών του κόσμου.

Βέβαια όλα αυτά μπορεί να ακούγονται αγγελικά σε επίπεδο γενικής στρατηγικής σε όσους με περισσή ευκολία βρίσκουν επωφελέστερες και ασφαλέστερες τις συμμαχίες με «φερέγγυες» δυνάμεις όπως η Ρωσία της εισβολής, η δημοκρατική Κίνα και γιατί όχι η πτωχευμένη Βενεζουέλα και ίσως η Κούβα, αντί των όσων γίνονται σήμερα για να αυξηθεί το γεωπολιτικό ειδικό βάρος της χώρας στον Δυτικό κόσμο.

Μια τέτοια αντιμετώπιση από πολίτες, μέσα στα δημοκρατικά πλαίσια της χώρας μας, είναι μέχρι και επιθυμητή γιατί αναδεικνύει τον πλουραλισμό απόψεων μιας κοινωνίας. Ας μας συγχωρήσουν όμως οι οπαδοί τέτοιων απόψεων, αλλά δεν έχουν και μεγάλη σημασία όσο παραμένουν απλοϊκές «αναλύσεις».

Το πρόβλημα όμως είναι έντονο όταν αποτελούν κυβερνητική στρατηγική. Και αποτελούσαν για τον κο Τσίπρα. Όμως, το να πηγαίνει ένας πρωθυπουργός και να ζητιανεύει βοήθεια και ούτε να του χτυπούν φιλικά την πλάτη, είναι ένδειξη τεράστιας έλλειψης ικανότητας να «δει» και τα πιο απλά στοιχεία μιας γεωπολιτικής κατάστασης. Και αυτήν ακριβώς την ένδεια ο κος Τσίπρας την έχει αποδείξει πολυεπίπεδα σε κάθε του σχεδόν επιλογή. Ίσως βέβαια πλέον, με την εμπειρία που έχει αποκομίσει τόσα χρόνια, να έχει κάνει «στροφή 360 μοιρών» (όπως είχε πει). Τίποτα δεν αποκλείεται.