Κατερίνα Αθανασίου

Πηγαίνοντας πριν πολλά χρόνια στο δημοτικό σχολείο, συνήθιζα να ακούω τους δασκάλους να χρησιμοποιούν τις ίδιες κλισέ φράσεις για να περιγράψουν στους γονείς τις επιδόσεις των μαθητών. Κυρίως αυτών που δεν τα πολυκατάφερναν: «Καλό παιδί κι έξυπνος μαθητής, αλλά δεν διαβάζει... Έχει πολλές δυνατότητες αλλά δεν τις αξιοποιεί».

Φυσικά η «κασέτα» έπαιζε ως μουσικό χαλί στην επίδοση των κακών βαθμών. Αναρωτιόμουν γιατί δεν έλεγαν την αλήθεια. Γιατί προσπαθούσαν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση; Όπως έμαθα αργότερα ήταν η συνήθης τακτική που χρησιμοποιούσαν για να χρυσώσουν το χάπι στους κεραυνοβολημένους γονείς και στον κακό μαθητή. Είναι αυτά τα μικρά και αθώα ψέματα.

Μεγαλώνοντας σταμάτησα φυσικά να ακούω την «κασέτα» των δασκάλων και άρχιζα να ακούω μια άλλη αν και πλέον βρισκόμουν στην εποχή του cd. Μετά από κάθε χωρισμό αυτός που έφευγε προσπαθούσε σαν άλλος δάσκαλος να χρυσώσει το χάπι:

«Δεν φταις εσύ. Εγώ φταίω. Σου αξίζει κάτι καλύτερο στη ζωή σου και αυτό δεν μπορώ να στο δώσω εγώ. Λυπάμαι, αλλά να ξέρεις σε αγαπώ πολύ». Και φυσικά αυτός που έφευγε είχε βρει μια άλλη αγκαλιά για να κλάψει για τα χαμένα όνειρα του, ενώ ο χωρισμένος που έμενε πίσω είχε συντροφιά τη μοναξιά του και τα λόγια αγάπης που είχε ακούσει. Είναι αυτά τα -όχι και τόσο μικρά και αθώα - ψέματα που πληγώνουν μια ερωτευμένη καρδιά.

Μπαίνοντας πια στην εποχή του dvd, του blu ray κι όλων αυτών των αντρικών φαντασιώσεων πoυ αφήνουν παγερά αδιάφορες (σχεδόν) όλες τις γυναίκες εξακολουθώ και ακούω την ίδια... «κασέτα». Ίσως όμως με το πιο σοβαρό περιεχόμενο και την πιο ηλίθια δικαιολογία.

«Προσπαθούμε να σώσουμε τη χώρα. Διαπραγματευόμαστε για εσάς. Εμείς σώσαμε τον 13ο και 14ο μισθό σας. Ό, τι κάναμε ήταν για το καλό σας. Μπορεί να απεμπολήσαμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, να δημιουργήσαμε στρατιές ανέργων, να φτάσαμε στην εξαθλίωση τους συνταξιούχους όμως υπάρχει ελπίδα. Αρκεί εσείς να προσπαθήσατε κι άλλο. Έχετε ακόμη να δώσετε πολλά. Μπορείτε...»

Μα τί άλλο να δώσουμε; Τι άλλο μένει; Το δάκρυα στέγνωσαν, το αίμα άδειασε από τις φλέβες... Είναι αυτά τα μεγάλα ψέματα που κομματιάζουν μια ζωή. Καταλαβαίνω μεγαλώνοντας ότι μπορεί τα μέσα αναπαραγωγής να αλλάζουν -με το πέρασμα των χρόνων- αλλά το περιεχόμενο της «κασέτας» παραμένει το ίδιο. Ψέματα, ψέματα, ψέματα...

Και τελικά καταλήγω να αναπολώ την παλιά «κασέτα» των δασκάλων!

Ήταν η πιο ακίνδυνη, η πιο αθώα αλλά και η πιο ελπιδοφόρα: «Αν στρωθεί στο διάβασμα θα τα καταφέρει» έλεγαν... Κι ας είχε φτάσει ο μαθητής στην έκτη τάξη και δεν είχε μάθει ούτε την προπαίδεια. Τουλάχιστον αυτός δεν πλήγωνε κανέναν.

Μόνο τον εαυτό του.