Κατερίνα Αθανασίου

Ολόκληρη η Ευρώπη (ή σχεδόν ολόκληρη) διαδήλωνε τις τελευταίες μέρες φωνάζοντας «όλοι είμαστε Έλληνες». Οι λαοί δείχνουν την αλληλεγγύη τους και τάσσονται κυρίως κατά των επιλογών των κυβερνήσεων τους. Το ελληνικό κύμα μοιάζει να συμπαρασύρει πολιτικούς και πολιτικές.

Ίσως δεν καταφέρει τελικά να νικήσει όμως δείχνει το δρόμο και αυτό κάνει πολλούς από εμάς να αναρωτιόμαστε, πόσοι θα βγαίναμε στους δρόμους για να ταχθούμε υπέρ ενός άλλου λαού που θα είχαμε κιόλας δανείσει;

Η ιστορία έδειξε ότι δεν το κάναμε για να πούμε ότι είμαστε “όλοι Αργεντίνοι”... ούτε Ισλανδοί. Φυσικά πολύ δύσκολα θα αγανακτούσαμε για να φωνάξουμε ότι είμαστε “όλοι Ρουμάνοι” ή “Βούλγαροι”; Σκεφθείτε να λέγαμε “Αλβανοί”. Ούτε σε υπόγειο τρεις ορόφους κάτω από τη γη με ηχομόνωση δεν θα τολμούσαμε!

Μπορεί, λοιπόν, να κατηγορούμε τους Ευρωπαίους εταίρους (;) οι οποίοι ως εκσυγχρονιστές τοκογλύφοι θέλουν να πάρουν και τα τελευταία ασημικά της χώρας μας, όμως οι λαοί δεν είναι ίδιοι. Πάντως και να ήθελαν οι κερδοσκόποι να πάρουν τα χρυσαφικά μας αυτά είναι ήδη ενεχυριασμένα σε αυτά τα «κίτρινα μαγαζάκια» που έχουν ξεφυτρώσει σε κάθε γωνιά, στενό και δρόμο της Αθήνας.

Αποδεικνύοντας ότι μπορεί όλη η αγορά να γονατίζει, τα μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, όμως... ευκαιρίες υπάρχουν. Αρκεί να πατάς στην ανάγκη του συνανθρώπου σου.

Η αντίδραση των φιλελλήνων αποδεικνύει ότι όπως κι εμείς θεωρούμε ότι δεν έχουμε τους πολιτικούς που αξίζουμε έτσι συμβαίνει και σε άλλες χώρες. Οι φωνές τους ενώνονται με τις δικές μας για τη δημιουργία-επιτέλους- μιας ενιαίας Ευρώπης και όχι μιας κερδοσκοπικής εταιρίας. Τώρα είμαστε εμείς, αύριο μπορεί να είναι αυτοί τα θύματα μιας ξοφλημένης αλλά δυστυχώς όχι εξοφλημένης πολιτικής.

Η αλήθεια είναι ότι οι Ελληνες πολιτικοί κορόιδεψαν, ξεγέλασαν έπαιξαν παιχνίδια στις πλάτες πολιτών και... ΕΟΚ και πολλοί έφτιαξαν περιουσίες με τα λεφτά των Ευρωπαίων. Και τώρα ήρθε ο λογαριασμός. Όχι όμως σε αυτούς που πρέπει αλλά στους σε αυτούς που έτυχε αυτή τη λάθος εποχή να βρεθούν στο λάθος μέρος.

Πληρώνουμε τα λάθη άλλων. Σαν να ζούμε ακόμη σε όχι και τόσο μακρινές, για την Ελλάδα, μέρες. Όπως τότε που είχε μετατραπεί η χώρα στη γη των μπουζουκιών. Σε κλίμα ευφορίας οι κυβερνήσεις μας κάλεσαν (;) στο πρώτο τραπέζι (τους)...

Έκαναν τη λεζάντα τους, ήπιαν, ξόδεψαν έναν επιτάφιο λουλούδια και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός πετάχτηκαν για τσιγάρα! Και φυσικά δεν ξαναγύρισαν πότε σαν τον Θανάση Βέγγο που πήδηξε νύχτα από το μπαλκόνι φωνάζοντας «μην είδατε τον Παναή».

Κι όμως οι λαοί καταλαβαίνουν. Δεν είναι πολιτικοί. Πλέον κι εμείς ως Έλληνες που πάντα είμαστε έτοιμοι για να βοηθήσουμε τους πληγέντες από το τσουνάμι, τους σεισμούς, τον πόλεμο, ήρθε η ώρα να δεχθούμε ένα χέρι βοήθειας.

Οι ευρωπαίοι πολίτες το δίνουν. Γιατί η Ευρώπη δεν ανήκει στην Μέρκελ, τον Σαρκοζί, τον Νταλάρα, τον Ολι Ρεν, τον Σόιμπλε.... Ανήκει στους κατοίκους της. Δεν είναι μπουζούκια αλλά μια κοινή συναυλία σε Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο και όπου άλλου χτυπά η καρδιά της σε ολόκληρη τη γη.

Μπορεί οι ηγέτες-οδηγοί της να έχουν ξεχάσει που θέλουν να την πάνε, όμως οι επιβάτες γνωρίζουν τον προορισμό. Σε αυτή τη συναυλία δεν χρειάζονται λουλούδια αλλά μόνο ένας αναμμένος αναπτήρας και μια αγκαλιά!