Κατερίνα Αθανασίου

Φορτωμένο αυτοκίνητο. Βαλίτσες επί βαλιτσών. Για μια εβδομάδα διακοπών όλες οι ντουλάπες σε ένα φιεστάκι. Μαγιό, καπέλο, σαγιονάρες και ότι άλλο αχρείαστο βάζει ο γυναικείος νους.

Γεμίζεις το ρεζερβουάρ και δακρύζεις. Όχι από τη συγκίνηση αλλά από τα ευρώ που γλιστρούν από τα χέρια σου σαν τον αφρό στα δάχτυλα στου ναύτη που λέει και ο ποιητής. Παρόλα αυτά οι καλοκαιρινές διακοπές είναι μπροστά σου και το ηθικόν ακμαιότατον. Βάζεις πρώτη, βάζεις και στο ραδιόφωνο τραγούδια που γουστάρεις και ξεκινάς.

Ο προορισμός γνωστός και αγαπημένος. Η Λευκάδα του Βαλαωρίτη και του… Ωνάση σε περιμένει. Ονειρεύεσαι τον Αγιο Νικήτα, τους παραδεισένιους Εγκρεμνούς, το πολύβουο Κάθισμα και λες χαλάλι ο δύσκολος χειμώνας.

Εφοδιασμένη με καλή διάθεση, χιούμορ, υπομονή και ευρώ ξεκινάς. Το καλό με αυτό το ταξίδι είναι ότι κάνεις ασκήσεις υπομονής και θάρρους. Δίνεις και πάλι εξετάσεις για το δίπλωμα αυτοκινήτου οδηγώντας στην εθνική Αθηνών -Πατρών. Το μόνο δρόμο καρμανιόλα σε ολόκληρο τον κόσμο που πληρώνεις για να τον διασχίσεις.

Μαζοχισμός επιπέδου ντε Σαντ και βάλε. Η καλύτερα, βάλε με το μυαλό σου πως έχει μόνο μία λωρίδα κυκλοφορίας στην οποία οδηγείς και κάνεις τον σταυρό σου.

Σταυροκοπιέσαι μην βρεις τον συμπαθή νταλικέρη μπροστά σου και περιμένεις κάπου 20 μέτρα ευθείας για να τον προσπεράσεις. Σταυροκοπιέσαι μήπως την ώρα της προσπέρασης βρεις το συμπαθή αστυνόμο να σου πει ότι στην εθνική οδό ξεπέρασες το όριο των 80 χλμ και πρέπει να σου κόψει πρόστιμο.

Αφού καταφέρεις και φθάσεις στο Ρίο (όχι της Βραζιλίας) μένεις με το στόμα ανοιχτό βλέποντας το θαύμα της γέφυρας. Φωτισμένη (λέμε τώρα) το βράδυ σκέφτεσαι πως «ναι εδώ είναι Ευρώπη». Καταλαβαίνεις όμως πως είναι Ελλάδα όταν φθάνει η ώρα να πληρώσεις το αντίτιμο αυτών των λίγων χιλιομέτρων. Σκέφτεσαι μήπως να πάρεις το καράβι (την παντόφλα να λέμε) και υποστείς το μαρτύριο των συμπαθών «παρκαδόρων» του αλλά τουλάχιστον γλιτώσεις το χαράτσι της γέφυρας. Ότι και να επιλέξεις θα το μετανιώσεις!

Ηδη έχει φθάσεις στο Αντίρριο και έχεις ξοδέψει περίπου 80 ευρώ για 200 χλμ μέσα στη χώρα σου. Μάλλον πρόκειται για ρεκόρ, αλλά δεν το πανηγυρίζεις! Από εδώ και πέρα όμως αποζημιώνεσαι. Είσαι πλέον στον επαρχιακό δρόμο (μάλλον μονοπάτι) της τελευταίας ζούγκλας του Αμαζονίου που στην Ελλάδα ονομάζεται ονομάζεται εθνική οδός Αντιρρίου- Ιωαννίνων.

Ο δρόμος με τα περισσότερα εκκλησάκια και φυσικά το ελληνικό Μπρόντγουεϊ. Μπορεί να μην έχει –δυστυχώς- τόσα φώτα, αλλά έχει τόσες και περισσότερες αφίσες. Μπορεί να μην βλέπεις αν οδηγείς το βράδυ αλλά ανοίγει το μάτι σου αν οδηγείς την ημέρα. Ο μόνος δρόμος που παντρεύει όλα τα είδη πολιτισμού.

Από τις «αμπάρες» του Σαλέα στον δον Ζουάν του Κιμούλη. Από το live της Σαμπρίνας σε πανηγύρι στο Τρίκορφο στα «χέρια ψηλά» του Μιχάλη Χατζηγιάννη. Από τις επιθεωρήσεις των μπουλουκιών της Αθήνας στις συναυλίες των απανταχού εντέχνων. Αφίσες, προσκλήσεις και ανάμεσα τους ο… Γιώργος Καρατζαφέρης.

Κιτρινισμένες φωτογραφίες της εκλογικής μάχης που χάσκουν κρεμασμένες στις κολώνες και διεκδικούν τη δική τους δόξα μεταξύ του ιερών τεράτων του θεάματος. Ελλάδα του 2012. Μέχρι να φθάσεις στην… Ιθάκη (στην Λευκάδα, στην Κέρκυρα, στο Αγρίνιο) ο δρόμος -θέλεις δεν θέλεις- είναι μακρύς και πολυέξοδος. Αν το δεις χαλαρά μπορεί και να χαμογελάσεις με τα χάλια μιας χώρας που ανήκει στην Ευρώπη αλλά οι κάτοικοι της ζουν στο Μεσαίωνα. Και όχι επειδή το θέλουν. Τόσα χρόνια πληρώνουμε για λεωφορειόδρομους και έχουμε μονόδρομους. Οπως αποδεικνύεται όλα είναι δρόμος. Δυστυχώς ανηφορικός, αλλά ευτυχώς γεμάτος αφίσες!