Κατερίνα Αθανασίου

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί κατάφεραν (ή τουλάχιστον προσπάθησαν) να προβλέψουν το μέλλον. Αλλοι μίλησαν για το τέλος του κόσμου, άλλοι έδωσαν μια σειρά από σημάδια που θα οριοθετούσαν τη Δευτέρα Παρουσία κι άλλοι έγραψαν σε ένα κομμάτι χαρτί δύο στιχάκια που περιέγραφαν το ζοφερό παρόν που «κυνηγάει πλέον τις ζωές μας».

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα ποιοί είναι οι στιχουργοί και ποιοί είναι οι ποιητές. Το μόνο που ξεχώριζα πάντα είναι ποια λόγια με συγκινούσαν. Γιατί άραγε ο Αλκης Αλκαίος δεν είναι ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ποιητές μας; Γιατί άραγε στα σχολεία δεν διδάσκονται για παράδειγμα μαζί με τον Σολωμό, τον Ελύτη, τον Καβάφη, τον Παλαμά και ο Καββαδίας, ο Ελευθερίου, ο Τριπολίτης και η Νικολακοπούλου; Γιατί τα τραγούδια όπως μας έμαθαν από τα σχολικά χρόνια χωρίζονται σε «αριστερά» και «δεξιά»;

Γιατί ο Σαββόπουλος του '60 ήταν με «εμάς» και τώρα είναι με τους «άλλους»; Αραγε πόσο έχει αλλάξει ή «παράγκα» του:

«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις / όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα

παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα / κι εσύ μιλάς σαν πτώμα

Ο λαός,ο λαός στα πεζοδρόμια/ κουλούρια ζητάει και λαχεία

κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία / αιτήσεις για τη Γερμανία»

Μήπως τελικά φταίμε εμείς και όχι τα τραγούδια; Μήπως είμαστε εμείς τελικά που αλλάξαμε όχθη στον ποταμό της ζωής μας και όχι το νερό;

Μας μάθανε ότι ο πόνος, η εγκατάλειψη και η αγωνία για το μέλλον πρέπει να κρατάνε χρωματιστό σημαιάκι και να περιμένουν κάτω από το μπαλκόνι τον (εκάστοτε) ηγέτη των ονείρων (μας) να μιλήσει. Αν και μετά το τέλος της συγκέντρωσης ο δρόμος μένει βρόμικος, με τσαλακωμένες αφίσεις και σπασμένες ελπίδες. Και όλοι επιστρέφουμε σπίτι γεμάτοι με ένα άδειο χαμόγελο βαδίζοντας σε μια «Οδός Ελληνων» όπως του Βασίλη Γιαννόπουλου:

«Οδός Ελλήνων / οδός εκείνων

οδός του οδοστρώματος

του έτσι του κυκλώματος

οδός σακατεμένη/ οδός αγαπημένη»

Τελικά, μήπως μέσα από αυτά τα στιχάκια «καταραμένων ή μη» ποιητών περνάει η ζωή μας; Αυτά επιμένουν αναλλοίωτα να μας βγάζουν επιδεικτικά τη γλώσσα είτε τα ακούμε σ' ένα cd, είτε σε μια μουσική σκηνή, είτε στο «Βιετνάμ» της εθνικής οδού. Ακόμη και η «Δραπετσώνα» στέκει ακόμη αγέρωχη κι ας χορεύτηκε και τραγουδήθηκε λιγότερο από αυτούς που δεν είχαν πραγματικά ζωή και περισσότερο από αυτούς που είχαν εκατομμύρια στην Κύπρο και στη λίστα Λαγκαρντ! Αλλωστε οι πρώτοι δεν είχαν τίποτα για να χάσουν... Τα είχαν -και τα έχουν- χάσει όλα!