Κατερίνα Αθανασίου

Από μικρό παιδί (και όχι κορίτσι) θυμάμαι τον πατέρα μου να με παίρνει μαζί του για την καθιερωμένη κυριακάτικη βόλτα. Πάντα η ίδια ιεροτελεστία. Η ίδια πάντα ερώτηση να προηγείται: «Τελείωσες τα μαθήματα σου: Είσαι έτοιμη για το σχολείο;» Η ίδια πάντα απάντηση: «Ναι. Πάμε να φύγουμε. Θα αργήσουμε».

Με χιόνια κρύα, βροχές και ήλιο ξεκινάγαμε νωρίς το μεσημέρι για την Νέα Φιλαδέλφεια. Με το εισιτήριο στο χέρι του και εμένα χωμένη στην αγκαλιά και στο μπουφάν του μπαίναμε στη θύρα πάνω από τη σκεπαστή, εκεί που μας περίμενε η παρέα της Κυριακής. Μεροκαμματιάρηδες και άρρωστοι ΑΕΚτζήδες που περίμεναν όλη την εβδομάδα να δουν την αγαπημένη τους ομάδα να τους προσφέρει λίγη χαρά.

Με αυτά και με αυτά απέκτησα κι εγώ τους ήρωες των (παιδικών μου) Κυριακών. Μαύρος, Μπάγεβιτς, Αρδίζογλου, Νίλσεν, Εστερχάζι και αργότερα Δημητριάδης, Σαβέφσκι, Σαμπανάτζοβιτς. Πανηγύρισα τις νίκες, έκλαψα με τις ήττες.
Τσακώθηκα την άλλη μέρα στο σχολείο για ένα ανάποδο σφύριγμα του διαιτητή. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η ΑΕΚ ήταν κάτι παραπάνω από μία ομάδα. Ηταν ιδέα για τον πατέρα μου. Ετσι έμαθε, έτσι προσπαθούσε να μου διδάξει κι εμένα.

Δυστυχώς γι' αυτόν, εγώ μεγάλωσα και ακολούθησα ένα επάγγελμα που μου έδωσε την ευκαιρία, να ακούσω, να μάθω και να δω από την καλή και από την ανάποδη το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ενα κορίτσι σε ανδροκρατούμενες αθλητικές εφημερίδες ήταν (για τους άλλους) μία νότα χαράς και πειράγματος. Ειδικά όταν άρχιζα αναλύσεις για τα οφσάιντ, τα παλτά και τους παικταράδες.

Ο κ. Διονύσης θυμάμαι που μου έλεγε: «Μικρή τόσο καλό κορίτσι γιατί να είσαι ΑΕΚ;». Εγώ του μιλούσα για το μεγαλείο της, τον Μαύρο τον θεό, τον πρίγκιπα του Νερέτβα και αυτός με κοιτούσε και χαμογελούσε. Ελεγε ότι ήταν (μόνο) Πανιώνιος αλλά ήταν κρυφό Παναθηναϊκός και αυτό με ιντρίγκαρε πιο πολύ κάθε φορά που οι ομάδες μας βρίσκονταν αντιμέτωπες.

Μεγαλώνοντας αποστασιοποιήθηκα από την ΑΕΚ και από την Νέα Φιλαδέλεφεια. Η μόνη μου επαφή με την περιοχή ήταν τα γνωστά σουβλατζίδικα κι ένα ρεμπετάδικο. Αλλωστε σε ποιο γήπεδο να πάω; Αυτό που οι «φωστήρες» γκρέμισαν και μετέτρεψαν σε ένα απέραντο βοσκοτόπι;

Οι ήρωες της Κυριακής μου χάθηκαν και μαζί με αυτούς χάθηκαν κι όλα όσα αντιπροσώπευαν. Για ποιόν να μιλήσω τώρα και για ποιόν να τσακωθώ; Για τους οργανωμένους; για τον (πρόεδρο) Μαύρο; για τον (σωτήρα) Ντέμη; για τους μετόχους; για τον Λίνεν; για τον (προπονητή !!!!) Δέλλα;

Να υπερασπισθώ όλους όσοι πέρασαν και ασέλγησαν στο κορμί του Δικεφάλλου; Οχι δεν του έκοψαν απλά τα φτερά, του πήραν τη ζωή. Ολοι αυτοί έφθασαν την ΑΕΚ να δίνει την Κυριακή αγώνα ζωής για να παραμείνει στην Α΄ Εθνική! Απίστευτο! Ο πατέρας μου πλέον έχει την ίδια αγωνία, όπως τότε που κρίνονταν ένας τίτλος για την ομάδα του. Εγώ απλά έχω την αγωνία να παρακολουθήσω επαγγελματικά τον αγώνα. Ας κερδίσει ο καλύτερος. Εγώ είμαι καλά. Η ΑΕΚ (μου) δεν είναι καλά!