Μάνα ραλίστα

Τι ράλι Ακρόπολις και ειδικές διαδρομές; Μια βόλτα στην Αχαρνών, στην Πατησίων, στη Σκουφά και σε κάθε δρόμο κεντρικό ή μη αυτής της πόλης σε πείθει ότι πρέπει να έχεις δίπλωμα Δ' κατηγορίας για να καταφέρεις να οδηγήσεις με ασφάλεια το καρότσι με το βλαστάρι σου.
Και καλά θα πει κανείς τόσα δεινά έχουμε αυτό σε πείραξε;

Οσα οικονομικά δεινά και να έχουμε υποστεί, ο πολιτισμός δεν πρέπει να χαθεί. Γιατί πολιτισμός δεν είναι μόνο ο τάφος στην Αμφίπολη, μια μελωδία στο Ηρώδειο κι ένα ποίημα του Ελύτη! Πολιτισμός είναι και η ποιότητα ζωής των κατοίκων. Από τους ποδηλατόδρομους που θα έπρεπε να υπήρχαν, μέχρι τα πλατιά πεζοδρόμια που βοηθούν τη διάβαση, πεζών, παιδιών, ηλικιωμένων, ατόμων με κινητικά προβλήματα και γονιών με βρέφη.

Πως να προσπελάσεις τα ενός (και βγάλε) μέτρου πεζοδρόμια της Αθήνας με ένα απλό καρότσι; Πως να ελιχθείς ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα και στα δέντρα που ξεπροβάλλουν στο διάβα σου; Πως να υπερπηδήσεις τις κατεστραμμένες πλάκες και τα ξηλωμένα λούκια που τα κοσμούν;

Ειλικρινά η εικόνα της μάνας που με το ένα χέρι να προσπαθεί να ελιχθεί από τα εμπόδια που πετάγονται σαν μέσα από ηλεκτρονικό παιχνίδι και με το άλλο χέρι να προσπαθεί να προφυλαχθεί από τα χαμηλά κλαδιά των δέντρων σε κάνει να γελάς και να κλαις.

Για τη μάνα ρέιβερ μπορεί να ασχολήθηκαν όλοι για τη μάνα ραλίστα ποιος θα νοιαστεί; Πως θα αντιμετωπίσει το παιδί της όταν το ρωτήσει:
Γιε μου που πας; Μάνα θα πάω στα ράλια!
- «Πως κάνει έτσι; θα μεγαλώσει σε λίγο και θα περπατάει μόνος του», θα σου πει ο κάθε ανευθυνοϋπεύθυνος!

Και τότε τι θα κάνει θα παίξει στις αλάνες σας; στα πάρκα σας; στις παιδικές χάρες σας;
Χαίρε λοιπόν δήμαρχε, χαίρε υπουργέ, χαίρε ψευτοπολιτισμέ!